Cotonou

Omdat in Afrika alles in uitgesteld relais gebeurt, ziehier het verslagje van de eerste dagen Benin, nu exact twee weken geleden. Voor u lijkt het alsof ik maar net weg ben, maar ik waan me hier al zolang van huis dat ik me nog amper de laatste ploegopstelling van KV kan herinneren.

Maar dus de eerste dagen. Ik weet niet hoe het komt, maar waarom ben ik het altijd die heel zijn zakken moet leegmaken bij elke controlepost. Ok, dat de bewakers mij er altijd uitpikken voor een grondige fouillering kan ik nog begrijpen aangezien ze simpelweg mijn goddelijk lichaam wensen te betasten. Maar ik zie niet in hoe tandenborstels en leesboeken er verdacht kunnen uitzien op een scan. Toch is ook mijn eerste vriendje inclusief opgeslagen telefoonnummer een douanier, altijd handig voor moesten jullie speciale meebreng-wensen hebben bij terugkomst.

Over de ontvangst in Cotonou valt weinig verkeerd te zeggen, iedereen op de BTC-hoofdzetel was zeer verwelkomend (waarschijnlijk omdat wij de eerste lichting vrijwilligers zijn), met de landenverantwoordelijke (en enige Belg: Sven) voorop. Dat sommige wijken in Cotonou meer luchtvervuiling vertonen als in New Mexico (volgens een recent onderzoek) was snel op te merken en dat lag dus niet enkel aan de aanpassing van de spijsvertering van de gearriveerde vrijwilligers. Die was trouwens niet nodig want aangezien we gelogeerd waren in een echte ex-pat wijk was er aan goed eten en drinken (Duvel!) niets tekort.

Trouwens zoals je al kon opmaken uit het voorgaande reisde ik niet alleen. Neen, ik had het genoegen met twee aantrekkelijke medevrijwilligsters te reizen en lief en leed te delen. Nu heeft dat enerzijds wel enkele nadelen, zoals een beperkte graad van onder-de-indruk-zijn wanneer ik in chronologische volgorde het traject aan ploegen waarvoor Nwankwo Kanu speelde citeer. Anderzijds heb ik bijzonder veel bijgeleerd over vrouwenzaken, die altijd van pas komen bij toekomstige pogingen om een koningin schaakmat te zetten met mijn loper. Ik geef u enkele citaten van gesprekken waarbij ik wakker ben gebleven (voor moesten de dames dit ooit lezen, jullie waren echt wel de max):

“Het moet ook niet te lang duren, want op een bepaald moment begint het pijn te doen”

“Mijn borsten zitten vól knobbeltjes”

“Je moet een man duidelijke taken geven”

“Als ik verliefd ben moet ik braken”

“Soms krijg ik maar na 3 maanden mijn maandstonden”

U begrijpt, af en toe was een noodkreet “SOS Piet” niet ongepast. Want vanaf maart komen piet en olivier het vrijwillige team vervoegen, gevolgd door nog 5 onbekende vrijwilligers in juni. Trouwens je kan alles vrijwilligers van BTC-VDOS alsook hun blogberichten bewonderen op www.blogcooperation.be.

Goed, na een weekje vol uitnodigingen, powerpoint-voorstellingen over de Btc en verkenningen van de hoofdstad zit ik ondertussen al een weekje in het verre Noorden tussen olifanten en schorpioenen, waarover later meer.

Bien entendu au Benin

Hallokes

Vanaf nu geen verhalen meer over Senegal, maar over Benin. Ik mag nog steeds de boer uithangen en organisaties ondersteunen die zulke mensen verenigen maar deze keer is het voor BTC in Benin. En om alvast met de goede noot te starten, een gezegde (nota bene over nootjes), toepasbaar op alle ex-pats met een te groot ego:

"Si tu te lèves un matin avec deux paires de couilles, te prends pas pour un surhomme, mais t'est sûrement en train de te faire enculer"


Binnenkort meer verhalen over concentraties aan blanken, quotes van vrouwengesprekken en parkbezoeken!