vermits ik niet op Sientje (mijn petekind) haar verjaardag kan zijn, toch een boodschap voor haar van de kindervriend: check it out op
http://www.zshare.net/video/52433170bbed1cde/
Wist je dat…
…er dagelijks in prime time ongeveer 45 minuten (tussen 19u15 en 20u) gewijd wordt aan overlijdensberichten op de nationale zender. Begrijpelijk als je in achting neemt wat voor feest een begrafenis hier is, maar geef mij toch maar Ben Crabbé (Mo zam bique schrijft niet – Hij is lam, mo slim!!).
…het exact 2u43 duurt om bij de elektriciteitsmaatschappij je aanvraag te gaan betalen en het bewijsje te krijgen. Het is te zeggen het bewijs heb je dan nog niet, daarvoor moet je terugkomen als de directeur getekend heeft. En die is er natuurlijk niet. Ik weet niet wat het record sauna-zitten is, maar 2u43 moet op zijn minst een Mechels record zijn.
…ik van verschillende andere records - Strandjeannet zijnde - noodgedwongen op de hoogte ben. Zo ook van het feit dat Daniel Amokachi namens Brugge het eerste doelpunt in het nieuwe poule-systeem van de Champions League op zijn naam schreef
…zo een zaken altijd handig zijn als de grote CTB-baas van Benin in een discussie over voetbal beweert dat Lierse (de arme man supportert immers voor deze ploeg) de eerste Belgische ploeg was die zich plaatste voor de nieuwe vorm van de Champions League. Hij probeerde hiermee het heroïsche feit te counteren dat KV Mechelen de laatste Belgische club was die een Europese Beker mee naar huis nam. Mis poes dus en deze vrijwilliger een Duvel rijker
…ik eerder in de week een andere weddenschap winnend afsloot, zij het voor een hele bak Duvel. Zoals eerder vermeld is Veerle uit Sinaï een vriendelijk meisje, zelfs als je het feit in achting neemt dat ze in de scouts zat en bijgevolg automatisch de Chiro in het belachelijke trekt. Nu ben ik van nature niet chauvinistisch (slechts enkele intieme vrienden zijn op de hoogte van het feit dat ik van Mechelen afkomstig ben), maar als bovenvermelde dame beweert dat die sjor-tapetten met hun sjaaltjes talrijker zijn in Vlaanderen dan de jeugdbeweging waarvoor ik 13 jaar lang wekelijks in een korte broek rondliep, dan durf ik al wel eens iets op het spel zetten. Ook zij sloeg de bal dus mis, waardoor ik waarschijnlijk een drankprobleem zal hebben wanneer ik in België terugben
…de nationale feestdag op 1 augustus valt en dit telkens een enorm feest is. En dit jaar wordt het gehouden in, jawel Lokossa, het Mechelen van Benin zeg maar. Een stadje in volle bloei en aangezien alle wegen heraangelegd zullen worden om de president waardig te ontvangen zal het er enkel op beteren
…de deelnemers van de Toeareg Trail er niet minder gelukkig om zullen worden. Deze mannen vertrekken vanuit Frankrijk met een 2-chevau’tje, ook wel een geitje genoemd, om aan te komen in Grand Popo. Deze week was hun blijde intrede een feit. Dat wil zeggen feesten in Grand Popo en later in Cotonou. Deze trein (of beter karavaan) laat ik echter gewillig aan mij voorbij gaan vermits er vermoedelijk een heleboel ‘vieux gaspillés’ tussen die mannen zitten. In Natitingou bijvoorbeeld was er zo één blijven plakken. 60 plusser met een poepeke van rond de 20 (waarmee hij al 5 jaar samen is, you do the math)
…ik voor de vlaamstalige gemeenschap in Cotonou zwarte Piet zal spelen. 7 miljoen beninezen en kiezen ze toch wel een 2 meter lange blanke om de Sint zijn hulpje te vermenselijken.
…de vrijwilligers binnenkort een case de passage hebben en ondergetekende halfgewild is gebombardeerd tot verantwoordelijke (samen met Griet). Dus als iemand ooit een toeareg trail overweegt, wees dan gerustgesteld dat er bij aankomst een overnachting kan geregeld worden (uitgenomen vieux gaspillés)
…het exact 2u43 duurt om bij de elektriciteitsmaatschappij je aanvraag te gaan betalen en het bewijsje te krijgen. Het is te zeggen het bewijs heb je dan nog niet, daarvoor moet je terugkomen als de directeur getekend heeft. En die is er natuurlijk niet. Ik weet niet wat het record sauna-zitten is, maar 2u43 moet op zijn minst een Mechels record zijn.
…ik van verschillende andere records - Strandjeannet zijnde - noodgedwongen op de hoogte ben. Zo ook van het feit dat Daniel Amokachi namens Brugge het eerste doelpunt in het nieuwe poule-systeem van de Champions League op zijn naam schreef
…zo een zaken altijd handig zijn als de grote CTB-baas van Benin in een discussie over voetbal beweert dat Lierse (de arme man supportert immers voor deze ploeg) de eerste Belgische ploeg was die zich plaatste voor de nieuwe vorm van de Champions League. Hij probeerde hiermee het heroïsche feit te counteren dat KV Mechelen de laatste Belgische club was die een Europese Beker mee naar huis nam. Mis poes dus en deze vrijwilliger een Duvel rijker
…ik eerder in de week een andere weddenschap winnend afsloot, zij het voor een hele bak Duvel. Zoals eerder vermeld is Veerle uit Sinaï een vriendelijk meisje, zelfs als je het feit in achting neemt dat ze in de scouts zat en bijgevolg automatisch de Chiro in het belachelijke trekt. Nu ben ik van nature niet chauvinistisch (slechts enkele intieme vrienden zijn op de hoogte van het feit dat ik van Mechelen afkomstig ben), maar als bovenvermelde dame beweert dat die sjor-tapetten met hun sjaaltjes talrijker zijn in Vlaanderen dan de jeugdbeweging waarvoor ik 13 jaar lang wekelijks in een korte broek rondliep, dan durf ik al wel eens iets op het spel zetten. Ook zij sloeg de bal dus mis, waardoor ik waarschijnlijk een drankprobleem zal hebben wanneer ik in België terugben
…de nationale feestdag op 1 augustus valt en dit telkens een enorm feest is. En dit jaar wordt het gehouden in, jawel Lokossa, het Mechelen van Benin zeg maar. Een stadje in volle bloei en aangezien alle wegen heraangelegd zullen worden om de president waardig te ontvangen zal het er enkel op beteren
…de deelnemers van de Toeareg Trail er niet minder gelukkig om zullen worden. Deze mannen vertrekken vanuit Frankrijk met een 2-chevau’tje, ook wel een geitje genoemd, om aan te komen in Grand Popo. Deze week was hun blijde intrede een feit. Dat wil zeggen feesten in Grand Popo en later in Cotonou. Deze trein (of beter karavaan) laat ik echter gewillig aan mij voorbij gaan vermits er vermoedelijk een heleboel ‘vieux gaspillés’ tussen die mannen zitten. In Natitingou bijvoorbeeld was er zo één blijven plakken. 60 plusser met een poepeke van rond de 20 (waarmee hij al 5 jaar samen is, you do the math)
…ik voor de vlaamstalige gemeenschap in Cotonou zwarte Piet zal spelen. 7 miljoen beninezen en kiezen ze toch wel een 2 meter lange blanke om de Sint zijn hulpje te vermenselijken.
…de vrijwilligers binnenkort een case de passage hebben en ondergetekende halfgewild is gebombardeerd tot verantwoordelijke (samen met Griet). Dus als iemand ooit een toeareg trail overweegt, wees dan gerustgesteld dat er bij aankomst een overnachting kan geregeld worden (uitgenomen vieux gaspillés)
Foto's
Eindelijk eens de moed gehad om enkele foto's up te loaden, u merkt achtereenvolgens
- vrijwilligersweekend van mei (!) in reggaebar de Zion
- feestje in hetzelfde establissement (zoek de martiniquaanse ex-huisgenote)
- weekendje met de VDOS-verantwoordelijke in Ganvié, het dorp op het meer
- dagje plage (toen we uitgenodigd werden door de libanezen) te cotonou
- foire telefood te Lokossa alwaar de verschillende BTC-projecten werden voorgesteld en bezoek kregen van de minister
grtz
k
- vrijwilligersweekend van mei (!) in reggaebar de Zion
- feestje in hetzelfde establissement (zoek de martiniquaanse ex-huisgenote)
- weekendje met de VDOS-verantwoordelijke in Ganvié, het dorp op het meer
- dagje plage (toen we uitgenodigd werden door de libanezen) te cotonou
- foire telefood te Lokossa alwaar de verschillende BTC-projecten werden voorgesteld en bezoek kregen van de minister
grtz
k
Het sociale leven
Zoals eerder vermeld mag er ook al eens gelachen worden. Het sociale leven is hier niet wat het is in België (vergeet de kwisjes, sambapietenavonden met Champions League achteraf, spelletjes of urenlang tooghangen alvorens in een te kleine zetel te crashen). Edoch we doen ons best om soortgelijke ervaringen op te bouwen en vermits Lokossa iets dichter bij de bewoonde wereld is dan Natitingou, kan er al eens naar de hoofdstad of het strand afgezakt worden. Enkele voorbeelden van vrijetijdsbesteding:
Grand-Popo is zowat het Oostende van Benin: plage, toeristen en makkelijk te bereiken vanuit Mechelen (ook wel het Lokossa van België genoemd). Gelukkig nog geen enkel spoor van De Decker, maar het is wel de thuis van een andere Verlosser. In Grand Popo vinden we immers de Zion terug, wat naast de achtertuin van Jezus tevens een befaamde reggae-bar is in de parel aan de Beninese Kust. Een hele avond dansen op enkel reggae-muziek stond dus geprogrammeerd, voor alles een eerste keer. Daarvoor was wel drank nodig, lots of it en helaas kan je je dan wel eens vergissen. Want nu heb ik niets tegen rokers, maar is het echt nodig om de peuken te droppen in lege bierflesjes? U voelt hem al komen, jaja, ik ben er tot tweemaal toe in geslaagd om een stevige teug peukenwater tot mezelf te nemen. Bovendien ging het tweemaal om hetzelfde flesje. Soit, voor alles een eerste keer zeker? Alles went (tja de clichés waren in aanbieding) gelukkig, aangezien de tweede keer het kokhalzen al aanzienlijk minder fel was.
Het feeërieke Grand Popo was eveneens de locatie voor een weekendje onder volontaires. Bucky volledig gehoorzamend werd er tijdens dat weekend ook stevig gewerkt, zo hadden we ineens een excuus om van de diensten van een chauffeur te genieten. Van het verhoopte feest was echter geen spoor, van woordenwisselingen en meningsverschillen des te meer.
Voor ventenavonden met voetbal wordt er afgezakt naar Comé, alwaar drie andere mannelijke vrijwilligers zich gevestigd hebben en alwaar er een Café Sport met reuzenscherm aanwezig is. Vier mannen dus, doe er een boek kaarten bij, een flesje rum en het resultaat is een avond ontspanning zonder geblaat over relaties, gevoelens of kinderwensen die uitmondt in een crash op een matje.
Ook voor het echte voetbalwerk werd een oplossing gevonden, zij het niet de ideale. Plaats van het gebeuren is immers Cotonou, dus ik kan me slechts sporadisch uitleven in wonderbaarlijke dribbels en Braziliaanse passeerbewegingen. Ploegmaats van dienst zijn een bende blanken, waarvan de overgrote meerderheid Libanezen (die noemen ze hier dus ook blanken). Als Mechelaar vertrok ik met het vooroordeel dat voetballers met een licht gebruinde huidskleur wel eens hun zelfbeheersing kunnen verliezen. En ik werd niet teleurgesteld, elke sessie is er wel een uitbarsting na een zoveelste mislukte pas of gemiste kans (uiteraard van een speler uit de verliezende ploeg). Na enkele minuten gesticuleren en discussiëren met verheven stem wordt dit echter steevast met een gemoedelijke handdruk opgelost om na de match even goede vrienden te blijven. Dat is even anders dan in het Mechelse, alwaar er ook al eens een handdruk kan uitgedeeld worden, zij het iets minder wederzijds, eerder in het gebied van het aangezicht en steevast door een (extreem) rechtse. Ah en om in het Mechelse te blijven, het hotel waar we spelen noemt zonder te zwanzen Hotel Marina, vermoedelijk om rechtstreeks te concurreren met de Hilton-keten.
Naast voetbalfanaten zijn Libanezen ook supergastvrij. Zo werden we tijdens een dagje strand te Cotonou (enkele vriendjes van Cotonou delen een strandhuisje alwaar in de weekends al eens een barbecue wordt gehouden) uitgenodigd om de schapen te bewonderen die door onze buren geslacht werden om vervolgens uitgenodigd te worden op een braspartij in het aanpalende strandhuisje. Een vijftiental strontzatte ontblote libanezen, allen in Benin ‘voor zaken’, dansend op de tafel, Arabische liederen zingend. Het ene aanwezige meisje (met enkel het aangezicht dat het daglicht mocht aanschouwen) leek zich maar weinig te amuseren en had haar dan maar op de waterpijp gestort.
Een ander recent feest was de begrafenis van de moeder van een collega, Lazare. Jawel een begrafenis is hier werkelijk een feest! Aangezien Lazare één of andere koning van zijn dorp/quartier is werden kosten noch moeite gespaard om de zeer talrijke aanwezigen (ik schat een honderd à honderdvijftig) te voorzien van brood, drank en spelen. Zo zou ik ook wel willen begraven worden. Je moet er echter niet naartoe gaan et een enorme kater (zoals ondergetekende). Immers, aangezien elke zoon apart iets organiseert komt het voor dat er tegelijkertijd twee concerten plaatsvinden op een tiental meter van elkaar, terwijl op hetzelfde moment de plaatselijke percussie-groep letterlijk voor je neus je trommelvliezen op de proef komt stellen (hun enige doel is werkelijk dat je ze zo snel mogelijk wat kleingeld toestopt waarop ze je met rust laten alvorens hun kans te wagen bij je buurman/vrouw). Niet echt bevorderend voor pijnlijke haarwortels, dat lijkt me duidelijk.
In Lokossa beperkt het sociale leven zich tot terrasjes doen met de chauffeurs en de enige andere blanke van ’t stad (een sympathieke Duitse). Als er bevriende mensen passeren kan er al eens doorgezakt worden (zeker als het toevalliggewijs mijn verjaardag betreft) met een Belgisch biertje of een flesje champagne.
U ziet, we doen ons best om ook in Benin af en toe eens door te zakken en eventueel te sofasurfen. Wat dat laatste betreft is er -in vergelijking met de heimat- wel vaker een bed beschikbaar dan een zetel. Zo ook in Cotonou, alwaar ik bij Veerle steeds welkom ben. Veerle is een sympathieke (tja ze leest nu eenmaal mijn blog) Oost-Vlaamse van Sinaï (bekend van de woestijn waarnaar kwajongens uit Belsele en omstreken na hun zoveelste scheve schaats verbannen werden ter bezinning) met een voorkeur voor de goede zaken in het leven zoals nespresso, witloof met hesp in den oven, vlaamse weekbladen en recente westerse muziek. Een oase in de culturele woestijn met andere woorden.
En dan heb ik het nog niet gehad over de discotheekbezoeken te Cotonou en Lokossa. Daar zijn immers telkens straffe verhalen aan verbonden die best uitgesteld worden tot net voor de terugkeer naar België (27 dec-12 jan) om de mama niet te hard te verontrusten…(wat een povere poging tot een cliffhanger moet voorstellen)
Grand-Popo is zowat het Oostende van Benin: plage, toeristen en makkelijk te bereiken vanuit Mechelen (ook wel het Lokossa van België genoemd). Gelukkig nog geen enkel spoor van De Decker, maar het is wel de thuis van een andere Verlosser. In Grand Popo vinden we immers de Zion terug, wat naast de achtertuin van Jezus tevens een befaamde reggae-bar is in de parel aan de Beninese Kust. Een hele avond dansen op enkel reggae-muziek stond dus geprogrammeerd, voor alles een eerste keer. Daarvoor was wel drank nodig, lots of it en helaas kan je je dan wel eens vergissen. Want nu heb ik niets tegen rokers, maar is het echt nodig om de peuken te droppen in lege bierflesjes? U voelt hem al komen, jaja, ik ben er tot tweemaal toe in geslaagd om een stevige teug peukenwater tot mezelf te nemen. Bovendien ging het tweemaal om hetzelfde flesje. Soit, voor alles een eerste keer zeker? Alles went (tja de clichés waren in aanbieding) gelukkig, aangezien de tweede keer het kokhalzen al aanzienlijk minder fel was.
Het feeërieke Grand Popo was eveneens de locatie voor een weekendje onder volontaires. Bucky volledig gehoorzamend werd er tijdens dat weekend ook stevig gewerkt, zo hadden we ineens een excuus om van de diensten van een chauffeur te genieten. Van het verhoopte feest was echter geen spoor, van woordenwisselingen en meningsverschillen des te meer.
Voor ventenavonden met voetbal wordt er afgezakt naar Comé, alwaar drie andere mannelijke vrijwilligers zich gevestigd hebben en alwaar er een Café Sport met reuzenscherm aanwezig is. Vier mannen dus, doe er een boek kaarten bij, een flesje rum en het resultaat is een avond ontspanning zonder geblaat over relaties, gevoelens of kinderwensen die uitmondt in een crash op een matje.
Ook voor het echte voetbalwerk werd een oplossing gevonden, zij het niet de ideale. Plaats van het gebeuren is immers Cotonou, dus ik kan me slechts sporadisch uitleven in wonderbaarlijke dribbels en Braziliaanse passeerbewegingen. Ploegmaats van dienst zijn een bende blanken, waarvan de overgrote meerderheid Libanezen (die noemen ze hier dus ook blanken). Als Mechelaar vertrok ik met het vooroordeel dat voetballers met een licht gebruinde huidskleur wel eens hun zelfbeheersing kunnen verliezen. En ik werd niet teleurgesteld, elke sessie is er wel een uitbarsting na een zoveelste mislukte pas of gemiste kans (uiteraard van een speler uit de verliezende ploeg). Na enkele minuten gesticuleren en discussiëren met verheven stem wordt dit echter steevast met een gemoedelijke handdruk opgelost om na de match even goede vrienden te blijven. Dat is even anders dan in het Mechelse, alwaar er ook al eens een handdruk kan uitgedeeld worden, zij het iets minder wederzijds, eerder in het gebied van het aangezicht en steevast door een (extreem) rechtse. Ah en om in het Mechelse te blijven, het hotel waar we spelen noemt zonder te zwanzen Hotel Marina, vermoedelijk om rechtstreeks te concurreren met de Hilton-keten.
Naast voetbalfanaten zijn Libanezen ook supergastvrij. Zo werden we tijdens een dagje strand te Cotonou (enkele vriendjes van Cotonou delen een strandhuisje alwaar in de weekends al eens een barbecue wordt gehouden) uitgenodigd om de schapen te bewonderen die door onze buren geslacht werden om vervolgens uitgenodigd te worden op een braspartij in het aanpalende strandhuisje. Een vijftiental strontzatte ontblote libanezen, allen in Benin ‘voor zaken’, dansend op de tafel, Arabische liederen zingend. Het ene aanwezige meisje (met enkel het aangezicht dat het daglicht mocht aanschouwen) leek zich maar weinig te amuseren en had haar dan maar op de waterpijp gestort.
Een ander recent feest was de begrafenis van de moeder van een collega, Lazare. Jawel een begrafenis is hier werkelijk een feest! Aangezien Lazare één of andere koning van zijn dorp/quartier is werden kosten noch moeite gespaard om de zeer talrijke aanwezigen (ik schat een honderd à honderdvijftig) te voorzien van brood, drank en spelen. Zo zou ik ook wel willen begraven worden. Je moet er echter niet naartoe gaan et een enorme kater (zoals ondergetekende). Immers, aangezien elke zoon apart iets organiseert komt het voor dat er tegelijkertijd twee concerten plaatsvinden op een tiental meter van elkaar, terwijl op hetzelfde moment de plaatselijke percussie-groep letterlijk voor je neus je trommelvliezen op de proef komt stellen (hun enige doel is werkelijk dat je ze zo snel mogelijk wat kleingeld toestopt waarop ze je met rust laten alvorens hun kans te wagen bij je buurman/vrouw). Niet echt bevorderend voor pijnlijke haarwortels, dat lijkt me duidelijk.
In Lokossa beperkt het sociale leven zich tot terrasjes doen met de chauffeurs en de enige andere blanke van ’t stad (een sympathieke Duitse). Als er bevriende mensen passeren kan er al eens doorgezakt worden (zeker als het toevalliggewijs mijn verjaardag betreft) met een Belgisch biertje of een flesje champagne.
U ziet, we doen ons best om ook in Benin af en toe eens door te zakken en eventueel te sofasurfen. Wat dat laatste betreft is er -in vergelijking met de heimat- wel vaker een bed beschikbaar dan een zetel. Zo ook in Cotonou, alwaar ik bij Veerle steeds welkom ben. Veerle is een sympathieke (tja ze leest nu eenmaal mijn blog) Oost-Vlaamse van Sinaï (bekend van de woestijn waarnaar kwajongens uit Belsele en omstreken na hun zoveelste scheve schaats verbannen werden ter bezinning) met een voorkeur voor de goede zaken in het leven zoals nespresso, witloof met hesp in den oven, vlaamse weekbladen en recente westerse muziek. Een oase in de culturele woestijn met andere woorden.
En dan heb ik het nog niet gehad over de discotheekbezoeken te Cotonou en Lokossa. Daar zijn immers telkens straffe verhalen aan verbonden die best uitgesteld worden tot net voor de terugkeer naar België (27 dec-12 jan) om de mama niet te hard te verontrusten…(wat een povere poging tot een cliffhanger moet voorstellen)
The Chronicles of Malaria Part II
Zozo, de teller staat op twee. Deze keer was de palu iets hardnekkiger. In een recordtempo steeg de temperatuur tot 40° (en dan heb ik het niet over het klimaat waar menige Vlaamse vrouw wel zin in heeft als ze ‘s ochtends haar melkpotten aanschouwt in de spiegel, neen het is was wel degelijk een volledig eigen warmteproductie). Wegens gebrek aan collega’s in de buurt de eerstvolgende 24u en de onmogelijkheid om langer dan 5 seconden te bewegen dan toch maar besloten om de zelf-medicatie-methode toe te passen. En het moet gezegd, Malarone doet wonderen. Na anderhalve dag zit ik zelfs terug op post, zij het langzaamaan uiteraard (maar daar moet je hier niet echt ziek voor zijn). Geluk bij een ongeluk is dat een mens tijdens anderhalve dag strijk liggen genoeg tijd heeft om na te denken over aanvullingen voor de lidkaart van de ‘palu-spouwers’, zoals daar zijn
-) Favoriet maal om terug op krachten te komen: palung int groen alsook pallukes in tomatensaus
-) Favoriete job na het vrijwilligersbestaan: pallutie-agent worden die flitspalun installeert
-) Favoriet hulpmiddel bij een beninese stortbui : Parapalu
-) Favoriete stad in Sicilië: Palurmo
-) Favoriet gemis ten opzichte van het leven in belgië: de luchtpallutie
-) Favoriet loser in verkiezingen: Sarah Palun
-) Favoriete film van Almodóvar: La Malaria Educacion
-) Favoriet wielermoment: de sprint waarbij Wilfried Nelissen een verkeerspalutje raakt en in de palustrades vliegt
-) Favoriet leesvoer om dyslectische leerlingen te ondersteunen: alle songteksten van Palu Anka
-) Favoriet Jungle Book personage: Palu de Beer
Bijkomende suggesties zijn welkom. De beste inzendingen krijgen een gratis parasiet, uit een orgaan naar keuze, zolang de voorraad strekt. Een gele koorts-briefkaart kan sinds recent gestuurd worden naar het volgende adres
Klaas Van den Heede
BP 460
Lokossa
Bénin
(vergeet vooral niet Benin te specifiëren, Afrika is niet voldoende zoals een test al heeft uitgewezen):
-) Favoriet maal om terug op krachten te komen: palung int groen alsook pallukes in tomatensaus
-) Favoriete job na het vrijwilligersbestaan: pallutie-agent worden die flitspalun installeert
-) Favoriet hulpmiddel bij een beninese stortbui : Parapalu
-) Favoriete stad in Sicilië: Palurmo
-) Favoriet gemis ten opzichte van het leven in belgië: de luchtpallutie
-) Favoriet loser in verkiezingen: Sarah Palun
-) Favoriete film van Almodóvar: La Malaria Educacion
-) Favoriet wielermoment: de sprint waarbij Wilfried Nelissen een verkeerspalutje raakt en in de palustrades vliegt
-) Favoriet leesvoer om dyslectische leerlingen te ondersteunen: alle songteksten van Palu Anka
-) Favoriet Jungle Book personage: Palu de Beer
Bijkomende suggesties zijn welkom. De beste inzendingen krijgen een gratis parasiet, uit een orgaan naar keuze, zolang de voorraad strekt. Een gele koorts-briefkaart kan sinds recent gestuurd worden naar het volgende adres
Klaas Van den Heede
BP 460
Lokossa
Bénin
(vergeet vooral niet Benin te specifiëren, Afrika is niet voldoende zoals een test al heeft uitgewezen):
Het werken-leven
“Er mag gelachen worden, maar er moet gewerkt worden” om het met de woorden van Bucky te zeggen. En wat houdt dat werk hier precies in? Wel aangezien het project met de cashew-noten erop zit, ben ik zuidwaarts verhuisd naar Lokossa, vlak tegen de grens met Togo om te werken in het project FAFA. FAFA is niet de uitroep van een tandenloze dementerende bewoner van rusthuis De Laetsten Adem die bij de aankomst van Priester Rudy zijn vader meent te herkennen. Neeneen, het is het acroniem (ja op eenzame avonden durf ik al wel eens een Van Dale openslaan) voor Facilité d’Appui aux Filières Agricoles. En de filières agricoles in kwestie zijn ‘maraîchage’ en ‘riz’, respectievelijk ‘groententeelt’ en ‘rijst’ dus. Mijn werk bestaat momenteel uit terrein-bezoeken, logistiek en introducties
Laten we als introductie beginnen bij de introductie. Dit is simpelweg alle actoren bezoeken die ook maar wat betrokken zijn met rijst of groenten om het project en onszelf voor te stellen. En onszelf dat is momenteel ondergetekende vrijwilliger en Laurent Clarys. Want aangezien we pas gestart zijn en de BTC-procedures nu eenmaal ongelooflijk omslachtig zijn, is het voorlopig nog wachten op de andere 6 collega’s. Laurent is een frisse verschijning van 39 jaar (voor de Kim Pauwelsen onder ons ter verduidelijking: getrouwd met kinderen) die woont in naar eigen zeggen ‘de verste uithoek van Frankrijk, daar waar niemand wil komen’. Laten we zeggen, het Franse Voortkapelle.
De grootste hap van mijn tijd ben ik bezig met logistiek. Aangezien de bureau waarin we ons zullen installeren momenteel zo goed als een kraakpand is, moet er gezorgd worden voor alle aansluitingen (water, telefoon, elektriciteit etc). Dat wil zeggen, langsgaan bij openbare diensten en geloof me vrij, we spreken over ‘de collega’s’ in het kwadraat. Volgens mij gaan de sollicitatiegesprekken als volgt:
X: “Mevrouw, wat is uw motivatie om voor SBEE te werken (Beninese Electrabell)?”
Y: “Het lijkt me een echte uitdaging, ik houd van in groep…”
X (onderbreekt): “Excuses mevrouw, u bent niet wie we zoeken.”
Neen, motivatie lijkt me niet echt een troef voor die mannen. En jawel, mijn eerste ‘faux frais’ zijn een feit! Om de waterteller geïnstalleerd te krijgen werd er 20000 FCFA (equivalent van 30 euro) onder de tafel gestoken. Moeilijk te recupereren via factuur en tegen de BTC-regels, maar soms moet een mens pragmatisch zijn. Bij een terrasbezoek laat op de avond werden eveneens de mannen van OPT (de Beninese Belgacom) op een frisse pint getrakteerd. Neen, geef dan maar de privé, want die hebben we natuurlijk ook nodig voor allerhande werken (elektriek, loodgieters, metsers, internetters etc.). Helaas zijn ook hier de BTC-procedures ellenlang (openbare aanbestedingen) met de nodige vertragingen tot gevolg. Neem daarbij nog het feit dat Laurent de helft van de tijd in de hoofdstad achterblijft en ik er dus alleen voorsta en de ‘usual problems’ zoals uitvallende electriciteit (handig als je net iets aan het printen of kopiëren bent) en telefoonverbindingen en het lijkt me duidelijk dat de geduld-grens op het eind van de avond wel eens in het rood durft gaan. Vooral die telefoons zijn een ramp (ik heb hier trouwens twee telefoons, om de kans op een werkend netwerk te vergroten). Een uittreksel van een recent gesprek:
K:”Hallo, tis Klaas van BTC, van FAFA in Lokossa”
Y:”Eh?” (ze zeggen immers niet excuseer, pardon of wassegie)
K: (stem licht verheffend)”Klaas, van FAFA”
Y:”Eh?”
K: (licht geënerveerd en nog iets luider) “Klaas, van FAFA”
Y: “Eh, qui?”
K : (Volledig in het rooie aant gaan en luid roepend) : ‘KLAAS, van in Lokossa, van de BTC’
Y: “Ah ja, voorwat ist”
K: “Het is voor die factuur pro format voor het internet”
Y: “Eh?”
K: (zucht)’Tis nikske ik bel later wel eens terug”
Maar ik lijk met al dat gezaag wel een echte Belg (om niet te zeggen Mechelaar). Dus even de positieve noten toch ook. Die bestaan uit de gepaard gaande verantwoordelijkheid bij bovenstaande werk alsook de veldbezoeken: chillen tussen de rijst en groentevelden met de producteurs terwijl ik in snel tempo bijleer over de technische aspecten. Zo riskeer ik bij het volgende bezoek in België de hele naoogst-cyclus van de rijstkorrel uit te leggen (voor de slechte lezer, dit is een indirecte vraag om me geen rijst voor te schotelen). Ander positief punt was het organiseren van het BTC-standje op de ‘Foire de Sécurité Alimentaire’ van de FAO, alwaar de verschillende landbouwprojecten van BTC werden voorgesteld en we de Minister een polleke hebben mogen geven… En ja, er mag dus ook gelachen worden, en dat ontbreekt er de laatste tijd niet aan. Immers, het sociale leven begint stilaan uit te breiden, maar daarover later meer…
Laten we als introductie beginnen bij de introductie. Dit is simpelweg alle actoren bezoeken die ook maar wat betrokken zijn met rijst of groenten om het project en onszelf voor te stellen. En onszelf dat is momenteel ondergetekende vrijwilliger en Laurent Clarys. Want aangezien we pas gestart zijn en de BTC-procedures nu eenmaal ongelooflijk omslachtig zijn, is het voorlopig nog wachten op de andere 6 collega’s. Laurent is een frisse verschijning van 39 jaar (voor de Kim Pauwelsen onder ons ter verduidelijking: getrouwd met kinderen) die woont in naar eigen zeggen ‘de verste uithoek van Frankrijk, daar waar niemand wil komen’. Laten we zeggen, het Franse Voortkapelle.
De grootste hap van mijn tijd ben ik bezig met logistiek. Aangezien de bureau waarin we ons zullen installeren momenteel zo goed als een kraakpand is, moet er gezorgd worden voor alle aansluitingen (water, telefoon, elektriciteit etc). Dat wil zeggen, langsgaan bij openbare diensten en geloof me vrij, we spreken over ‘de collega’s’ in het kwadraat. Volgens mij gaan de sollicitatiegesprekken als volgt:
X: “Mevrouw, wat is uw motivatie om voor SBEE te werken (Beninese Electrabell)?”
Y: “Het lijkt me een echte uitdaging, ik houd van in groep…”
X (onderbreekt): “Excuses mevrouw, u bent niet wie we zoeken.”
Neen, motivatie lijkt me niet echt een troef voor die mannen. En jawel, mijn eerste ‘faux frais’ zijn een feit! Om de waterteller geïnstalleerd te krijgen werd er 20000 FCFA (equivalent van 30 euro) onder de tafel gestoken. Moeilijk te recupereren via factuur en tegen de BTC-regels, maar soms moet een mens pragmatisch zijn. Bij een terrasbezoek laat op de avond werden eveneens de mannen van OPT (de Beninese Belgacom) op een frisse pint getrakteerd. Neen, geef dan maar de privé, want die hebben we natuurlijk ook nodig voor allerhande werken (elektriek, loodgieters, metsers, internetters etc.). Helaas zijn ook hier de BTC-procedures ellenlang (openbare aanbestedingen) met de nodige vertragingen tot gevolg. Neem daarbij nog het feit dat Laurent de helft van de tijd in de hoofdstad achterblijft en ik er dus alleen voorsta en de ‘usual problems’ zoals uitvallende electriciteit (handig als je net iets aan het printen of kopiëren bent) en telefoonverbindingen en het lijkt me duidelijk dat de geduld-grens op het eind van de avond wel eens in het rood durft gaan. Vooral die telefoons zijn een ramp (ik heb hier trouwens twee telefoons, om de kans op een werkend netwerk te vergroten). Een uittreksel van een recent gesprek:
K:”Hallo, tis Klaas van BTC, van FAFA in Lokossa”
Y:”Eh?” (ze zeggen immers niet excuseer, pardon of wassegie)
K: (stem licht verheffend)”Klaas, van FAFA”
Y:”Eh?”
K: (licht geënerveerd en nog iets luider) “Klaas, van FAFA”
Y: “Eh, qui?”
K : (Volledig in het rooie aant gaan en luid roepend) : ‘KLAAS, van in Lokossa, van de BTC’
Y: “Ah ja, voorwat ist”
K: “Het is voor die factuur pro format voor het internet”
Y: “Eh?”
K: (zucht)’Tis nikske ik bel later wel eens terug”
Maar ik lijk met al dat gezaag wel een echte Belg (om niet te zeggen Mechelaar). Dus even de positieve noten toch ook. Die bestaan uit de gepaard gaande verantwoordelijkheid bij bovenstaande werk alsook de veldbezoeken: chillen tussen de rijst en groentevelden met de producteurs terwijl ik in snel tempo bijleer over de technische aspecten. Zo riskeer ik bij het volgende bezoek in België de hele naoogst-cyclus van de rijstkorrel uit te leggen (voor de slechte lezer, dit is een indirecte vraag om me geen rijst voor te schotelen). Ander positief punt was het organiseren van het BTC-standje op de ‘Foire de Sécurité Alimentaire’ van de FAO, alwaar de verschillende landbouwprojecten van BTC werden voorgesteld en we de Minister een polleke hebben mogen geven… En ja, er mag dus ook gelachen worden, en dat ontbreekt er de laatste tijd niet aan. Immers, het sociale leven begint stilaan uit te breiden, maar daarover later meer…
Senegal-Benin: 1-0
‘België! Jaja, daar spreken ze Engels he?’
‘Hoe jullie kennen elkaar niet? Jullie zijn toch blanken? Kennen alle blanken elkaar dan niet?’
‘Ja maar ik zie vaak naar series en da is daar allemaal zo mooi in Europa’ – terwijl het blijkt om Zuid-Amerikaanse tele-novelas te gaan
Dagelijks blijkt dat voor sommige beninezen (verre van allemaal uiteraard) de westerse wereld één grote uniforme koek is. Maar dat is andersom niet noodzakelijk anders natuurlijk, want op menig familiefeest wordt al eens een uitspraak opgevangen als
‘En ga je dan in tenten leven en zo?’
‘Amma jij spreekt al wat Afrikaans zekerst.’
‘Ah ik had uwen brief naar Afrika gestuurd, kwas er vergeten Benin bij te zetten, tzal daarmee zijn dat hij niet is aangekomen…’
Om maar te zeggen dat er in Afrika net als in Europa wel degelijk verschillen zijn tussen de landen. In Cotonou zit een hele hoop Italianen die voordien in Senegal gevestigd waren. Ideaal moment dus om eens te discussiëren over het verschil met Benin (ervan uitgaande dat wij als blanke buitenstaanders met beperkte verblijfsduur de verschillen kunnen waarnemen).
Blijkt toch dat net zoals bij de luidruchtige Hollanders, chauvinistische Fransen en dikke Duitsers (vooral de plaatselijke delegaties van de twee laatstgenoemde landen blijken bijna unaniem aan de vooroordelen te voldoen) ook een hele hoop waarheid zit in de clichés over de verschillende Afrikaanse landen. Toen ik immers in Senegal vertelde dat het volgende avontuur richting Benin zou zijn, werd me terstond op het hart gedrukt om toch maar voorzichtig te zijn. ‘Zeker met de meisjes, want die doen iets in uw drankje en kunnen u betoveren’. De vergiftiging-ervaringen (zie onder) bevestigen dit alleen maar en ook de Beninezen beamen zelf. ‘Hier is veel te veel wantrouwen en jaloezie monsieur Klaas’. ‘Moi, je n’ai pas d’amis, ma famille ça me suffit’. ‘Allez ge hebt die gewoon uitgenodigd ofwa en je hebt zelf samen gegeten, dat zou ik nu eens nooit doen’.
En inderdaad, zelf ben ik hier nog niet één keer bij een landelijke collega en/of vriend uitgenodigd om te komen eten. Terwijl ik in Senegal standaard 5 excuses kon opsommen om vriendelijk een uitnodiging te weigeren (niet dat er één van hielp) aangezien je daar nog maar iemand in de ogen moest kijken of er stond een bord voor je klaar. Even dacht ik indertijd dat het aan mijn fysiek lag, maar neenee de Italianen bevestigen. Senegal, pays du Teranga ofte land van de gastvrijheid. Ik moest er toen mee lachen, want zeggen ze dat niet in elk ontwikkelingsland? Ondertussen kan ik af en toe een nostalgisch gevoel van oververzadiging aan tcheebu djiens, yassa poulet en mafe niet onderdrukken…
‘Hoe jullie kennen elkaar niet? Jullie zijn toch blanken? Kennen alle blanken elkaar dan niet?’
‘Ja maar ik zie vaak naar series en da is daar allemaal zo mooi in Europa’ – terwijl het blijkt om Zuid-Amerikaanse tele-novelas te gaan
Dagelijks blijkt dat voor sommige beninezen (verre van allemaal uiteraard) de westerse wereld één grote uniforme koek is. Maar dat is andersom niet noodzakelijk anders natuurlijk, want op menig familiefeest wordt al eens een uitspraak opgevangen als
‘En ga je dan in tenten leven en zo?’
‘Amma jij spreekt al wat Afrikaans zekerst.’
‘Ah ik had uwen brief naar Afrika gestuurd, kwas er vergeten Benin bij te zetten, tzal daarmee zijn dat hij niet is aangekomen…’
Om maar te zeggen dat er in Afrika net als in Europa wel degelijk verschillen zijn tussen de landen. In Cotonou zit een hele hoop Italianen die voordien in Senegal gevestigd waren. Ideaal moment dus om eens te discussiëren over het verschil met Benin (ervan uitgaande dat wij als blanke buitenstaanders met beperkte verblijfsduur de verschillen kunnen waarnemen).
Blijkt toch dat net zoals bij de luidruchtige Hollanders, chauvinistische Fransen en dikke Duitsers (vooral de plaatselijke delegaties van de twee laatstgenoemde landen blijken bijna unaniem aan de vooroordelen te voldoen) ook een hele hoop waarheid zit in de clichés over de verschillende Afrikaanse landen. Toen ik immers in Senegal vertelde dat het volgende avontuur richting Benin zou zijn, werd me terstond op het hart gedrukt om toch maar voorzichtig te zijn. ‘Zeker met de meisjes, want die doen iets in uw drankje en kunnen u betoveren’. De vergiftiging-ervaringen (zie onder) bevestigen dit alleen maar en ook de Beninezen beamen zelf. ‘Hier is veel te veel wantrouwen en jaloezie monsieur Klaas’. ‘Moi, je n’ai pas d’amis, ma famille ça me suffit’. ‘Allez ge hebt die gewoon uitgenodigd ofwa en je hebt zelf samen gegeten, dat zou ik nu eens nooit doen’.
En inderdaad, zelf ben ik hier nog niet één keer bij een landelijke collega en/of vriend uitgenodigd om te komen eten. Terwijl ik in Senegal standaard 5 excuses kon opsommen om vriendelijk een uitnodiging te weigeren (niet dat er één van hielp) aangezien je daar nog maar iemand in de ogen moest kijken of er stond een bord voor je klaar. Even dacht ik indertijd dat het aan mijn fysiek lag, maar neenee de Italianen bevestigen. Senegal, pays du Teranga ofte land van de gastvrijheid. Ik moest er toen mee lachen, want zeggen ze dat niet in elk ontwikkelingsland? Ondertussen kan ik af en toe een nostalgisch gevoel van oververzadiging aan tcheebu djiens, yassa poulet en mafe niet onderdrukken…
Blikken Doos
Tijdens het laatste weekendje in het Noorderlijke Natitingou bleek mijn (overigens zeer aantrekkelijke) huisgenote van Martinique haar familie op bezoek te hebben. Op haar zuster niets aan te merken, zij was er ook al bij in juli en het moet gezegd, het is een al even fruitig konijn. Haar ouders bleken ook sympathiek maar waren op zijn minst ‘een beetje raar’ te noemen.
Nu, een beetje enthousiasme mag er al wel eens bij zijn, maar mijn realistische haar komt recht van mensen die van alles verwonderd geraken en het ‘toch zo geweldig en magnifiek’ vinden. Als ze het dan voor hun houden, even goede vrienden, maar is het werkelijk nodig om ondertussen toch redelijk doorwinterde btc-vrijwilligers alle beginselen van het Afrikaanse leven uit te leggen? ‘Euh ja mijnheer, wij vinden dat maniokstampen van die Afrikaanse vrouwen ook een geweldig spektakel. Ja hoor mijnheer, ook de driehonderdste keer dat we dat zien’. ‘Ja mijnheer, het is toch een andere wereld’.
Maar kom, enthousiaste mensen moeten er ook zijn, al zie ik ze liever achter de kazerne na een bal in de winkelhaak van Vleminckx. Zelfingenomen of –zoals later uiteraard bleek- valse intellectuelen daarentegen, wie heeft daar nu wat aan (buiten dan in de foyer van de Vooruit)? Het eerste teken aan de wand was er toen de gehele familie spontaan liedjes van Jaques Brel begint te citeren. Maar toen de vader vroeg ‘Of het stoort dat we even een gedicht voordragen’, was het toch even moeilijk om de giggle-loop te onderdrukken. Op zulke momenten komt het vooral aan op concentratie (Komaan man, serieus blijven, gewoon doen of dat een kei-normale vraag is en vooral, nee vooràl niet naar de medevrijwilliger kijken naast je die ook haar lach aan het onderdrukken is). Blijkt dus dat ze in familie de gewoonte hebben dat de papa een vers begint, waarop ieder om beurt met een regel aanvult. Want ‘Papa kent veel gedichten van buiten, een stuk of vijfhonderd, nietwaar papa?’. ‘Ja, op zijn mínst vijfhonderd, mijn dochter’ (niet opzij kijken, concentreer u op een vast punt). Uiteindelijk kwam er net op tijd een deus-ex machina binnenvallen. Een Beninees, dus het gesprek over poëzie konden ze wel even vergeten (oola). Helaas, want ‘Blikken doos’ lag op het puntje van de tong.
Even later had vaderlief nog een monoloog in petto over de schilderkunst. Zo eentje die hij waarschijnlijk al verschillende malen had uitgeprobeerd, want het moet gezegd zijn, er was geen speld tussen te krijgen. Kort samengevat was het een uiteenzetting met als ingrediënten het Prado, een klad verf, een robijn en verwondering. De tekst werd ondertussen integraal doorgefaxt naar rusthuis ‘Den laetsten adem’ kwestie van de mensen vredig te laten inslapen. Maar toen ons heerschap begon te vertellen dat ‘hij de Vlamingen had leren kennen door middel van de schilderkunst’ en dat ‘hij eindeloos kon genieten van Rubens, Brueghel en Bosch’ moest ondergetekende toch even specifiëren dat Bosch een Hollander is. Die zatte avonden als Strandjeannet in verlaten parochiezalen met teleurstellende prijzentafels leveren uiteindelijk dan toch iets op. Niet dat deze opmerking onze vriend ook maar één minuut van de wijs bracht. Integendeel, hij bleef vastberaden doorgaan. En wij maar hopen op een binnenvallende Beninees…
Nu, een beetje enthousiasme mag er al wel eens bij zijn, maar mijn realistische haar komt recht van mensen die van alles verwonderd geraken en het ‘toch zo geweldig en magnifiek’ vinden. Als ze het dan voor hun houden, even goede vrienden, maar is het werkelijk nodig om ondertussen toch redelijk doorwinterde btc-vrijwilligers alle beginselen van het Afrikaanse leven uit te leggen? ‘Euh ja mijnheer, wij vinden dat maniokstampen van die Afrikaanse vrouwen ook een geweldig spektakel. Ja hoor mijnheer, ook de driehonderdste keer dat we dat zien’. ‘Ja mijnheer, het is toch een andere wereld’.
Maar kom, enthousiaste mensen moeten er ook zijn, al zie ik ze liever achter de kazerne na een bal in de winkelhaak van Vleminckx. Zelfingenomen of –zoals later uiteraard bleek- valse intellectuelen daarentegen, wie heeft daar nu wat aan (buiten dan in de foyer van de Vooruit)? Het eerste teken aan de wand was er toen de gehele familie spontaan liedjes van Jaques Brel begint te citeren. Maar toen de vader vroeg ‘Of het stoort dat we even een gedicht voordragen’, was het toch even moeilijk om de giggle-loop te onderdrukken. Op zulke momenten komt het vooral aan op concentratie (Komaan man, serieus blijven, gewoon doen of dat een kei-normale vraag is en vooral, nee vooràl niet naar de medevrijwilliger kijken naast je die ook haar lach aan het onderdrukken is). Blijkt dus dat ze in familie de gewoonte hebben dat de papa een vers begint, waarop ieder om beurt met een regel aanvult. Want ‘Papa kent veel gedichten van buiten, een stuk of vijfhonderd, nietwaar papa?’. ‘Ja, op zijn mínst vijfhonderd, mijn dochter’ (niet opzij kijken, concentreer u op een vast punt). Uiteindelijk kwam er net op tijd een deus-ex machina binnenvallen. Een Beninees, dus het gesprek over poëzie konden ze wel even vergeten (oola). Helaas, want ‘Blikken doos’ lag op het puntje van de tong.
Even later had vaderlief nog een monoloog in petto over de schilderkunst. Zo eentje die hij waarschijnlijk al verschillende malen had uitgeprobeerd, want het moet gezegd zijn, er was geen speld tussen te krijgen. Kort samengevat was het een uiteenzetting met als ingrediënten het Prado, een klad verf, een robijn en verwondering. De tekst werd ondertussen integraal doorgefaxt naar rusthuis ‘Den laetsten adem’ kwestie van de mensen vredig te laten inslapen. Maar toen ons heerschap begon te vertellen dat ‘hij de Vlamingen had leren kennen door middel van de schilderkunst’ en dat ‘hij eindeloos kon genieten van Rubens, Brueghel en Bosch’ moest ondergetekende toch even specifiëren dat Bosch een Hollander is. Die zatte avonden als Strandjeannet in verlaten parochiezalen met teleurstellende prijzentafels leveren uiteindelijk dan toch iets op. Niet dat deze opmerking onze vriend ook maar één minuut van de wijs bracht. Integendeel, hij bleef vastberaden doorgaan. En wij maar hopen op een binnenvallende Beninees…
Open bedrijven-dag: bezoek BTC en win een reis naar Afrika!
Zou je wel eens op kosten van de staat op reis willen gaan? Denk je nog steeds dat BTC staat voor Blote –Tetten-Controleurs en zegt het je wel iets zo een bedrijf eens te bezoeken? Zoek je nog een uitvlucht om op 5 oktober niet met je schoonfamilie naar de eerste voorstelling van ‘Twee mannen onder één dak’ met Nonkel André te hoeven gaan zien?
Driewerf hoera! Want dat wil zeggen dat je maar wat graag zou deelnemen aan de open bedrijvendag op 5 oktober waaraan BTC deelneemt. Zo weet je o.a. waarvoor ik ‘vrijwillig’ werk, hoe de bilaterale ontwikkelingssamenwerking in elkaar zit (voor het programma klik hiernaast in de lijst met links) maar nog belangrijker kom je ook in aanmerking om een reis naar Afrika te winnen!!! Jaja, want één winnaar zal worden uitgekozen om samen met een fotograaf en nog iemand in een Afrikaans Partnerland van Btc rondgeleid te worden tussen de verschillende projecten. Dus rep u op 5 oktober naar de BTC-zetel te Brussel!
Driewerf hoera! Want dat wil zeggen dat je maar wat graag zou deelnemen aan de open bedrijvendag op 5 oktober waaraan BTC deelneemt. Zo weet je o.a. waarvoor ik ‘vrijwillig’ werk, hoe de bilaterale ontwikkelingssamenwerking in elkaar zit (voor het programma klik hiernaast in de lijst met links) maar nog belangrijker kom je ook in aanmerking om een reis naar Afrika te winnen!!! Jaja, want één winnaar zal worden uitgekozen om samen met een fotograaf en nog iemand in een Afrikaans Partnerland van Btc rondgeleid te worden tussen de verschillende projecten. Dus rep u op 5 oktober naar de BTC-zetel te Brussel!
Openingsweekend: competities op alle vlakken
Het openingsweekend is dan wel iets minder indrukwekkend verlopen dan dat van Peking 2008 maar het was toch wel de moeite. Er was immers een openings- en sluitingsceremonie op dezelfde dag en er kon live een voetbal-interland van échte jeugdploegen gevolgd worden.
Maar eerst dus de ceremonie. Vermits er enkele werknemers het BTC-Universum verlieten (waaronder mijn oude coach wegens het aflopen van het project PAMRAD) en er enkele nieuwe bijgekomen zijn (waaronder mijn nieuwe coach waarmee ik in het project FAFA zal vliegen), werd er een diner georganiseerd in een idyllisch plekje temidden van de mangrove net buiten Cotonou. Ideaal om iedereen ineens terug te zien en de vrijwilligers hadden een wedstrijdje georganiseerd: de drie vertrekkers speelden tegen de drie nieuwkomers een zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet-spel. Huh? Awel, er werd een tekst voorgelezen waarbij de link tussen ontwikkelingssamenwerking en de Tour de Frans gelegd werd. Elke deelnemer kreeg een belletje en moest dit gebruiken wanneer hij een achternaam, voornaam of naam van een project meende te horen (bijvoorbeeld “competit-Yves”) in de voorgelezen tekst. Altijd riskant zo een ludieke activiteit, maar het moet gezegd het was ambiance. Voor de statistieken: de nieuwelingen haalden het verrassend met het kleinste verschil!
De volgende dag werd naar dezelfde plek getrokken om met enkele families te gaan relaxen in de mangrove (en afscheid te nemen van mijn coach & family). Ook hier een kleine competitie, namelijk water-volleybal tussen de ‘ouderen’ en ‘jongeren’. Tot mijn constellatie behoorde ik tot de eerste groep maar ondanks een zware handicap (die pols remember) werden de broekventjes toch afgedroogd op sambapieten-wijze (het gebrek aan technisch vernuft compenseren met organisatie en ervaring). Bijkomend geluk was dat de eigenaars van die mangrove-hotspot Belgen zijn. Na een korte conversatie, die onvermijdelijk in het onderwerp ‘Mechelen’ uitmondde wist de vrouw te vertellen dat ze een oude Knack had liggen waarin een heel artikel aan de Trots van Vlaanderen gewijd was. Ideaal moment dus om de Waalse, Franse en Canadese vriendjes (nog maar eens) op de hoogte te brengen van de troeven van onze Metropool. En ze hebben het eindelijk begrepen want bij terugkomst in Belgenland is er een rendez-vous georganiseerd in de Parel aan de Dijle (alhoewel die meegenomen Keizer Karel-cuvee van brouwerij Het Anker er ook wel voor iets kan tussen gezeten hebben).
De jeugd-interland dan. Om zich te kwalificeren voor de CAN (Africa Cup) moesten de -21 jarigen (dus in Afrikaanse termen, de -25 jarigen) van Benin een 2-0 achterstand uit de heenmatch ophalen tegen de Nigerianen, tot nader order wereldkampioen en Afrikaans kampioen bij de jeugd en zilveren medaille winnaar in Peking. Vergelijkbaar dus met de KV die een soortgelijke opdracht zou voorgeschoteld krijgen tegen pakweg FC Chelsea. Net als achter de kazerne was er enthousiasme alom, met een groepje percussionisten die werkelijk bléven doorgaan (enkel tijdens het volkslied lieten ze hun stokjes onberoerd). Nadeel was dat ze natuurlijk net achter ons hadden postgevat en dat er waarschijnlijk blijvende gehoorschade zal toegericht zijn, maar zoals onze vriend Cruyff al wist te vermelden “heb elk nadeel zijn voordeel”. In dit geval werd zo noodgewongen het zwijgen opgelegd aan Timoun.
Nu, wie is Timoun? Timoun is een wandelende encyclopedie en is (of beter ‘was’) in Natitingou mijn enige reddingsboei wanneer ik eens over voetbal, sport in het algemeen of muziek wilde zeveren tijdens een tooghang-sessie. Nu, zelf kwam ik er eigenlijk niet veel aan te pas, want eenmaal Timoun vertrokken is krijg je er werkelijk geen speld meer tussen. Zo is hij bijvoorbeeld fan van Fidel Castro om de reden dat die “De enige is die meer babbelt als ik”. Maar soit, hij was zelf tijdens zijn jeugd een begenadigd speler die tijdens de jeugdreeksen nog tegen Desailly, Deschamps en consorten speelde en houdt zich ook al sinds lang bezig met de jeugd in Natitingou. Hij kende dus enkele spelers van de -21 jarigen waardoor we na afloop van de wedstrijd op de grasmat konden voor een fotootje met de ster uit de verdediging (een zekere Kamarou waarvan we nog wel zullen horen).
Want ja, de wedstrijd werd dus met 3-0 gewonnen. Al had het evengoed 5-0 of 6-0 kunnen zijn. Zo werden verschillende kansen vakkundig de nek omgewrongen en werd een goal afgekeurd wegens Fair-Play! Ja, want na het buitentrappen van de bal door de Nigerianen bij een kwetsuur werd de bal niet teruggegeven volgens de ongeschreven wetten van de fair play en werd een –in principe rechtmatig doelpunt- dus afgekeurd. Als deelnemer aan de lzv-cup kan ik zulke gebeurtenissen enkel aanmoedigen, maar als je weet dat het op dat moment beslissend was, kan je die beslissing enkel zeer moedig noemen van de scheidsrechter. Het publiek was het trouwens verrassend genoeg met hem eens. Zoals tijdens een soortgelijk incident (FC Sambapieten-FC Bitox alsook FC Lyon-Fiorentina) geschiedde er uiteindelijk toch gerechtigheid en viel de 3-0 op wondermooie wijze in de allerlaatste minuut binnen. Een waar volksfeest kon starten, een mens kan zich een openingsweekend niet beter voorstellen…
Maar eerst dus de ceremonie. Vermits er enkele werknemers het BTC-Universum verlieten (waaronder mijn oude coach wegens het aflopen van het project PAMRAD) en er enkele nieuwe bijgekomen zijn (waaronder mijn nieuwe coach waarmee ik in het project FAFA zal vliegen), werd er een diner georganiseerd in een idyllisch plekje temidden van de mangrove net buiten Cotonou. Ideaal om iedereen ineens terug te zien en de vrijwilligers hadden een wedstrijdje georganiseerd: de drie vertrekkers speelden tegen de drie nieuwkomers een zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet-spel. Huh? Awel, er werd een tekst voorgelezen waarbij de link tussen ontwikkelingssamenwerking en de Tour de Frans gelegd werd. Elke deelnemer kreeg een belletje en moest dit gebruiken wanneer hij een achternaam, voornaam of naam van een project meende te horen (bijvoorbeeld “competit-Yves”) in de voorgelezen tekst. Altijd riskant zo een ludieke activiteit, maar het moet gezegd het was ambiance. Voor de statistieken: de nieuwelingen haalden het verrassend met het kleinste verschil!
De volgende dag werd naar dezelfde plek getrokken om met enkele families te gaan relaxen in de mangrove (en afscheid te nemen van mijn coach & family). Ook hier een kleine competitie, namelijk water-volleybal tussen de ‘ouderen’ en ‘jongeren’. Tot mijn constellatie behoorde ik tot de eerste groep maar ondanks een zware handicap (die pols remember) werden de broekventjes toch afgedroogd op sambapieten-wijze (het gebrek aan technisch vernuft compenseren met organisatie en ervaring). Bijkomend geluk was dat de eigenaars van die mangrove-hotspot Belgen zijn. Na een korte conversatie, die onvermijdelijk in het onderwerp ‘Mechelen’ uitmondde wist de vrouw te vertellen dat ze een oude Knack had liggen waarin een heel artikel aan de Trots van Vlaanderen gewijd was. Ideaal moment dus om de Waalse, Franse en Canadese vriendjes (nog maar eens) op de hoogte te brengen van de troeven van onze Metropool. En ze hebben het eindelijk begrepen want bij terugkomst in Belgenland is er een rendez-vous georganiseerd in de Parel aan de Dijle (alhoewel die meegenomen Keizer Karel-cuvee van brouwerij Het Anker er ook wel voor iets kan tussen gezeten hebben).
De jeugd-interland dan. Om zich te kwalificeren voor de CAN (Africa Cup) moesten de -21 jarigen (dus in Afrikaanse termen, de -25 jarigen) van Benin een 2-0 achterstand uit de heenmatch ophalen tegen de Nigerianen, tot nader order wereldkampioen en Afrikaans kampioen bij de jeugd en zilveren medaille winnaar in Peking. Vergelijkbaar dus met de KV die een soortgelijke opdracht zou voorgeschoteld krijgen tegen pakweg FC Chelsea. Net als achter de kazerne was er enthousiasme alom, met een groepje percussionisten die werkelijk bléven doorgaan (enkel tijdens het volkslied lieten ze hun stokjes onberoerd). Nadeel was dat ze natuurlijk net achter ons hadden postgevat en dat er waarschijnlijk blijvende gehoorschade zal toegericht zijn, maar zoals onze vriend Cruyff al wist te vermelden “heb elk nadeel zijn voordeel”. In dit geval werd zo noodgewongen het zwijgen opgelegd aan Timoun.
Nu, wie is Timoun? Timoun is een wandelende encyclopedie en is (of beter ‘was’) in Natitingou mijn enige reddingsboei wanneer ik eens over voetbal, sport in het algemeen of muziek wilde zeveren tijdens een tooghang-sessie. Nu, zelf kwam ik er eigenlijk niet veel aan te pas, want eenmaal Timoun vertrokken is krijg je er werkelijk geen speld meer tussen. Zo is hij bijvoorbeeld fan van Fidel Castro om de reden dat die “De enige is die meer babbelt als ik”. Maar soit, hij was zelf tijdens zijn jeugd een begenadigd speler die tijdens de jeugdreeksen nog tegen Desailly, Deschamps en consorten speelde en houdt zich ook al sinds lang bezig met de jeugd in Natitingou. Hij kende dus enkele spelers van de -21 jarigen waardoor we na afloop van de wedstrijd op de grasmat konden voor een fotootje met de ster uit de verdediging (een zekere Kamarou waarvan we nog wel zullen horen).
Want ja, de wedstrijd werd dus met 3-0 gewonnen. Al had het evengoed 5-0 of 6-0 kunnen zijn. Zo werden verschillende kansen vakkundig de nek omgewrongen en werd een goal afgekeurd wegens Fair-Play! Ja, want na het buitentrappen van de bal door de Nigerianen bij een kwetsuur werd de bal niet teruggegeven volgens de ongeschreven wetten van de fair play en werd een –in principe rechtmatig doelpunt- dus afgekeurd. Als deelnemer aan de lzv-cup kan ik zulke gebeurtenissen enkel aanmoedigen, maar als je weet dat het op dat moment beslissend was, kan je die beslissing enkel zeer moedig noemen van de scheidsrechter. Het publiek was het trouwens verrassend genoeg met hem eens. Zoals tijdens een soortgelijk incident (FC Sambapieten-FC Bitox alsook FC Lyon-Fiorentina) geschiedde er uiteindelijk toch gerechtigheid en viel de 3-0 op wondermooie wijze in de allerlaatste minuut binnen. Een waar volksfeest kon starten, een mens kan zich een openingsweekend niet beter voorstellen…
Wie blijft die schrijft
Na een uitgebreide herinnering aan slechte zomers, herhalingen van de kampioenen, stijgende bierprijzen, radioactieve ongevallen, olympische teleurstellingen en stijgend flamingantisme werd om een nakende depressie te vermijden de knoop doorgekakt om nog een jaartje langer te blijven in het land van eeuwigdurende zonneschijn met lage bierprijzen en een minderheid aan Vlamingen want -buiten dan net voor het binnenrijden van Tsjernobyl- het gras is altijd groener aan de andere kant van de heuvel nietwaar? Dus dat wil zeggen dat er wederom in de pen moet gekropen worden.
De terugreis is in ieder geval niet helemaal vlekkeloos verlopen. Want om nog inderhaast het laatste kwartier van de Belgische triomf (een gelijkspel zowaar!) tegen de Turken mee te pikken werd fietsgewijs een borduur -ook wel stoeprand genoemd door mensen die gootsteen zeggen tegen pompbak- verkeerd ingeschat. Het gevolg laat zich raden: een sliding waar zelfs een Rutyens in zijn beste jaren trots op zou zijn en een blitz-bezoekje aan spoed de volgende ochtend om plakken –ook wel röntgenfoto’s genoemd door mensen die paardenoog zeggen tegen spiegelei– te laten nemen van de pols.
Niks gebroken echter, enkel zalfjes smeren en een steunverband dragen. Dit laatste heeft het voordeel dat er al eens medelijden kan opgewekt worden bij nietsvermoedende dames. Bovendien is het een geldig excuus om de afwas niet te hoeven doen en komt het van pas bij de Michael Jackson imitaties (Nic en Han wezen gewaarschuwd). Nadeel is wel dat het niet handig (!) is in een land waar zelfs de achterste nicht, verste verwant en zatste nonkel een handje moet geschud worden. Vrouwen ‘moeten’ dus onvermijdelijk gezoend worden en gecombineerd met het medelijden-effect ligt het dan ook voor de hand (!) dat het vrijgezellenbestaan spoedig zal afgelopen zijn (wat uiteraard niet helemaal ongelegen komt bij verstuiking van de rechterpols).
Net voor mijn vertrek is er hier ter plekke echter ook iets uit de hand (man toch, ge zijt terug man!) gelopen. Minder grappig misschien en niet om aan de grote klok te hangen, maar aangezien het bezoekersaantal van deze blog dat van een dementerende ex-nazi met open doorligwonden op een schorsenerendieet uit rusthuis ‘Den laetsten adem’ benadert ben ik er gerust op dat dit nieuwtje de volgende Goedele niet zal halen. Wat een reeks eufemismen om te verdoezelen dat ik geen vriendjes heb. Verder reken ik uiteraard op de discretie van de verdwaalde lezer.
Maar het verhaal dus. U moet eerst weten dat Benin hét land is van de Voodoo. En aangezien elke vorm van religie wel kan dienen als excuus voor de homo sapiens sapiens om zijn goesting te doen wordt ook de Voodoo al eens aangewend om iemand een loer te draaien. Dat kan gaan van het onschuldig beheksen van Knappe Natasha om haar proberen in de bedstee te krijgen (terwijl dat veel makkelijker gaat met een steunverband om de pols) tot het sturen van je eigen vrouw of lastige buur naar de eeuwige jachtvelden door middel van het juiste gifmengsel in de Coq au vin te draaien (onder het mom van een slechte gri-gri of fetisj uiteraard).
Zo ook geschiedde bij twee jonge bevriende blanken alhier. Gastvrij als ze waren hadden ze een vriend uitgenodigd om eens lekker te komen eten. Na het nuttigen van de Coq au vin en/of Gentse Waterzooi bleek de bevriende man als dank nog enkele yoghurt’jes meegebracht te hebben. Bleek echter dat er naast een vanille-aroma eveneens een Benzodiazepine werd toegevoegd waardoor de twee gastheren een 36-uren in slaap zijn gesukkeld alvorens gewekt te worden door hun ongeruste buurman. Tegen dan was de yoghurt-man natuurlijk al gaan vliegen, maar hij was gelukkig zo vriendelijk geweest om het huis op te ruimen voor vertrek (inclusief aanwezige portables, gsm’s en bewijsmateriaal). Ondertussen kan er al eens mee gelachen worden maar het had evengoed minder goed kunnen aflopen (enkele jaren terug werd een gelijkaardig scenario met enkele Beninese dames van plezier twee franse toeristen fataal). De dader is instussen spoorloos, maar afgaande op de analyse van het gifmengsel lijden de eerste sporen richting de Lentestraat in Gent…
Binnenkort meer over razend-spannende voetbalmatchen, afscheidsspeeches vol zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet’ten, de nakende openbedrijvendag in België en cumulatieve peterschappen…
De terugreis is in ieder geval niet helemaal vlekkeloos verlopen. Want om nog inderhaast het laatste kwartier van de Belgische triomf (een gelijkspel zowaar!) tegen de Turken mee te pikken werd fietsgewijs een borduur -ook wel stoeprand genoemd door mensen die gootsteen zeggen tegen pompbak- verkeerd ingeschat. Het gevolg laat zich raden: een sliding waar zelfs een Rutyens in zijn beste jaren trots op zou zijn en een blitz-bezoekje aan spoed de volgende ochtend om plakken –ook wel röntgenfoto’s genoemd door mensen die paardenoog zeggen tegen spiegelei– te laten nemen van de pols.
Niks gebroken echter, enkel zalfjes smeren en een steunverband dragen. Dit laatste heeft het voordeel dat er al eens medelijden kan opgewekt worden bij nietsvermoedende dames. Bovendien is het een geldig excuus om de afwas niet te hoeven doen en komt het van pas bij de Michael Jackson imitaties (Nic en Han wezen gewaarschuwd). Nadeel is wel dat het niet handig (!) is in een land waar zelfs de achterste nicht, verste verwant en zatste nonkel een handje moet geschud worden. Vrouwen ‘moeten’ dus onvermijdelijk gezoend worden en gecombineerd met het medelijden-effect ligt het dan ook voor de hand (!) dat het vrijgezellenbestaan spoedig zal afgelopen zijn (wat uiteraard niet helemaal ongelegen komt bij verstuiking van de rechterpols).
Net voor mijn vertrek is er hier ter plekke echter ook iets uit de hand (man toch, ge zijt terug man!) gelopen. Minder grappig misschien en niet om aan de grote klok te hangen, maar aangezien het bezoekersaantal van deze blog dat van een dementerende ex-nazi met open doorligwonden op een schorsenerendieet uit rusthuis ‘Den laetsten adem’ benadert ben ik er gerust op dat dit nieuwtje de volgende Goedele niet zal halen. Wat een reeks eufemismen om te verdoezelen dat ik geen vriendjes heb. Verder reken ik uiteraard op de discretie van de verdwaalde lezer.
Maar het verhaal dus. U moet eerst weten dat Benin hét land is van de Voodoo. En aangezien elke vorm van religie wel kan dienen als excuus voor de homo sapiens sapiens om zijn goesting te doen wordt ook de Voodoo al eens aangewend om iemand een loer te draaien. Dat kan gaan van het onschuldig beheksen van Knappe Natasha om haar proberen in de bedstee te krijgen (terwijl dat veel makkelijker gaat met een steunverband om de pols) tot het sturen van je eigen vrouw of lastige buur naar de eeuwige jachtvelden door middel van het juiste gifmengsel in de Coq au vin te draaien (onder het mom van een slechte gri-gri of fetisj uiteraard).
Zo ook geschiedde bij twee jonge bevriende blanken alhier. Gastvrij als ze waren hadden ze een vriend uitgenodigd om eens lekker te komen eten. Na het nuttigen van de Coq au vin en/of Gentse Waterzooi bleek de bevriende man als dank nog enkele yoghurt’jes meegebracht te hebben. Bleek echter dat er naast een vanille-aroma eveneens een Benzodiazepine werd toegevoegd waardoor de twee gastheren een 36-uren in slaap zijn gesukkeld alvorens gewekt te worden door hun ongeruste buurman. Tegen dan was de yoghurt-man natuurlijk al gaan vliegen, maar hij was gelukkig zo vriendelijk geweest om het huis op te ruimen voor vertrek (inclusief aanwezige portables, gsm’s en bewijsmateriaal). Ondertussen kan er al eens mee gelachen worden maar het had evengoed minder goed kunnen aflopen (enkele jaren terug werd een gelijkaardig scenario met enkele Beninese dames van plezier twee franse toeristen fataal). De dader is instussen spoorloos, maar afgaande op de analyse van het gifmengsel lijden de eerste sporen richting de Lentestraat in Gent…
Binnenkort meer over razend-spannende voetbalmatchen, afscheidsspeeches vol zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet’ten, de nakende openbedrijvendag in België en cumulatieve peterschappen…
Wist je dat…
...het toch even afkicken was van het België-bezoek. Hier is immers geen spoor van drukke agenda’s, festiviteiten, concerten, elektriciteit of water. Ondertussen is het al terug in orde, mede door de terugkeer van langdurige elektriciteit en water
…de snoepreisjes ook veel goedmaken. Verleden weekend werd nog eens de grens overgestoken richting Burkina om mijn paspoort van wat stempels te voorzien (het is bijna vol) en tegelijkertijd enkele vrienden van mijn baas op te pikken op het vliegveld
…de nationale feestdag dan ook al zwemmend gevierd werd in een zwembad alwaar een blauwe vinvis zijn weg zelfs nog zou in kunnen kwijtraken. Een koffietje en een tijdschrift erbij, ‘que demande le peuple?’
…er misschien nog wat mooie vrouwen mankeerden? Nu, die waren alginds zeker aanwezig, maar het hoogtepunt viel deze zaterdag te noteren op de ‘Miss Independance Atacora-Donga verkiezing’. Acht schoonheden streden om het kroontje. Aangekondigd was dat het om 21u begon, maar afgaande op het strartschot van verleden jaar verkozen we om na een barbecue’tje tegen middernacht te gaan piepen.
…dat in volledige africa-style net op tijd was, het geduld werd weer danig op de proef gesteld. Onder andere op het programma: langdradige presentaties, elke kandidate die heel de zaal persoonlijk bedankt voor de komst (en er was toch naar schatting 1000 man), DJ’s die na 8 maal proberen uiteindelijk het juiste playbacknummer hebben gevonden enz.
...het de gewoonte is dat de 10-jarige playbackende kinsterretjes opzichtig veel geld op hun voorhoofd geplakt krijgen door de aanwezige notabelen (schone schijn is hier immers nog alles)
…de elektriciteitspanne ook hier een spelbreker was, tegen 3u was het van dat. Maar we mogen niet klagen, een halfuurtje later kon de show terug beginnen en het moet gezegd, als er vrouwvlees te bewonderen is, krijgt het doorzettingsvermogen een lichte opstoot. Nummer 1 haalde de hoofdprijs binnen. Voor de geïnteresseerden: 00029 90120383
…de snoepreisjes ook veel goedmaken. Verleden weekend werd nog eens de grens overgestoken richting Burkina om mijn paspoort van wat stempels te voorzien (het is bijna vol) en tegelijkertijd enkele vrienden van mijn baas op te pikken op het vliegveld
…de nationale feestdag dan ook al zwemmend gevierd werd in een zwembad alwaar een blauwe vinvis zijn weg zelfs nog zou in kunnen kwijtraken. Een koffietje en een tijdschrift erbij, ‘que demande le peuple?’
…er misschien nog wat mooie vrouwen mankeerden? Nu, die waren alginds zeker aanwezig, maar het hoogtepunt viel deze zaterdag te noteren op de ‘Miss Independance Atacora-Donga verkiezing’. Acht schoonheden streden om het kroontje. Aangekondigd was dat het om 21u begon, maar afgaande op het strartschot van verleden jaar verkozen we om na een barbecue’tje tegen middernacht te gaan piepen.
…dat in volledige africa-style net op tijd was, het geduld werd weer danig op de proef gesteld. Onder andere op het programma: langdradige presentaties, elke kandidate die heel de zaal persoonlijk bedankt voor de komst (en er was toch naar schatting 1000 man), DJ’s die na 8 maal proberen uiteindelijk het juiste playbacknummer hebben gevonden enz.
...het de gewoonte is dat de 10-jarige playbackende kinsterretjes opzichtig veel geld op hun voorhoofd geplakt krijgen door de aanwezige notabelen (schone schijn is hier immers nog alles)
…de elektriciteitspanne ook hier een spelbreker was, tegen 3u was het van dat. Maar we mogen niet klagen, een halfuurtje later kon de show terug beginnen en het moet gezegd, als er vrouwvlees te bewonderen is, krijgt het doorzettingsvermogen een lichte opstoot. Nummer 1 haalde de hoofdprijs binnen. Voor de geïnteresseerden: 00029 90120383
Waarom ik hier zit en niet in België...(bis bis)
De twee dames van Martinique zijn al vertrokken voor twee weekjes op kontzee richting Burkina, waarna de jongste van de twee (Celine) alleen zal terugkeren. Ze maakt in ieder geval een super-indruk, ziehier een uittreksel van een conversatie:
C: "Zeg Klaas mag ik eens iets vragen"
K: "Jaja"
C: "Stoort het als ik de badkamer kuis? Tja ik heb gisteren de keuken gekuist zonder je te verwittigen, ik hoop dat dat niet erg is?"
C: "Zeg Klaas mag ik eens iets vragen"
K: "Jaja"
C: "Stoort het als ik de badkamer kuis? Tja ik heb gisteren de keuken gekuist zonder je te verwittigen, ik hoop dat dat niet erg is?"
Waarom ik hier zit en niet in België...(bis)
Prettige thuiskomst! Sinds verleden week is er geen stroom overdag maar slechts vanaf 20u en dat gaat naar verluidt nog een maandje duren. Dat wil ook zeggen, geen water (na een helse tweedaagse reis was dat niet echt goed nieuws). Gelukkig is er een put naast ons stulpje. Om maar te zeggen dat Mohammed van de boerenunie mij gezelschap houdt in mijn bureau aangezien we hier op het project tijdelijk een elektriciteits-groep hebben ingeschakeld (de evaluatie van het project is zonet achter de rug en was -niet onterecht- niet helemaal positief)
Maar dus, waarom ik hier zit en niet in Belgie, een greep uit de conversatie met Mohammed.
...(censuur)
K: "Ja de vrouwen..."
M:"Jaja..."
K:"Zegge Mohammed, heb je zo geen foto van je vrouw op je PC staan?"
M:"Ja, kdenk het wel ik zal eens zien"
...Mohammed begint een slideshow van de begrafenis van zijn moeder...
M:"Hier, das mijn vrouw met haar jongere zuster"
K (diplomatisch): "Ah tis niet echt ne scherpe foto he, maar tis precies een knappe"
M:"Jaja, ca va"
M:"Ah en hier dernaast das mijn minnares"
...
Geheel los hiervan heb ik sinds vandaag twee zussen (Gareth Keenan werd reeds verwittigd) in mijn huis dus alle kamers zijn gevuld. Sympathieke françaises van Martinique. Eén blijft tot eind november voor haar thesis, de andere kwam maar enkel om haar te vergezellen en is volgende week terug foetsie. Verder nog een belgische studente Geneeskunde gearriveerd en 12 franse vrijwilligers. Het is duidelijk vakantie...
Maar dus, waarom ik hier zit en niet in Belgie, een greep uit de conversatie met Mohammed.
...(censuur)
K: "Ja de vrouwen..."
M:"Jaja..."
K:"Zegge Mohammed, heb je zo geen foto van je vrouw op je PC staan?"
M:"Ja, kdenk het wel ik zal eens zien"
...Mohammed begint een slideshow van de begrafenis van zijn moeder...
M:"Hier, das mijn vrouw met haar jongere zuster"
K (diplomatisch): "Ah tis niet echt ne scherpe foto he, maar tis precies een knappe"
M:"Jaja, ca va"
M:"Ah en hier dernaast das mijn minnares"
...
Geheel los hiervan heb ik sinds vandaag twee zussen (Gareth Keenan werd reeds verwittigd) in mijn huis dus alle kamers zijn gevuld. Sympathieke françaises van Martinique. Eén blijft tot eind november voor haar thesis, de andere kwam maar enkel om haar te vergezellen en is volgende week terug foetsie. Verder nog een belgische studente Geneeskunde gearriveerd en 12 franse vrijwilligers. Het is duidelijk vakantie...
Vluchten kan niet meer
Voor alle mensen met een populariteitscrisis: een buitenlands verblijf werkt! Hier is de populariteit gegarandeerd wegens een blanke huidskleur en een gevulde portemonnee en eenmaal op bezoek in Belgenland is iedereen content dat hij je nog eens terug ziet (vertrekken). Twas de max in ieder geval. Enkele reisverhalen:
-) De avond voor de heenreis werd een internationaal dartstornooi georganiseerd. Wegens slechts 4 spelers en teams van 2 spelers haalde de Belgisch-Duitse combinatie Van den Heede-Johannes vlotjes de finale. Daarin werd het een echte thriller die slechts op het laatste nippertje (4u53) beslist werd met een triple 19 (voor de leken: we hebben het hier niet over de dames die instonden voor de drank) waardoor de Belgisch-Franse combinatie Schouveller-Timoune in het zand beet.
-) In volledige biathlonstijl werd na de ceremonie nog een sprint ingezet om op tijd te zijn voor het vertrek richting burkina (5u). Tijdens de rit enkel gewekt door de chauffeur om een olifant langs de baan te bewonderen. Bij een tussenstop in Niger mogen kennismaken met een zandstorm en de bijbehorende turbulentie en zwakke magen van medereizigers. Toch maar voor de vis gekozen dus ipv de vol-au-vent op het Air France menu.
-) Even een vrij moment achter de TV in België om nog eens van canvas te genieten. Tonen ze toch wel een strand-reportage van… Cotonou. Daar zit ongetwijfeld voodoo voor iets tussen.
-) De terugtocht was iets minder. Het geduld werd danig op de proef gesteld wegens een ‘direct’ tussen Ouagadougou en Benin die even vaak halt hield als de Lijnbus tussen de Bondgenotenlaan en het Foch op de openingsdag van de zomersolden. Daarbovenop kwam nog het verkrijgen van het visa in de luchthaven en het vergeten vaccinatieboekje (‘Maar madam ik ben voor alles in orde zene’).
Wist je dat
...het een eeuwigheid geleden is dat er nog eens geblogd werd. Ondertussen is het regenseizoen echt deftig begonnen. Ideaal moment om dus naar de Belgische zomer terug te keren (alhoewel de regen hier een superkoelte geeft)
...bij elke regenbui mijn moto onbruikbaar wordt aangezien het wrak langs alle kanten water laat insijpelen. Het wordt dus tijd voor een rijbewijs en een 4x4. Deze laatste is al aangekocht en ik heb een gratis installatie van zwembad kunnen onderhandelen in de deal.
...de regenbuien zorgen voor een langdurige (in dagen rekenen) afwezigheid van het internet. Even dachten we aan een blikseminslag op onze schotelantenne, maar het bleek een modem-probleem te zijn
...de internet-coupure meer dan welkom was, aangezien de productiviteit van een kwis-amateur en sportliefhebber in dat geval serieus de hoogte ingaat. En de laatste weken is er zeker geen tekort aan werk
...dit komt omdat eind juni (eind deze week dus) het project afloopt. Er resten nog twee maanden voor de administratieve afhandelingen en eind augustus is het normaal inpakken geblazen. Alle activiteiten moeten natuurlijk nog op het laatste nippertje gebeuren, gelukkig is uitstellen ook mijn levensmotto en heb ik eindelijk de ideale werkgever gevonden
...morgen en overmorgen nog een restitutie van de inventaris van de cashewplantages gepland is met de boerenunie. Daarna is het richting vliegveld in Ouagadougou via enkele kilometers 'no man's land' tussen benin en burkina.
...de toekomst nog vaag blijft na het project. Zowel qua nieuw project als qua locatie is er nog niks zeker, maar verhuizen zit er dik in en vernieuwing is een zekerheid (had ik al gezegd dat het mijn ideale werkgever was?)
...de Boston Celtics na meer dan 20 jaar nog eens NBA-kampioen geworden zijn. Ik heb verschillende pogingen gedaan om een finale-match mee te pikken via Canal+, maar wegens het door-de-wekker-slapen en het uurverschil (stond ik daar op verkeerd uur in het midden van de nacht) zal het voor volgend jaar zijn
...bij elke regenbui mijn moto onbruikbaar wordt aangezien het wrak langs alle kanten water laat insijpelen. Het wordt dus tijd voor een rijbewijs en een 4x4. Deze laatste is al aangekocht en ik heb een gratis installatie van zwembad kunnen onderhandelen in de deal.
...de regenbuien zorgen voor een langdurige (in dagen rekenen) afwezigheid van het internet. Even dachten we aan een blikseminslag op onze schotelantenne, maar het bleek een modem-probleem te zijn
...de internet-coupure meer dan welkom was, aangezien de productiviteit van een kwis-amateur en sportliefhebber in dat geval serieus de hoogte ingaat. En de laatste weken is er zeker geen tekort aan werk
...dit komt omdat eind juni (eind deze week dus) het project afloopt. Er resten nog twee maanden voor de administratieve afhandelingen en eind augustus is het normaal inpakken geblazen. Alle activiteiten moeten natuurlijk nog op het laatste nippertje gebeuren, gelukkig is uitstellen ook mijn levensmotto en heb ik eindelijk de ideale werkgever gevonden
...morgen en overmorgen nog een restitutie van de inventaris van de cashewplantages gepland is met de boerenunie. Daarna is het richting vliegveld in Ouagadougou via enkele kilometers 'no man's land' tussen benin en burkina.
...de toekomst nog vaag blijft na het project. Zowel qua nieuw project als qua locatie is er nog niks zeker, maar verhuizen zit er dik in en vernieuwing is een zekerheid (had ik al gezegd dat het mijn ideale werkgever was?)
...de Boston Celtics na meer dan 20 jaar nog eens NBA-kampioen geworden zijn. Ik heb verschillende pogingen gedaan om een finale-match mee te pikken via Canal+, maar wegens het door-de-wekker-slapen en het uurverschil (stond ik daar op verkeerd uur in het midden van de nacht) zal het voor volgend jaar zijn
Afscheid en verwelkomingen
In de expat-wereld is alles tijdelijk. Het voordeel is dat je steeds nieuwe mensen tegenkomt, het nadeel is dat er steeds afscheid genomen moet worden. Maar zoals Cruyff al aangaf ‘heb elk nadeel zijn voordeel’ en in het geval van afscheid wil dat zeggen: feestjes. De afgelopen weken waren dus uiterst aangenaam, met barbecues, discotheekbezoeken en andere festijnen. Bovendien hadden plaatselijke vriendjes nog eens bezoekers over de vloer die graag basketten, badmintonnen en machiavelli spelen. Ontspanning troef dus. Mijn reputatie in de machiavelli-wereld neemt ondertussen Risk-iaanse vormen aan (‘Tout contre Klaas’), ja een mens moet ergens zijn voldoening uit halen nieuwhaar…
Helaas dus zijn de tofste mensen richting Frankrijk. Maar geen nood, de toekomst lacht ons tegemoet met als hoogtepunt van tijdverdrijf de finale Celtics-Lakers en Euro 2008, leve de passieve sport! Ik heb zelfs een volledig foute hoed-in-de-vorm-van-een-bal gekregen van de coach (dit is de term voor mijn begeleider, helaas weet de goede man niks van voetbal af, wat dan ook vermeld werd als negatief punt bij de evaluatie) om Spanje naar de titel te schreeuwen. Ik vrees echter voor de Duitsers en dat zou enkel goed nieuws zijn op het vlak van gratis bier, aangezien mijn vaste voetbal-compagnon ter plekke een Frankfurter is.
Het grootste nieuws is dat ik een nieuwe huisgenote heb: een Française die in Londen woont en werkt. Het is de dochter van een vriend van een vriend (beiden zijn ondertussen ook al vertrokken) en ik ben bijgevolg genoodzaakt om de toiletbril omlaag te doen, mijn kleren niet langer te laten liggen op de exacte plek waar ik ze heb uitgedaan en mijn boeren te bewaren voor de reünies met URPA, de boerenunie der cashew-producenten. Moest er volk geïnteresseerd zijn in ons werk met deze unie, ik heb een nieuwsbriefje gemaakt dat te bezichtigen zal zijn op www.anacardium.info (een website eveneens van ons project).
Verleden week ook drie daagjes een ‘atelier’ van onze Duitse vrienden van GTZ (die gespecialiseerd zijn in het houden van eindeloze ateliers) gevolgd om de toekomst van de cashew in Benin te bespreken. Zo een atelier loopt vol van mensen die eigenlijk niet weten waar het over gaat, toch intelligent willen overkomen maar vooral geïnteresseerd zijn in de per diem die hen toegekend wordt. Deze bedraagt immers maar liefst 20000 FCFA oftewel 30 euro per dag en dan komt er nog eens gratis eten en logement bovenop. Als je weet dat 20000 FCFA ongeveer het gemiddelde is wat Jean Avec
Wist je dat...
...Het vandaag congé is. De kardinaal is immers overleden en wordt begraven. Dat gebeurt in Ouidah, zowat het Mechelen van Benin met andere woorden
...de begrafenis eigenlijk gisteren al begonnen is, want toen we ons klaarzetten om van de CL-finale te genieten bleek de begrafenis de voorkeur te genieten van de programmeur
...we dan maar in allereil naar een plek met Canal + op zoek gingen in de hoop dat daar wel een voorkeur gegeven werd aan topvoetbal
...Het in de NBA ook de max is. Helaas is San Antonio nog niet uitgeschakeld (het scheelde niet veel), maar een klassieke finale Lakers-Celtics, waar half amerika en 0,01 x 10-³% van Benin op zit te wachten, behoort nog steeds tot de mogelijkheden
...de handshake van de beninezen uniform en makkelijk is, bij het verlaten van elkaars hand is het de bedoeling om een knipperbeweging te maken met de vingers, hierbij gebruik makend van de vingers van je groetgenoot. Eenvoudig uit te voeren dus, ingewikkeld om uit te leggen blijkbaar.
...een nieuwe partner gevonden werd voor URPA, de boerenunie van de cashewtelers, zo kunnen ze weer drie jaar verder als wij hier stoppen en is iedereen content.
...de begrafenis eigenlijk gisteren al begonnen is, want toen we ons klaarzetten om van de CL-finale te genieten bleek de begrafenis de voorkeur te genieten van de programmeur
...we dan maar in allereil naar een plek met Canal + op zoek gingen in de hoop dat daar wel een voorkeur gegeven werd aan topvoetbal
...Het in de NBA ook de max is. Helaas is San Antonio nog niet uitgeschakeld (het scheelde niet veel), maar een klassieke finale Lakers-Celtics, waar half amerika en 0,01 x 10-³% van Benin op zit te wachten, behoort nog steeds tot de mogelijkheden
...de handshake van de beninezen uniform en makkelijk is, bij het verlaten van elkaars hand is het de bedoeling om een knipperbeweging te maken met de vingers, hierbij gebruik makend van de vingers van je groetgenoot. Eenvoudig uit te voeren dus, ingewikkeld om uit te leggen blijkbaar.
...een nieuwe partner gevonden werd voor URPA, de boerenunie van de cashewtelers, zo kunnen ze weer drie jaar verder als wij hier stoppen en is iedereen content.
Multimedia olé ole
Net aan Belgam doorgegeven ivm het succes van première communion (op 10 binnengekomen in de plaatselijke hitlijsten):
"Ja, ik had het succes echt niet verwacht, ik weet niet wat ik ervan moet zeggen. Maar ik heb nu zoiets van 'ik ga ervoor'. Want een diploma is maar een vodje papier en als je echt het wil maken in de showbizz moet je gewoon je tanden erin zetten en ik ben een echte pitbull. Naar de toekomst toe heb ik zoiets van ik geef gewoon alles en we zien wel. Als het niet lukt, komt het misschien omdat benin er nog niet klaar voor is. Ik heb hier zonet mijn lokale manager nog een behoorlijke som geld gegeven, hij gelooft echt in het project. De laatste dagen reageert hij wel niet meer op mijn telefoonberichten, ik vermoed dat hij veel te druk bezig is met allerlei vergaderingen en contacten met platenfirma's. Het is echt een inspirerend figuur, soms vraag ik me af wat er allemaal in zijn koppeke omgaat, met hoeveel verschillende zaken hij tegelijkertijd bezig is."
De foto's zijn dan toch opgeladen geraakt, de clip is andere koek (100 mega). De eerste opdracht van de vrijgezellen van de-man-met-de-slechte-muzieksmaak staat er echter wel op. U herkent mijn buurman (let op de duiven op de achtergrond)...te downloaden/bezichtigen op
http://www.zshare.net/video/122684754008e89f/
Ondertussen is het aftellen naar rode kool met worst, kritische kranten, goede koffie en tooghangen begonnen...En nu we toch bezig zijn, deze nummers zijn hier écht populair en worden zot gedraaid in de discotheken (van horen zeggen he), om u maar een idee te geven...
http://www.zshare.net/audio/1231308659813ef3/
http://www.zshare.net/audio/123133001331cb28/
de muziekstijl is coupé décallé en komt uit Côte d'Ivoire maar wij noemen het eerder copié décallé, het drumritme is werkelijk in elk nummer hetzelfde.
"Ja, ik had het succes echt niet verwacht, ik weet niet wat ik ervan moet zeggen. Maar ik heb nu zoiets van 'ik ga ervoor'. Want een diploma is maar een vodje papier en als je echt het wil maken in de showbizz moet je gewoon je tanden erin zetten en ik ben een echte pitbull. Naar de toekomst toe heb ik zoiets van ik geef gewoon alles en we zien wel. Als het niet lukt, komt het misschien omdat benin er nog niet klaar voor is. Ik heb hier zonet mijn lokale manager nog een behoorlijke som geld gegeven, hij gelooft echt in het project. De laatste dagen reageert hij wel niet meer op mijn telefoonberichten, ik vermoed dat hij veel te druk bezig is met allerlei vergaderingen en contacten met platenfirma's. Het is echt een inspirerend figuur, soms vraag ik me af wat er allemaal in zijn koppeke omgaat, met hoeveel verschillende zaken hij tegelijkertijd bezig is."
De foto's zijn dan toch opgeladen geraakt, de clip is andere koek (100 mega). De eerste opdracht van de vrijgezellen van de-man-met-de-slechte-muzieksmaak staat er echter wel op. U herkent mijn buurman (let op de duiven op de achtergrond)...te downloaden/bezichtigen op
http://www.zshare.net/video/122684754008e89f/
Ondertussen is het aftellen naar rode kool met worst, kritische kranten, goede koffie en tooghangen begonnen...En nu we toch bezig zijn, deze nummers zijn hier écht populair en worden zot gedraaid in de discotheken (van horen zeggen he), om u maar een idee te geven...
http://www.zshare.net/audio/1231308659813ef3/
http://www.zshare.net/audio/123133001331cb28/
de muziekstijl is coupé décallé en komt uit Côte d'Ivoire maar wij noemen het eerder copié décallé, het drumritme is werkelijk in elk nummer hetzelfde.
Waarom ik hier zit en niet in België...
...Omdat ik hier geen mogelijkheid heb om bij het zappen tijdens het komende EK Carl huybrechts zijn poedelhoofd en borsthaar tegen te komen. Want ik lees zonet dat Goedele Liekens zijn 'sidekick' wordt. Dag moeder! En negen kansen van de tien wordt het commentaar dan nog geleverd door Dirk Deferme. Neen, geef maar Frans commentaar dat niet te begrijpen is, waardoor je des te beter op het voetbal kan letten. Het enige spijtige is dat mijn vlucht de 29ste des avonds is, de dag van de finale. Ik hoop op een vertraging, laat Afrika voor één keer zijn reputatie waarmaken.
Het moest er eens van komen
Eindelijk is het zover: mijn eerste palu (malaria). Zo kan ik dan toch zeggen dat ik in Afrika geweest ben…Enkel spijtig dat hij doorbrak op een 12 uur durende busrit in een overbeladen en oververhitte roestbak. Maar soit, alles prima ondertussen, alhoewel de eetlust nog niet op zijn maximale peil is. Zo zijn we al met zijn vieren tussen de btc-vrijwilligers die toetreden tot de club van de palu-spouwers. Er schiet er nog eentje over …
Maar voorafgaand aan de minder goede wending lag het verlengde weekend in Grand Popo. Een kleine reünie met de vrijwillige collega’s in de lion’s bar. Een op en top rasta-keet met de hele filosofie en rimram erbij, biografieën van Mr. Marley en Mr. Tosh en kamers met namen als ‘Culture’, ‘Zion’ en ‘Exodus’. Wat ons interesseerde waren de coule locatie (recht aan de beach), de goedkope kamers en de cocktails. Kunnen genieten van echte amaretto, hints (film, drie lettergrepen, klinkt als ‘Clittbanger’) en het ophalen van vlaamse klassiekers (Komaan en doe het! - Phil Kevin)
De fotootjes van het weekendje met Bram en Griet hier in Nati zijn opgeladen, die van de clip volgen. Hieronder alvast wat rubrieken die op de lidkaart van de palu-spouwers staan:
Aantal Palu’s: 1
Datum eerste palu: 4 mei 2008
Symptomen: mùg
Locatie van de eerste palu: Benin, busrit tussen Cotonou en Natitingou
Favoriet paludisme-strand: Grand Popo, Lions Bar
Favoriete parasiet: varkenslintworm en de werkloze waal
Kleur van je eerste palu-braaksel: kleurenpalet van banaangeel en gebroken yoghurt-wit
Koortspiek: 38,2
Met wie zou je graag op een onbewoond eiland een palu opdoen: Paluma Anderson
Favoriet land voor de volgende palu: onder de palumboom in Palustina
Favoriet tijdstip voor de volgende palu: Palumzondag
Favoriete locatie voor behandeling van palu: Afdeling palluatieve zorg en de MUG-afdeling van gasthuisberg
Favoriete bezigheid tijdens de palu: muggeziften
Favoriet nummer tijdens het genezingsproces: Una paluma Blanca
Wazzup! Bishop Muzzerewa!
Gisteren was het zondag, ideaal moment om de cadeau voor Antonio (aka Bro’ Toon Ledeganck) zijn eerste communie te verzorgen. Er zijn hier immers enkele plaatselijke rap-talenten die met beperkte middelen (foto’s volgen later) erin slagen nummers op te pakken die wel iets hebben. Dus hebben we maar samen iets ineen gestoken (‘eerst de beat dan de lines homey’).
Check it out en ontdek de ‘wereld van verschil’ aan talent. We hebben ook een clipke opgepakt, ze zijn het wat aant knippen en plakken, maar da zal wel te groot zijn om door te sturen…Goed gelachen in ieder geval. Met dank aan Willjohn, Jacko studios en de Village-Posse haha
Fragment op http://www.zshare.net/audio/11224275bd434fc3/
Peace out!
Training: huilen met de pet op
Aangezien ik mijn kansen op de arbeidsmarkt wil vergroten bij terugkomst en ik meerbepaald een plek ambieer bij Eurosense om alzo het sambapieten-trio te vervolledigen zodat we in de kantine een wiezeke kunnen doen ben ik onlangs begonnen met een GIS-training in Arcview. Neen, het is niet GISsen naar de exacte datum van de val van de regering dat we daar doen in een glazen bol van het Chinese merk Arcview, maar voor de leken: het gaat dus over cartografie. De training gebeurt bij onze partner, CerPA (Centre Régional pour
Nu je zou denken: met die twee chefs ben ik in goed gezelschap, die mannen moeten toch ergens een competentie hebben. Peut, u raadt het al...Aziz is een bijdehandse kerel die moeiteloos de training volgt. Dat is niet moeilijk want het tempo is te vergelijken met de eerste meters van een doorsnee-dossie sprint nadat hij eerst vijfmaal de Cruyff-beweging heeft bovengehaald. Maar dus die twee chefs...Micchien een kleine vergelijking om u beter te laten inleven in de omstandigheden. U doet het volgende:
-) U gaat naar het dichtsbijzijnde bejaardentehuis.
-) U neemt twee inzittenden naar keuze. Bij voorkeur iemand met beginnende Alzheimer (zo ben je zeker dat hij de volgende dag alles is vergeten wat de dag tevoren werd gezegd zodat je elke dag vanaf nul kan herbeginnen)
-) U organiseert een vorming van een software-product
-) Ah niet vergeten: de twee deelnemersworden gediskwalificeerd als ze al van seniorennet.be gehoord hebben, laat staan als ze ooit een computer hebben aangeraakt
-) Zorg ervoor dat het software-product enkel in een andere taal dan de moedertaal beschikbaar is (in ons geval in het engels).
-) Om het helemaal compleet te maken moet je zeker zijn dat de formateur geen enkele notie heeft van deze vreemde taal. Met zijn creativiteit en accent-bepaling kan hij echter uit het niets een nieuwe taal ontwikkelen.
U begrijpt het al...Ik heb na twee dagen verkozen om gewoon parallel met de formateur te werken aan de kaartjes en vragen te stellen als ik iets niet begrijp. De arme Aziz blijft achter met de twee chefs (en de mysterieuze deur-openaar). Om te bewijzen dat hier geen overdrijving werd gepleegd, een conversatie op de tweede formatiedag
Formateur: “Je doet nu je windows Verkenner open”
Chef I en II in koor: “Heh?”
Formateur: “Windows verkenner”
Chef I en II met blik gefixeerd op oneindig, hoofd ietwat schuin en mond half open…
Formateur: “Je gaat met je muis over de START knop van windows”
Formateur: “Neen daar, onderaan links op je scherm, rechts klikken”
Formateur: “Neen rechts klikken. Je kan links klikken met je wijsvinger, maar je moet op dat andere knopje duwen met je middenvinger”
Aziz en Formateur in koor “Zucht”
Wist je dat…
…Je hier telkens weer voor verrassingen komt te staan. Vermits de eieren niet gelabeld zijn blijft het gissen of ze van een legbatterij of een kip met vrije loop afkomstig zijn. Alhoewel het laatste meest waarschijnlijk lijkt aangezien ze batterijen hier enkel gebruiken voor draagbare radio’s en pillampen. Een bevestiging kwam deze week toen ik bij het openen van een ei op een ongeboren kuikentje stootte.
…Het federaal voedselagentschap hier zowiezo zijn werk zou hebben. Terwijl de voedingsindustrie bij ons niet zuiver op de graat is, is het hier evenmin ‘puur natuur’ zoals sommige romantici wel eens plegen te denken. De varkens op het stort zijn niet echt de ideale marketing voor Knorr Vie, maar ook de groentetelers komen bij gebrek aan meststoffen het stort (inclusief batterijen, pillampen en radio’s) leeghalen om te composteren. Om nog maar te zwijgen van de groentekwekers die gebaseerd zijn op de plek waar het hospitaal zijn afval stort. Hoewel, een bijdehandse kweker zou nog durven argumenteren dat het “ideaal is qua bestrijding van ziektes, monsieur”.
…Verleden weekend ik nog eens in het Vlaams kon babbelen wegens bezoek van Griet en Bram, twee btc-vrijwilligers uit Cotonou en Dakar. Een dagje erop uit met de moto (foto’s volgen later) richting watervallen en een dorpje met Tata Somba’s. Dat zijn de traditionele huizen van deze streek.
…Ze op immoweb.be getypeerd zouden staan als ‘alleensttaande woning te renoveren, geen verwarming, gelijkvloers kamer voor vee en familiehoofd, eerste verdiep kamer vrouw en kinderen en hutjes voor graanopslag. Houten plafond en rieten dak jaarlijks te vernieuwen wegens termieten. Opp eigendom 200m², bewoonbare opp 30m².”
…Het regenseizoen van start is gegaan. Dat wil zeggen, frisheid na de buien oftewel de ideale omstandigheden om de loopactiviteiten op te pikken. Voorlopig blijft het bij sporadische pogingen, gevolgd door steeds dezelfde constatatie dat de fysiek onbestaande is.
…Het bizar genoeg hier is dat ik mijn vaardigheden kan opkrikken in verschillende software-toepassingen: Access, Mapinfo, ArcView, GnuCash, Html-taal…Dat klinkt Masaï, maar om het met de woorden van gella vandecaveye te zeggen: “Naar de toekomst toe heb ik zoiets van dat kan wel nuttig zijn voor de carrière-planning!” Latermeer over een training in GIS.
Berichten uit de heimat
Leve de globalisering en het internet want zo kunnen ontwikkelingen in de lzvcup (Sambapieten op de grens van promotie), oost-vlaamse basketcompetitie (BBC Latem-De Pinte promoveert), de KV (Europees voetbal voor volgend jaar), nba en Belgisch nieuws op de voet gevolgd worden. Goed nieuws is dat de bioscheuten-collectie in Mechelen zich nog verder uitbreidt met mooie vrouwen en dat de kleine bioscheutjes-golf nog steeds wordt aangewakkerd.
Maar wat is dat in België? Voor een buitenstaander lijkt het wel of de normen en waarden van onze tsjeven-vrienden (en een sporadische open-vld’er) die van hun rechtsere Vlaamsgezinde collega’s beginnen te kopiëren. Tentoonstellingen die worden afgelast, theatervoorstellingen worden verboden, homo-campagnes blijken aan te zetten tot vrije sexualiteit en al. Neen, doe mij maar Denemarken. Gelukkig hebben we hier geen last van vlaamsgezindheid. Dat zou immers sociale zelfmoord zijn, aangezien zowat alle landgenoten die ik hier tegenkom van over de taalgrens zijn. Je moet dus blijkbaar in Afrika zitten om Waalse vriendjes op te doen (uitgenomen dan hier en daar een klein succesverhaal in het park van La Louvière). Ook onze Waalse vrienden zijn mee met het internet (jaja sommigen zijn ontwikkeld) en laten niet na om een grap en een grol door te sturen om de dag goed te beginnen. Zo is het electronisch ontbijt van vandaag:
Voici la caricature qui illustre la "une", aujourd'hui, du Standaard l'équivalent du Monde en Flandre. Le Roi annonce la naissance du quatrième enfant du prince héritier, Philippe. Les Belges francophones sont ravis. Le roi demande à son conseiller: "où sont les Flamands?".réponse: "Au travail". Sans commentaire.
Maar wat is dat in België? Voor een buitenstaander lijkt het wel of de normen en waarden van onze tsjeven-vrienden (en een sporadische open-vld’er) die van hun rechtsere Vlaamsgezinde collega’s beginnen te kopiëren. Tentoonstellingen die worden afgelast, theatervoorstellingen worden verboden, homo-campagnes blijken aan te zetten tot vrije sexualiteit en al. Neen, doe mij maar Denemarken. Gelukkig hebben we hier geen last van vlaamsgezindheid. Dat zou immers sociale zelfmoord zijn, aangezien zowat alle landgenoten die ik hier tegenkom van over de taalgrens zijn. Je moet dus blijkbaar in Afrika zitten om Waalse vriendjes op te doen (uitgenomen dan hier en daar een klein succesverhaal in het park van La Louvière). Ook onze Waalse vrienden zijn mee met het internet (jaja sommigen zijn ontwikkeld) en laten niet na om een grap en een grol door te sturen om de dag goed te beginnen. Zo is het electronisch ontbijt van vandaag:
Voici la caricature qui illustre la "une", aujourd'hui, du Standaard l'équivalent du Monde en Flandre. Le Roi annonce la naissance du quatrième enfant du prince héritier, Philippe. Les Belges francophones sont ravis. Le roi demande à son conseiller: "où sont les Flamands?".réponse: "Au travail". Sans commentaire.
Chris is in ’t land
Wanneer je hoort dat de koersen aan het dalen zijn, wil dit niet zeggen dat Boonen & Co minder steile hellingen op hun doortocht vinden. Neen neen, dat wil zeggen dat vele particuliere aandeelhouders met toegeknepen billen de rode cijfers waarnemen van de Bel-20, Nasdaq of Dow Jonesen van deze wereld. Want het einde van de crisis is nog niet in zicht. Beleggingsfondsen worden opgedoekt, inflaties klimmen sneller dan een Pantani in supervorm, banken gaan failliet en publieke fondsen worden aangewend om ze van het bankroet te redden (je moet het maar doen!).
Wat erger is, is dat het niet enkel op de beurs van dat is. Ook de voedselprijzen swingen de pan en de casserolle uit. Dit komt onder andere door onze Chinese vrienden hun toenemend consumptiegedrag (maar ook dat van onszelf natuurlijk). Hun stijgende vleesconsumptie zorgt voor een nog grotere stijging van graan en maïsconsumptie. Daarnaast zijn er de mislukte oogsten door de opwarming van de aarde en de bio-diesel productie die ervoor zorgen dat voedselprijzen ongeziene hoogtes bereiken. Ironisch rand-effect is dat de agro-industrie de nieuwe hype wordt op de beurs, want er is geld mee te verdienen…
En dan de vraag op blokken-niveau: ‘Wie is hiervan het slachtoffer’? U raadt het al, het zijn altijd dezelfde die gezien zijn…Als je elke frank moet omdraaien om toch maar die derde maaltijd te kunnen voorzien laat het effect zich raden voor de gemiddelde Afrikaan of ontwikkelingsland-bewoner. De noodzakelijke keuzes zoals ‘vandaag slagen we eens de couscous over’ en ‘vandejaar schrijven we onzen Dieumerci is niet in voor ’t school’ zullen enkel toenemen. Gevolg: het zal er ook op politiek niveau niet kouder op worden op de planeet, er werden al rellen en slachtoffers gemeld in Burkina, Kameroen, Bangladesh, Senegal en Haïti. Of om het met de woorden van de kapper van Fabiola te zeggen ‘Het ziet er niet zo goed uit’.
Desalniettemin is het optimisme hier nog steeds aanwezig. De verkiezingen staan voor de deur en (toeval of niet) de partij die het lijkt te gaan halen in Natitingou heeft toch wel niet twee maïskolven op zijn affiche staan zeker. Marketing, het is van alle werelden!
Wat erger is, is dat het niet enkel op de beurs van dat is. Ook de voedselprijzen swingen de pan en de casserolle uit. Dit komt onder andere door onze Chinese vrienden hun toenemend consumptiegedrag (maar ook dat van onszelf natuurlijk). Hun stijgende vleesconsumptie zorgt voor een nog grotere stijging van graan en maïsconsumptie. Daarnaast zijn er de mislukte oogsten door de opwarming van de aarde en de bio-diesel productie die ervoor zorgen dat voedselprijzen ongeziene hoogtes bereiken. Ironisch rand-effect is dat de agro-industrie de nieuwe hype wordt op de beurs, want er is geld mee te verdienen…
En dan de vraag op blokken-niveau: ‘Wie is hiervan het slachtoffer’? U raadt het al, het zijn altijd dezelfde die gezien zijn…Als je elke frank moet omdraaien om toch maar die derde maaltijd te kunnen voorzien laat het effect zich raden voor de gemiddelde Afrikaan of ontwikkelingsland-bewoner. De noodzakelijke keuzes zoals ‘vandaag slagen we eens de couscous over’ en ‘vandejaar schrijven we onzen Dieumerci is niet in voor ’t school’ zullen enkel toenemen. Gevolg: het zal er ook op politiek niveau niet kouder op worden op de planeet, er werden al rellen en slachtoffers gemeld in Burkina, Kameroen, Bangladesh, Senegal en Haïti. Of om het met de woorden van de kapper van Fabiola te zeggen ‘Het ziet er niet zo goed uit’.
Desalniettemin is het optimisme hier nog steeds aanwezig. De verkiezingen staan voor de deur en (toeval of niet) de partij die het lijkt te gaan halen in Natitingou heeft toch wel niet twee maïskolven op zijn affiche staan zeker. Marketing, het is van alle werelden!
Vlaming voor een dag
De ronde van vlaanderen gewonnen zien worden na een knalprestatie van Volderke en tegelijkertijd zwarte pensen met pattattenpuree tussen de kiezen steken. Enkel de temperatuur herinnerde me er vandaag aan dat we hier een continent verder zitten...
Wist je dat…
…Er net drie dagen veldwerk achter de rug zijn. Echt op zijn Afrikaans: wachten op mensen die niet opdagen, discussiëren over het salaris (‘het werk was toch zo zwaar, mijnheer’) en overal verplicht blijven eten.
…Ik in gezelschap was van een kolonel (van Eaux et Forets) en Joseph (van de boerenunie). Joseph snuift tabak, praat onverstaanbaar snel en is een onevenaarbare rokkenjager. De kolonel is 1m50, houdt niet op met tateren, heeft een bompa-neus om u tegen te zeggen en houdt er van om een spontane zangstonde te houden op de achterbank (als hij niet al snurkend dromenland opzoekt). Goed gelachen dus.
…Het ontbijt bestond uit igname pilé. De lokale schotel, een pasta van een gepelde wortel verglijkbaar met maniok. Best lekker, maar het vlees liet ik ’s ochtends toch voor wat het was.
…Dat vlees vaak een verrassing is. Want ze eten hier agoeti (een soort rat) en als je rundsvlees vraagt kan het wel eens de tong zijn die je voorgeschoteld krijgt. Ze zijn hier ook zot op de ingewanden: “Allez monsieur Klaas, hart en de longen van een konijn, das toch lekker?”. Carnivoren in hart en nieren dus.
…Je overdag vaak verplicht bent om bier te drinken. Het is immers het enige dat fris is. Le coca? C’est fini. Le sprite? C’est fini. Le tonic? C’est fini. Il y a Eku, Castel, Flag et Guiness.
…Spannende tijden aanbreken, want binnen twee weken zijn het lokale verkiezingen. In een commune waar we op veldwerk passeerden blijkt er één kandidaat supergemotiveerd om de stemmen binnen te rijven. Op één dag tijd hadden immers vijf kandidaten tegelijk een moto-accident. Toevallig toch.
...Mijn coach, nochtans een nuchter mens, voor elke verkiezing met de moto de route verkent richting Togo, moesten we in allereil het land moeten verlaten. Ik zal maar zorgen dat mijn tank tegen dan gevuld is.
…De NBA ook spannender is dan ooit. Vooral het westen dan. Frisse jonge ploegen en interessante transfers beloven vuurwerk in de play-offs. San Antonio blijft de te kloppen ploeg, maar laten we hopen dat het jong talent ze op snelheid pakt. In het oosten zal het tussen Detroit, Cleveland en Boston gaan. Mijn voorkeur gaat naar de Celtics…
Voor de standen, check
http://www.nba.com/standings/team_record_comparison/conferenceNew_Std_Cnf.html
…Ik in gezelschap was van een kolonel (van Eaux et Forets) en Joseph (van de boerenunie). Joseph snuift tabak, praat onverstaanbaar snel en is een onevenaarbare rokkenjager. De kolonel is 1m50, houdt niet op met tateren, heeft een bompa-neus om u tegen te zeggen en houdt er van om een spontane zangstonde te houden op de achterbank (als hij niet al snurkend dromenland opzoekt). Goed gelachen dus.
…Het ontbijt bestond uit igname pilé. De lokale schotel, een pasta van een gepelde wortel verglijkbaar met maniok. Best lekker, maar het vlees liet ik ’s ochtends toch voor wat het was.
…Dat vlees vaak een verrassing is. Want ze eten hier agoeti (een soort rat) en als je rundsvlees vraagt kan het wel eens de tong zijn die je voorgeschoteld krijgt. Ze zijn hier ook zot op de ingewanden: “Allez monsieur Klaas, hart en de longen van een konijn, das toch lekker?”. Carnivoren in hart en nieren dus.
…Je overdag vaak verplicht bent om bier te drinken. Het is immers het enige dat fris is. Le coca? C’est fini. Le sprite? C’est fini. Le tonic? C’est fini. Il y a Eku, Castel, Flag et Guiness.
…Spannende tijden aanbreken, want binnen twee weken zijn het lokale verkiezingen. In een commune waar we op veldwerk passeerden blijkt er één kandidaat supergemotiveerd om de stemmen binnen te rijven. Op één dag tijd hadden immers vijf kandidaten tegelijk een moto-accident. Toevallig toch.
...Mijn coach, nochtans een nuchter mens, voor elke verkiezing met de moto de route verkent richting Togo, moesten we in allereil het land moeten verlaten. Ik zal maar zorgen dat mijn tank tegen dan gevuld is.
…De NBA ook spannender is dan ooit. Vooral het westen dan. Frisse jonge ploegen en interessante transfers beloven vuurwerk in de play-offs. San Antonio blijft de te kloppen ploeg, maar laten we hopen dat het jong talent ze op snelheid pakt. In het oosten zal het tussen Detroit, Cleveland en Boston gaan. Mijn voorkeur gaat naar de Celtics…
Voor de standen, check
http://www.nba.com/standings/team_record_comparison/conferenceNew_Std_Cnf.html
Et la santé?
De palu tiert hier welig. Terwijl de twee meiden waarmee ik vertrokken ben het allebei al vlaggen hadden, is nu ook één van de nieuwelingen geveld na één weekje ter plaatse (en hij nam Lariam). De inzetten zijn inmiddels geopend wanneer mijn eerste malaria een feit zal zijn en ik mezelf eindelijk een echte coöperant mag noemen. Maar momenteel doe ik waarvan Jenna Jameson en Hot Marijke hun beroep hebben gemaakt: hout vasthouden! In het Noorden is het immers niet beter, de mede-vrijwillig(st)ers vallen hier ook bij bosjes (onder hen ook die malarone namen, niets lijkt dus te werken) en wat erger is, hier komt er bij hen telkens een amoebe bij. Wat wij enkel kennen als het broertje van het pantoffeldier van tijdens de biologie-les, is hier wel degelijk een ongewenste gast in menig Retie, Kontich, Aarsschot en Darmstadt. En naar verluidt zijn de gevolgen desatreus: menig toiletmuur is tot op heden getooid met een expressieve wandschildering ten gevolge van de feesjes/faeces die onze bevriende eencellige er op nahoudt ter hoogte van de duodenum. Bovendien zorgen zijn pseudo-podia ervoor dat elk bezoek aan het kleinste kamertje tot een luid concert wordt omgetoverd.
Met twee dagen op het veld voor de boeg ben ik alvast gewaarschuwd…
Met twee dagen op het veld voor de boeg ben ik alvast gewaarschuwd…
Weekje Cotonou
Om de straffe verhalen te compenseren en de jaloezie aan te wakkeren, een korte resumé van afgelopen week:
-) Piet en olivier, twee verse vrijwilligers werden opgevangen en rondgeleid in de plakkerige vochtige hitte van de hoofdstad. We waren dus au grand complet -de vijf vrijwilligers- en hebben ons kunnen voorstellen aan de ambassadeurs, BTC-bonzen en belangrijke mensen allerhande tijdens rijkelijk gevulde buffetten aan zonovergoten stranden.
-) Vermits vrijdag een congédag was (leve de islam), net als maandag (leve jezus) werd er tussendoor ook duchtig de toerist uitgehangen, met bezoek aan een slavenroute, een python-tempel (die beesten zijn hier heilig) en de marktjes in Cotonou.
-) Eén dag werd ik overmand door een erasmus-nostalgie gevoel. Alhoewel 4x4 gelijk is aan zestien, hielden we het op tien vrijwilligers/coöperanten die zich propten in de jeep om een bezoekje te brengen aan het strand. In de auto heerste een mengeling van spaans, frans en nederlands en eenmaal aangekomen aan het strandhuisje werd de tijd gevuld met loezen, zwemmen en barbeque'en (de tweede in evenveel dagen). Heerlijk...
Foto's van dit alles (alsook van het weekendje dat de vrouwkes in natitingou waren) zijn opgeladen, op uw cordo-bakkes!
-) Piet en olivier, twee verse vrijwilligers werden opgevangen en rondgeleid in de plakkerige vochtige hitte van de hoofdstad. We waren dus au grand complet -de vijf vrijwilligers- en hebben ons kunnen voorstellen aan de ambassadeurs, BTC-bonzen en belangrijke mensen allerhande tijdens rijkelijk gevulde buffetten aan zonovergoten stranden.
-) Vermits vrijdag een congédag was (leve de islam), net als maandag (leve jezus) werd er tussendoor ook duchtig de toerist uitgehangen, met bezoek aan een slavenroute, een python-tempel (die beesten zijn hier heilig) en de marktjes in Cotonou.
-) Eén dag werd ik overmand door een erasmus-nostalgie gevoel. Alhoewel 4x4 gelijk is aan zestien, hielden we het op tien vrijwilligers/coöperanten die zich propten in de jeep om een bezoekje te brengen aan het strand. In de auto heerste een mengeling van spaans, frans en nederlands en eenmaal aangekomen aan het strandhuisje werd de tijd gevuld met loezen, zwemmen en barbeque'en (de tweede in evenveel dagen). Heerlijk...
Foto's van dit alles (alsook van het weekendje dat de vrouwkes in natitingou waren) zijn opgeladen, op uw cordo-bakkes!
Straffe verhalen
Op het eerste zicht was (en is) Benin dus werkelijk een kalm land, met rustige mensen, zonder gevaren en zoals ze zelf zeggen 'Ici, il y a la paix'. Na een tijdje komen echter andere geluiden ter ore, die best niet aan de bomma verteld worden aan de feestdis met kertmis als je wil dat ze het nieuwe jaar haalt zonder infarct. Een kleine greep uit het repertoire (en wees gerust, er is geen overdrijving aanwezig)
- Sinds mijn jeugd droom ik regelmatig dat ik aan mijn eind kom door een slangebeet, maar op een zoektocht naar geruststelling zei ik tot coach Yves: 'Hier in het stad (natitingou) heb ik gelukkig niets te vrezen, hier zijn geen slangen'. Waarop de lieve man antwoordt dat hij op zijn terras bij het ontwaken al eens een vers vervelde slangenhuid aantrof en er op een andere avond kennis maakte met een groene mamba. Het zal de laatste keer geweest zijn dat ik na een nachtje kaarten/zeveren bij hem thuis terugkeer zonder pillamp.
- De mensen nemen het recht nog in eigen handen. Twee weken terug werd hier ’s nachts een zem (taxi-moto) tegengehouden en vermoord door drie jongeren. Toen de zem’s (want ze vormen een hechte gemeenschap) één van de daders onderschepten op de pas gestolen brommer, werd hij terstond gelyncht. Of om het met de woorden van een zem te zeggen ‘We hebben hem goed gehad, zijn verdiende loon’. In het algemeen worden er als er ergens een probleem is en het moet snel opgeslost worden, gewoon ‘chasseurs’ op uitgestuurd. Een efficiënt model, maar je kan je afvragen wat er gebeurt als één van de slachtoffers onschuldig is…
- Zowiezo wordt afgeraden om ’s nachts te reizen. Ter hoogte van Bassila duiken er immers regelmatig blokkades op. Je wordt dan gedwongen alles af te geven en mag content zijn als ze je heelhuids doorlaten. Volgens de beninezen zijn het ‘de buitenlanders’ die daarvoor verantwoordelijk zijn (vanwaar kennen we die strategie?). Ja, zelfs polio zou na een kleine rondvraag komen uit ‘de ons omringende landen’.
- Nog eentje om het af te leren: in het heuvellandschap hier in het noorden wemelt het van (te) zwaar beladen camions die het traject cotonou-Niger-Burkina-… frequenteren. Wegens de te grote ballast en de slechte staat van de voertuigen gebeurt het regelmatig dat de hydraulische remmen het begeven. Het is daarom dat ze in slow motion de heuvels afdalen en dat elke chauffeur een ‘apprenti’ aan zijn zijde heeft. In geval van nood springt die laatste immers uit de camion om vervolgens driehoekvormige balken onder de wielen te smijten in een poging om de camion tot stilstand te krijgen.
- Sinds mijn jeugd droom ik regelmatig dat ik aan mijn eind kom door een slangebeet, maar op een zoektocht naar geruststelling zei ik tot coach Yves: 'Hier in het stad (natitingou) heb ik gelukkig niets te vrezen, hier zijn geen slangen'. Waarop de lieve man antwoordt dat hij op zijn terras bij het ontwaken al eens een vers vervelde slangenhuid aantrof en er op een andere avond kennis maakte met een groene mamba. Het zal de laatste keer geweest zijn dat ik na een nachtje kaarten/zeveren bij hem thuis terugkeer zonder pillamp.
- De mensen nemen het recht nog in eigen handen. Twee weken terug werd hier ’s nachts een zem (taxi-moto) tegengehouden en vermoord door drie jongeren. Toen de zem’s (want ze vormen een hechte gemeenschap) één van de daders onderschepten op de pas gestolen brommer, werd hij terstond gelyncht. Of om het met de woorden van een zem te zeggen ‘We hebben hem goed gehad, zijn verdiende loon’. In het algemeen worden er als er ergens een probleem is en het moet snel opgeslost worden, gewoon ‘chasseurs’ op uitgestuurd. Een efficiënt model, maar je kan je afvragen wat er gebeurt als één van de slachtoffers onschuldig is…
- Zowiezo wordt afgeraden om ’s nachts te reizen. Ter hoogte van Bassila duiken er immers regelmatig blokkades op. Je wordt dan gedwongen alles af te geven en mag content zijn als ze je heelhuids doorlaten. Volgens de beninezen zijn het ‘de buitenlanders’ die daarvoor verantwoordelijk zijn (vanwaar kennen we die strategie?). Ja, zelfs polio zou na een kleine rondvraag komen uit ‘de ons omringende landen’.
- Nog eentje om het af te leren: in het heuvellandschap hier in het noorden wemelt het van (te) zwaar beladen camions die het traject cotonou-Niger-Burkina-… frequenteren. Wegens de te grote ballast en de slechte staat van de voertuigen gebeurt het regelmatig dat de hydraulische remmen het begeven. Het is daarom dat ze in slow motion de heuvels afdalen en dat elke chauffeur een ‘apprenti’ aan zijn zijde heeft. In geval van nood springt die laatste immers uit de camion om vervolgens driehoekvormige balken onder de wielen te smijten in een poging om de camion tot stilstand te krijgen.
FAB-Collective present op Commission Mixed
Voila,
nadat de cashew campagne op koers is en de database van plantages werd gereinigd, wordt het hier wat rustiger. Dat wil zeggen, een beetje tijd om te surfen, interessante wetenschappelijke artikels uit New Scientist te bestuderen (voor de samenvatting check http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=BK1P7PHB), de kwis van Putumayo voor te bereiden (26 april in gent!), mijn eerste stappen op de basketvloer te zetten en me voor te bereiden op volgende week.
Dan is het immers 'commission mixte'. Dat wil zeggen, de grote baas van btc komt naar hier, samen met enkele politici alsook de twee nog ontbrekende vrijwilligers. Ze vergaderen met de partner (ministers van Benin) over het programma van de komende jaren en het geld dat daarbij besteed zal worden. De vrijwilligers stellen zichzelf voor, gaan goed eten en blijkt dat ik mee moet instaan voor de ontvangst van de twee nieuwelingen. Dat wil zeggen, hen rondleiden in Cotonou, de markt bezoeken, de verschillende biersoorten analyseren etc etc. Het leven van een vrijwilliger kan zwaar zijn...
Eergisteren nacht is hier trouwens de eerste regen gevallen. Er zullen nog enkele kleine regens aankomen ('pluies de mangues') alvorens de echte warmte -het is nochtans al tegen de veertig graden- eraan komt en het aftellen wordt naar het echte regenseizoen midden juni. Tot zover Frank Devoosere, geniet van de Belgische stormen.
nadat de cashew campagne op koers is en de database van plantages werd gereinigd, wordt het hier wat rustiger. Dat wil zeggen, een beetje tijd om te surfen, interessante wetenschappelijke artikels uit New Scientist te bestuderen (voor de samenvatting check http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=BK1P7PHB), de kwis van Putumayo voor te bereiden (26 april in gent!), mijn eerste stappen op de basketvloer te zetten en me voor te bereiden op volgende week.
Dan is het immers 'commission mixte'. Dat wil zeggen, de grote baas van btc komt naar hier, samen met enkele politici alsook de twee nog ontbrekende vrijwilligers. Ze vergaderen met de partner (ministers van Benin) over het programma van de komende jaren en het geld dat daarbij besteed zal worden. De vrijwilligers stellen zichzelf voor, gaan goed eten en blijkt dat ik mee moet instaan voor de ontvangst van de twee nieuwelingen. Dat wil zeggen, hen rondleiden in Cotonou, de markt bezoeken, de verschillende biersoorten analyseren etc etc. Het leven van een vrijwilliger kan zwaar zijn...
Eergisteren nacht is hier trouwens de eerste regen gevallen. Er zullen nog enkele kleine regens aankomen ('pluies de mangues') alvorens de echte warmte -het is nochtans al tegen de veertig graden- eraan komt en het aftellen wordt naar het echte regenseizoen midden juni. Tot zover Frank Devoosere, geniet van de Belgische stormen.
Bien entendu au Benin
Tis nog eens lang geleden en speciaal voor de vrouwendag...
"Le derrière de la femme est plus doux que sa tête "
ofte
"Un a posteriori est un a priori favorable d’un homme envers une femme qui a un beau postérieur "
"Le derrière de la femme est plus doux que sa tête "
ofte
"Un a posteriori est un a priori favorable d’un homme envers une femme qui a un beau postérieur "
Wist je dat…
…Het afgelopen zaterdag wereldvrouwendag was. Ik hoop voor de venten onder ons dat beloofde massage-partijen, kook-avonden, babysit-verplichtingen en kuis-acties zijn nagekomen.
…Die dag hier iets uitbundiger gevierd wordt. Er was een heuse optocht in de stad en vooral de Peulh-vrouwen waren indrukwekkend met hun traditionele kledij en hanekam. Althans ik vermoed dat het traditie is, zoniet zijn ze in uitgesteld relais fan van Beckhams haarstijl.
…Vele vrouwen op de moto rijden. Er is toch een verschil met Senegal, waar de vrouwen naar mijn bescheiden (en blanke) mening toch iets onderdaniger waren als hier. Ik kan me vergissen natuurlijk.
…China een belangrijke rol heeft gespeeld naar het schijnt, want door de goedkope modellen werd de moto hier de laatste jaren gedemocratiseerd en is er bijna in elk huishouden één aanwezig.
…Er buiten de optocht, ook een massale toeloop in het stadion was. Daar werd een match van vrouwen voetbal georganiseerd. Op dat vlak geen verrassing. Afrika, Azië, Europa: vrouwen blijven pottenstampers.
…Ik daar toevallig ook was, aangezien ik ging kijken naar de All-Star wedstrijd Ouest-Est Natitingou van de basketters. Mijn buurman is immers coach van Ouest.
…Er meer gemekkerd werd dan gebasket. En ik die dacht dat ze in de provinciale van Vlaams-Brabant en Oost-Vlaanderen konden zagen op de arbiter. Er werden in de match meer technische fouten dan screens geteld.
…Dit niet moeilijk is, want er was geen spoor van screens, noch van tactiek, uitboxen of verdediging. Gelukkig maar, want ik ben al uitgenodigd om een vriendschappelijke wedstrijd in Midden-Benin mee te spelen. Als het niveau vergelijkbaar is, moet dat wel lukken.
…Er ook een feestje met de andere vrijwilligers te Natitingou op het programma stond, alwaar duchtig werd meegezongen met George Michael en waar er vooral nostalgisch werd gepraat over charcuterie, chocolade, groenten en patisserie
…Volgende week de twee andere BTC-vrijwilligers ons komen vervoegen. Dat wil zeggen een tripje naar Cotonou om ze ‘op te vangen’. Goede vooruitzichten dus
…Die dag hier iets uitbundiger gevierd wordt. Er was een heuse optocht in de stad en vooral de Peulh-vrouwen waren indrukwekkend met hun traditionele kledij en hanekam. Althans ik vermoed dat het traditie is, zoniet zijn ze in uitgesteld relais fan van Beckhams haarstijl.
…Vele vrouwen op de moto rijden. Er is toch een verschil met Senegal, waar de vrouwen naar mijn bescheiden (en blanke) mening toch iets onderdaniger waren als hier. Ik kan me vergissen natuurlijk.
…China een belangrijke rol heeft gespeeld naar het schijnt, want door de goedkope modellen werd de moto hier de laatste jaren gedemocratiseerd en is er bijna in elk huishouden één aanwezig.
…Er buiten de optocht, ook een massale toeloop in het stadion was. Daar werd een match van vrouwen voetbal georganiseerd. Op dat vlak geen verrassing. Afrika, Azië, Europa: vrouwen blijven pottenstampers.
…Ik daar toevallig ook was, aangezien ik ging kijken naar de All-Star wedstrijd Ouest-Est Natitingou van de basketters. Mijn buurman is immers coach van Ouest.
…Er meer gemekkerd werd dan gebasket. En ik die dacht dat ze in de provinciale van Vlaams-Brabant en Oost-Vlaanderen konden zagen op de arbiter. Er werden in de match meer technische fouten dan screens geteld.
…Dit niet moeilijk is, want er was geen spoor van screens, noch van tactiek, uitboxen of verdediging. Gelukkig maar, want ik ben al uitgenodigd om een vriendschappelijke wedstrijd in Midden-Benin mee te spelen. Als het niveau vergelijkbaar is, moet dat wel lukken.
…Er ook een feestje met de andere vrijwilligers te Natitingou op het programma stond, alwaar duchtig werd meegezongen met George Michael en waar er vooral nostalgisch werd gepraat over charcuterie, chocolade, groenten en patisserie
…Volgende week de twee andere BTC-vrijwilligers ons komen vervoegen. Dat wil zeggen een tripje naar Cotonou om ze ‘op te vangen’. Goede vooruitzichten dus
Lancering van de cashew campagne
In het kader van de alliteratie is de Cashew Campagne gisteren officieel gelanceerd in Benin. Nu moet je hierbij niet denken aan een campagne in de aard van 'goed bestuur', 'time for change' of 'grote kuis'. Neen, er wordt iets minder geld aan verspild en de start van de campagne wil gewoon zeggen dat er vanaf vandaag handel mag gedreven worden in de cashewnoten en dat er een minimumprijs is vastgesteld door de staat. Niet dat die gerespecteerd wordt, de verkoop is immers al lang bezig, aan een prijs onder het minimum.
Maar desalniettemin, de nationale pers, twee (afgevaardigden van) ministers, de lokale koning, boerenunies en aankopers waren allemaal aanwezig. Iedereen kreeg het woord en mocht een toespraak houden (waarbij telkens gedurende de eerste 5 minuten alle aanwezigen bedankt werden) en er werden handjes geschud. Enkel de aankopers hebben het woord niet gekregen, waardoor ze met een gevoel van over-acting en veel lawaai de ceremonie voortijdig verlieten.
Cashewnoten zijn na katoen het tweede belangrijkste exportproduct voor Benin. Het zijn die niervormige noten en ze zijn lekker, voedzaam en populair onder aantrekkelijke roodharigen. Ze worden van hieruit geëxporteerd naar Azië (voornamelijk India), alwaar ze verwekt worden en misschien doorgesluisd worden naar uw plaatselijke Colruyt of Aldi.
Vermits ik verantwoordelijk ben voor het onderdeel boerenunies in het project moest ik zorgen dat de unie van producteurs voldoende hoor- en zichtbaar was. Verschillende soorten brochures werden aan alle actoren uitgedeeld en allerlei plakkaten werden opgehangen. Met het grootste plakkaat een plekje kunnen bemachtigen aan de spreekstoel, dus we zullen goed in beeld geweest zijn. Kortom een plezant dagje uit, de fotootjes staan hiernaast.
Maar desalniettemin, de nationale pers, twee (afgevaardigden van) ministers, de lokale koning, boerenunies en aankopers waren allemaal aanwezig. Iedereen kreeg het woord en mocht een toespraak houden (waarbij telkens gedurende de eerste 5 minuten alle aanwezigen bedankt werden) en er werden handjes geschud. Enkel de aankopers hebben het woord niet gekregen, waardoor ze met een gevoel van over-acting en veel lawaai de ceremonie voortijdig verlieten.
Cashewnoten zijn na katoen het tweede belangrijkste exportproduct voor Benin. Het zijn die niervormige noten en ze zijn lekker, voedzaam en populair onder aantrekkelijke roodharigen. Ze worden van hieruit geëxporteerd naar Azië (voornamelijk India), alwaar ze verwekt worden en misschien doorgesluisd worden naar uw plaatselijke Colruyt of Aldi.
Vermits ik verantwoordelijk ben voor het onderdeel boerenunies in het project moest ik zorgen dat de unie van producteurs voldoende hoor- en zichtbaar was. Verschillende soorten brochures werden aan alle actoren uitgedeeld en allerlei plakkaten werden opgehangen. Met het grootste plakkaat een plekje kunnen bemachtigen aan de spreekstoel, dus we zullen goed in beeld geweest zijn. Kortom een plezant dagje uit, de fotootjes staan hiernaast.
Foto synthese
Leve picasa
Foto's op de PC uploaden naar een webalbum en dan een link naar de blog...De foto's zijn wel wat gedateerd (ondertussen ben ik al eindeloos veel aantrekkelijker), namelijk de openingsweek in Cotonou en het eerste weekend in Natitingou, inclusief safari en foto's van mijn stek
Foto's op de PC uploaden naar een webalbum en dan een link naar de blog...De foto's zijn wel wat gedateerd (ondertussen ben ik al eindeloos veel aantrekkelijker), namelijk de openingsweek in Cotonou en het eerste weekend in Natitingou, inclusief safari en foto's van mijn stek
Frans Soozen
De eerste weken trok ik nogal regelmatig op met onze Franse en Waalse Zuiderburen. Wat me vooral opviel is hoe uitgebreid ze kunnen babbelen over Frankrijk (ook onze eigen landgenoten) en het valt toch op dat er ergens een verschil zit in cultuur, vooral op het gebied van media. Wie wereldberoemd is in Frankrijk is mij volledig onbekend en legendarische televisieprogramma’s doen zelfs bij de meest uitgebreide beschrijving geen belletje rinkelen. De enige punten die ik kon scoren was dat ik naar Club Dorothée keek als kleine pagadder.
Ik kan me hier toch niet van de indruk ontdoen dat onze vrienden een heleboel missen. Toen ik informeerde of ze dan nooit een serie van de BBC voorgeschoteld krijgen hoorden ze het in Aix-en-Provence donderen. Dat wil zeggen, nog nooit gehoord van The Office, Little Brittain, Coupling, Fawlty Towers, Blackadder, laat staan Alan Partridge, het Eiland of In de Gloria. Dat limiteert me natuurlijk in de gesprekken, aangezien 85% van mijn standaardmopjes voor de vuilbak bestemd zijn. Wetende dat de overige 15% uit jeux-de-motjes bestaan is het niet moeilijk om door te hebben dat het publiek iets minder dankbaar is dan pakweg een doorsnee vlaamse tooghanger of neef en nichtje. In een poging om toch een kleine jeux-de-mot-database aan te leggen in de Franse taal en om mijn street-credibility bij een toekomstige verdwaalpartij in de Parijse banlieues op te schroeven, ziehier alvast de woorden die ik heb bijgeleerd uit de gesprekken die ik kon volgen.
Toubib=dokter
Thunes (frics, sous)= geld
Môme=kind
Bornes=kilometer
Bagnole=auto
Clopes=sigaretten
Shopper=kopen
Bosser=werken
Métropole=Frankrijk (om maar te zeggen dat Antwerpenaren nog niet de grootste navelstaarders ter wereld zijn)
Ik kan me hier toch niet van de indruk ontdoen dat onze vrienden een heleboel missen. Toen ik informeerde of ze dan nooit een serie van de BBC voorgeschoteld krijgen hoorden ze het in Aix-en-Provence donderen. Dat wil zeggen, nog nooit gehoord van The Office, Little Brittain, Coupling, Fawlty Towers, Blackadder, laat staan Alan Partridge, het Eiland of In de Gloria. Dat limiteert me natuurlijk in de gesprekken, aangezien 85% van mijn standaardmopjes voor de vuilbak bestemd zijn. Wetende dat de overige 15% uit jeux-de-motjes bestaan is het niet moeilijk om door te hebben dat het publiek iets minder dankbaar is dan pakweg een doorsnee vlaamse tooghanger of neef en nichtje. In een poging om toch een kleine jeux-de-mot-database aan te leggen in de Franse taal en om mijn street-credibility bij een toekomstige verdwaalpartij in de Parijse banlieues op te schroeven, ziehier alvast de woorden die ik heb bijgeleerd uit de gesprekken die ik kon volgen.
Toubib=dokter
Thunes (frics, sous)= geld
Môme=kind
Bornes=kilometer
Bagnole=auto
Clopes=sigaretten
Shopper=kopen
Bosser=werken
Métropole=Frankrijk (om maar te zeggen dat Antwerpenaren nog niet de grootste navelstaarders ter wereld zijn)
Wist je dat...
...Verleden weekend de vrouwelijke vrijwilligsters van Cotonou op bezoek waren. Helaas was het quote-gehalte iets minder, maar altijd plezant om volk over de vloer te krijgen. In het weekendpakket: olifant-watching, moto-rijlessen en wortelstomp. Nog plaatsen vrij tot augustus, langer verblijf bespreekbaar.
...Gisteren hier werkelijk heel de stad naar de lucht stond te gapen. Niet verwonderlijk, want er vloog zowaar een éénpersoonsvliegtuigje over. Zoiets als een deltavlieger met een motor, nog nooit gezien.
...Mijn buurman en huiseigenaar Bawa noemt. Terwijl we Little Bawaw kennen als een foute, zever-verkopende ukkepuk is ‘onzen’ Bawa een goed, vriendelijk en groot manspersoon die altijd inspringt bij probleempjes.
...Een van die probleempjes het gebrek aan een werkende frigo was. Bijgevolg: een melkdoos die op springen staat wegens een overmatige gistproductie en een portie vlees die begraven moet worden omdat anders de geurhinder klachten zou veroorzaken tot in Cotonou.
...De neef van de buurman zowaar Nederlands spreekt. En dan bedoel ik ook echt Nederlands, want hij woont al 8 jaar in Rotterdam “‘Hoe gaat ie? Lekker”. Hij zoekt echter terug te komen wanneer hij wat kapitaal heeft om zaakjes op te starten.
...Op een Beninese identiteitskaart geen rijksregisternummer te vinden is, maar wel zaken als kleur van de ogen en huidskleur (verbazend hoeveel tinten zwart er bestaan).
...Volgend weekend ik werk zal maken van wat fotootjes op de blog te zetten
...Gisteren hier werkelijk heel de stad naar de lucht stond te gapen. Niet verwonderlijk, want er vloog zowaar een éénpersoonsvliegtuigje over. Zoiets als een deltavlieger met een motor, nog nooit gezien.
...Mijn buurman en huiseigenaar Bawa noemt. Terwijl we Little Bawaw kennen als een foute, zever-verkopende ukkepuk is ‘onzen’ Bawa een goed, vriendelijk en groot manspersoon die altijd inspringt bij probleempjes.
...Een van die probleempjes het gebrek aan een werkende frigo was. Bijgevolg: een melkdoos die op springen staat wegens een overmatige gistproductie en een portie vlees die begraven moet worden omdat anders de geurhinder klachten zou veroorzaken tot in Cotonou.
...De neef van de buurman zowaar Nederlands spreekt. En dan bedoel ik ook echt Nederlands, want hij woont al 8 jaar in Rotterdam “‘Hoe gaat ie? Lekker”. Hij zoekt echter terug te komen wanneer hij wat kapitaal heeft om zaakjes op te starten.
...Op een Beninese identiteitskaart geen rijksregisternummer te vinden is, maar wel zaken als kleur van de ogen en huidskleur (verbazend hoeveel tinten zwart er bestaan).
...Volgend weekend ik werk zal maken van wat fotootjes op de blog te zetten
Het dagelijkse leven in Natitingou
We zijn nu toch al twee weken ver in Natitingou, dus wordt het stilaan tijd voor een klein beschrijf (jaja ik heb hier al een huisje) van het dagelijkse leven. Terwijl ik de eerste week bij twee Franse vrijwilligers verbleef en ’s morgens om 8u in de koude de zemidjan (taxi-brommer) naar het werk nam, ben ik intussen volledig geïnstalleerd.
Geïnstalleerd, dat wil zeggen: een aangenaam huis met 4 kamers (dus bezoek meer dan welkom), badkamer, keuken en ruim salon. Ik heb zelfs een terrasje om ’s avonds op te chillen. En om het helemaal idyllisch te maken, als ik ’s morgens een mango bij het ontbijt wil, pluk ik die toch gewoon even van de mango-boom in mijnen hof. Het enige wat nog op het verlanglijstje staat is een frigo, kwestie van bepaalde gisten en schimmels (Penicillium Camemberti) af te remmen en andere (Gistium Alcoholici) koel te houden.
De ligging van het huisje heeft zo zijn voor- en nadelen. Het ligt tegen een heuvelzijde met wat bos in de buurt en vlakbij het werk. Er zijn enkele mooie weggetjes om te joggen, inclusief een beklimming van de heuvel tot aan een bedevaartskruis. Ik heb hier al een poging gewaagd, maar de hitte (want de koele harmattan is inmiddels verdwenen) en het afgelopen jaar van niets doen zorgden ervoor dat ik na amper 6 kilometer al pompaf was. Dat belooft voor als ik eens verdwaal in den bos en een onverwachte 13 kilometer voor de boeg heb…Een nadeel van de hoge ligging is dan weer de kans op watergebrek in de droge periode. Gelukkig is er een put naast het huis om mijn emmerke te vullen.
En dan het grootste nadeel: de weg ernaar toe. Er zijn twee wegen, maar ik ben er nog niet uit welke nu de slechtste is. Want zijn er nog gradaties mogelijk op dit niveau van waardeloosheid? De putten zijn zo diep dat je ze nog niet gevuld krijgt moest je Jos Van Oosterwijck en Geert Lambert er gezamenlijk insmijten en de bodem is van lateriet (inderdaad zoals in ‘Bobejaanland laat de riet gratis binnen’), hetgeen ze volgens mij schromelijk over het hoofd hebben gezien toen ze beweerden dat diamant de grootste hardheid heeft. Ik laat de moto dus vaak op het werk staan en doe het laatste stukje te voet.
Want jaja, geïnstalleerd wil ook zeggen: mijn eigen moto, meerbepaald een ‘baanmachien’ van 125cc. Omdat ik gewend was met een ‘crossmachien’ te rijden was het wel even aanpassen. De vering is immers onbestaande (en dit in combinatie met de lateriet!) en de vitessen werken omgekeerd. Terwijl je bij een crossmachien naar boven moet klikken om hoger te schakelen, is het nu net andersom.
Voor de rest is het hier een aangename stad, met één grote geasfalteerde weg en verschillende zijweggetjes (een beetje zoals Voortkapelle dus). Je kan hier lekker eten tegen prijzen die zelfs de lunch garden moeiteloos zou wegconcurreren. En verleden weekend heb ik me aan een (lees: de enige) discotheek gewaagd. Nu was de muziek (zouk, lokale en Amerikaanse, coupé décallé…) niet om over naar huis te schrijven (hoewel ik daar wel mee bezig ben), maar met wat alcohol blijft een bezoek aan de dansvloer onvermijdbaar. Helaas geldt ook hier hetzelfde voor de katers…
Geïnstalleerd, dat wil zeggen: een aangenaam huis met 4 kamers (dus bezoek meer dan welkom), badkamer, keuken en ruim salon. Ik heb zelfs een terrasje om ’s avonds op te chillen. En om het helemaal idyllisch te maken, als ik ’s morgens een mango bij het ontbijt wil, pluk ik die toch gewoon even van de mango-boom in mijnen hof. Het enige wat nog op het verlanglijstje staat is een frigo, kwestie van bepaalde gisten en schimmels (Penicillium Camemberti) af te remmen en andere (Gistium Alcoholici) koel te houden.
De ligging van het huisje heeft zo zijn voor- en nadelen. Het ligt tegen een heuvelzijde met wat bos in de buurt en vlakbij het werk. Er zijn enkele mooie weggetjes om te joggen, inclusief een beklimming van de heuvel tot aan een bedevaartskruis. Ik heb hier al een poging gewaagd, maar de hitte (want de koele harmattan is inmiddels verdwenen) en het afgelopen jaar van niets doen zorgden ervoor dat ik na amper 6 kilometer al pompaf was. Dat belooft voor als ik eens verdwaal in den bos en een onverwachte 13 kilometer voor de boeg heb…Een nadeel van de hoge ligging is dan weer de kans op watergebrek in de droge periode. Gelukkig is er een put naast het huis om mijn emmerke te vullen.
En dan het grootste nadeel: de weg ernaar toe. Er zijn twee wegen, maar ik ben er nog niet uit welke nu de slechtste is. Want zijn er nog gradaties mogelijk op dit niveau van waardeloosheid? De putten zijn zo diep dat je ze nog niet gevuld krijgt moest je Jos Van Oosterwijck en Geert Lambert er gezamenlijk insmijten en de bodem is van lateriet (inderdaad zoals in ‘Bobejaanland laat de riet gratis binnen’), hetgeen ze volgens mij schromelijk over het hoofd hebben gezien toen ze beweerden dat diamant de grootste hardheid heeft. Ik laat de moto dus vaak op het werk staan en doe het laatste stukje te voet.
Want jaja, geïnstalleerd wil ook zeggen: mijn eigen moto, meerbepaald een ‘baanmachien’ van 125cc. Omdat ik gewend was met een ‘crossmachien’ te rijden was het wel even aanpassen. De vering is immers onbestaande (en dit in combinatie met de lateriet!) en de vitessen werken omgekeerd. Terwijl je bij een crossmachien naar boven moet klikken om hoger te schakelen, is het nu net andersom.
Voor de rest is het hier een aangename stad, met één grote geasfalteerde weg en verschillende zijweggetjes (een beetje zoals Voortkapelle dus). Je kan hier lekker eten tegen prijzen die zelfs de lunch garden moeiteloos zou wegconcurreren. En verleden weekend heb ik me aan een (lees: de enige) discotheek gewaagd. Nu was de muziek (zouk, lokale en Amerikaanse, coupé décallé…) niet om over naar huis te schrijven (hoewel ik daar wel mee bezig ben), maar met wat alcohol blijft een bezoek aan de dansvloer onvermijdbaar. Helaas geldt ook hier hetzelfde voor de katers…
Wist je dat...
…Een medevrijwilligster al een malaria achter de rug heeft. Het kan vanaf 7 dagen na aankomst doorbreken en jawel de achtste dag was het van dat. Malchance zoals ze zeggen.
…Mijn gloednieuwe mp3-speler het ook welgeteld één week heeft volgehouden alvorens de geest te geven, waarschijnlijk aan een bevriende voodoo-tam tam
…Tam tam, geschreven of gesproken boodschappen vanaf nu kunnen doorgestuurd worden, want ik ben geïnstalleerd. De telefoon huilt mee op 00229 90120383 (of klaas.vdh via Skype) en de postbode brengt humo’s, sambapieten kalenders en geboortekaartjes naar het adres
Klaas Van den Heede
BP 499
Natitingou
Benin
…Er een serieuze gemeenschap aan blanken is geïnstalleerd in Natitingou, de één al wat kolonialer dan de andere. Ik leer in ieder geval ook die cultuur kennen, zoals het Tarot-kaartspel, geografie van Frankrijk en Wallonië en een voordien onbekende woordenschat (waarover later meer)
…Machiavelli ook in het Frans bestaat en citadelle heet. De condotière blijft uiteraard, maar een voleur die steelt van een éveque, of een assassin die een marchand doodt, het was toch even aanpassen. Dat ik niet kan winnen verandert gelukkig niet.
…Er altijd maar één kan winnen. Zo ook tijdens de laatste presidentsverkiezingen hier, waarbij er maar liefst 26 kandidaten bleken (maar het waren zwarten) te zijn.
…De uiteindelijke winnaar (Yayi Boni) het voordeel heeft dat hij al rijk was vooraleer hij aan de macht kwam, maar aangezien hij uit de banksector komt is het nog niet gezegd dat hij de dief niet zal uithangen.
…Je ’s avonds het best uit de buurt blijft van het presidentieel paleis en in het algemeen vermijd je best de plekken waar de president zal paraderen. Na een mislukte aanslag verleden jaar zijn zijn lijfwachten zo nerveus als Jef tijdens een gesprek met Shadaim. Ze schieten bij het minste en zo vallen er helaas af en toe onschuldige slachtoffers.
…Mijn gloednieuwe mp3-speler het ook welgeteld één week heeft volgehouden alvorens de geest te geven, waarschijnlijk aan een bevriende voodoo-tam tam
…Tam tam, geschreven of gesproken boodschappen vanaf nu kunnen doorgestuurd worden, want ik ben geïnstalleerd. De telefoon huilt mee op 00229 90120383 (of klaas.vdh via Skype) en de postbode brengt humo’s, sambapieten kalenders en geboortekaartjes naar het adres
Klaas Van den Heede
BP 499
Natitingou
Benin
…Er een serieuze gemeenschap aan blanken is geïnstalleerd in Natitingou, de één al wat kolonialer dan de andere. Ik leer in ieder geval ook die cultuur kennen, zoals het Tarot-kaartspel, geografie van Frankrijk en Wallonië en een voordien onbekende woordenschat (waarover later meer)
…Machiavelli ook in het Frans bestaat en citadelle heet. De condotière blijft uiteraard, maar een voleur die steelt van een éveque, of een assassin die een marchand doodt, het was toch even aanpassen. Dat ik niet kan winnen verandert gelukkig niet.
…Er altijd maar één kan winnen. Zo ook tijdens de laatste presidentsverkiezingen hier, waarbij er maar liefst 26 kandidaten bleken (maar het waren zwarten) te zijn.
…De uiteindelijke winnaar (Yayi Boni) het voordeel heeft dat hij al rijk was vooraleer hij aan de macht kwam, maar aangezien hij uit de banksector komt is het nog niet gezegd dat hij de dief niet zal uithangen.
…Je ’s avonds het best uit de buurt blijft van het presidentieel paleis en in het algemeen vermijd je best de plekken waar de president zal paraderen. Na een mislukte aanslag verleden jaar zijn zijn lijfwachten zo nerveus als Jef tijdens een gesprek met Shadaim. Ze schieten bij het minste en zo vallen er helaas af en toe onschuldige slachtoffers.
Benin-Senegal
Neen dit is helaas niet de finale van de Afrika-cup, beide ploegen doen wel mee maar zijn kansloos ten onder gegaan in de poules. Aan mijn supporteracties zal het niet gelegen hebben in ieder geval. Na een twee weekjes in Benin weet ik nog niet al teveel over het land, maar een vergelijking met Senegal dringt zich toch op:
-) Terwijl in Senegal de moslims overheersten is het hier in het noorden fifty-fifty. En iedereen gelooft nog wel ergens in traditionele godsdienst denk ik. Maar de beruchte voodoo-reputatie van Benin is toch eerder terug te vinden in het zuiden. Er wordt hier dus aanzienlijk meer bier gedronken ook, en de keuze is ruimer. Nu nog de Mechelsen Bruyne trachten te vinden.
-) Nu zal het eerste café waar doorgezakt werd in Cotonou toch wel niet “Teranga” genoemd hebben zeker? Teranga is Wolof (laten we zeggen Senegalees om het makkelijk te houden) voor ‘gastvrijheid’ en Senegal noemt zich graag ‘Land van de Teranga’. De eigenaar bleek een Libanees die nog in Senegal had gewoond.
-) Terwijl Kaolack stikte van de muggen en het er altijd heet was, is het hier proper en is het ’s morgens zelfs koud (jaja, met winterjas achterop de brommer) wegens de koude waaiende harmattan. Maar naar het schijnt zullen het vanaf april terug bak-toestanden zijn.
-) Ook in Natitingou is er een Senegalese gemeenschap, ik ben er al even mijn basis Wolof gaan etaleren en dit weekend hebben we afgesproken om de befaamde thee te nuttigen. De man in kwestie laat zich l’homme cravatte noemen en effectief, hij staat er elke dag in das (zien of hij het volhoudt in het warme seizoen)
-) De mensen zijn hier veel kalmer dan in Senegal. Weinig opdringende sjarels (wat een verschil aan de luchthaven ivm Dakar!) en nog niemand tegengekomen die informeert hoe ik hem in Europa binnenkrijg (afwachten maar of dat zo blijft). Integendeel, Benin lijkt vele inwijkelingen te hebben van over West-Afrika omwille van zijn stabiele karakter.
-) Iedereen hier in de stad spreekt een hartig woordje Frans en omwille van de wirwar aan talen spreken ze zelfs onderling Frans. In het zuiden is ‘Fon’ dan weer de omgangstaal. Mijn veldwerk is nog beperkt gebleven, maar ik verwacht dat op het platteland de graad aan Franse kennis omgekeerd evenredig zal zijn aan de afstand tot de stad.
-) Ik wilde net schrijven dat de coupures van elektriciteit bijzonder meevallen, ware het niet dat we net een hele dag van onderbrekingen achter de rug hebben, gelukkig altijd kort. Zo erg als in Kaolack zal het dus wel niet zijn.
-) Terwijl in Senegal de moslims overheersten is het hier in het noorden fifty-fifty. En iedereen gelooft nog wel ergens in traditionele godsdienst denk ik. Maar de beruchte voodoo-reputatie van Benin is toch eerder terug te vinden in het zuiden. Er wordt hier dus aanzienlijk meer bier gedronken ook, en de keuze is ruimer. Nu nog de Mechelsen Bruyne trachten te vinden.
-) Nu zal het eerste café waar doorgezakt werd in Cotonou toch wel niet “Teranga” genoemd hebben zeker? Teranga is Wolof (laten we zeggen Senegalees om het makkelijk te houden) voor ‘gastvrijheid’ en Senegal noemt zich graag ‘Land van de Teranga’. De eigenaar bleek een Libanees die nog in Senegal had gewoond.
-) Terwijl Kaolack stikte van de muggen en het er altijd heet was, is het hier proper en is het ’s morgens zelfs koud (jaja, met winterjas achterop de brommer) wegens de koude waaiende harmattan. Maar naar het schijnt zullen het vanaf april terug bak-toestanden zijn.
-) Ook in Natitingou is er een Senegalese gemeenschap, ik ben er al even mijn basis Wolof gaan etaleren en dit weekend hebben we afgesproken om de befaamde thee te nuttigen. De man in kwestie laat zich l’homme cravatte noemen en effectief, hij staat er elke dag in das (zien of hij het volhoudt in het warme seizoen)
-) De mensen zijn hier veel kalmer dan in Senegal. Weinig opdringende sjarels (wat een verschil aan de luchthaven ivm Dakar!) en nog niemand tegengekomen die informeert hoe ik hem in Europa binnenkrijg (afwachten maar of dat zo blijft). Integendeel, Benin lijkt vele inwijkelingen te hebben van over West-Afrika omwille van zijn stabiele karakter.
-) Iedereen hier in de stad spreekt een hartig woordje Frans en omwille van de wirwar aan talen spreken ze zelfs onderling Frans. In het zuiden is ‘Fon’ dan weer de omgangstaal. Mijn veldwerk is nog beperkt gebleven, maar ik verwacht dat op het platteland de graad aan Franse kennis omgekeerd evenredig zal zijn aan de afstand tot de stad.
-) Ik wilde net schrijven dat de coupures van elektriciteit bijzonder meevallen, ware het niet dat we net een hele dag van onderbrekingen achter de rug hebben, gelukkig altijd kort. Zo erg als in Kaolack zal het dus wel niet zijn.
Cotonou
Omdat in Afrika alles in uitgesteld relais gebeurt, ziehier het verslagje van de eerste dagen Benin, nu exact twee weken geleden. Voor u lijkt het alsof ik maar net weg ben, maar ik waan me hier al zolang van huis dat ik me nog amper de laatste ploegopstelling van KV kan herinneren.
Maar dus de eerste dagen. Ik weet niet hoe het komt, maar waarom ben ik het altijd die heel zijn zakken moet leegmaken bij elke controlepost. Ok, dat de bewakers mij er altijd uitpikken voor een grondige fouillering kan ik nog begrijpen aangezien ze simpelweg mijn goddelijk lichaam wensen te betasten. Maar ik zie niet in hoe tandenborstels en leesboeken er verdacht kunnen uitzien op een scan. Toch is ook mijn eerste vriendje inclusief opgeslagen telefoonnummer een douanier, altijd handig voor moesten jullie speciale meebreng-wensen hebben bij terugkomst.
Over de ontvangst in Cotonou valt weinig verkeerd te zeggen, iedereen op de BTC-hoofdzetel was zeer verwelkomend (waarschijnlijk omdat wij de eerste lichting vrijwilligers zijn), met de landenverantwoordelijke (en enige Belg: Sven) voorop. Dat sommige wijken in Cotonou meer luchtvervuiling vertonen als in New Mexico (volgens een recent onderzoek) was snel op te merken en dat lag dus niet enkel aan de aanpassing van de spijsvertering van de gearriveerde vrijwilligers. Die was trouwens niet nodig want aangezien we gelogeerd waren in een echte ex-pat wijk was er aan goed eten en drinken (Duvel!) niets tekort.
Trouwens zoals je al kon opmaken uit het voorgaande reisde ik niet alleen. Neen, ik had het genoegen met twee aantrekkelijke medevrijwilligsters te reizen en lief en leed te delen. Nu heeft dat enerzijds wel enkele nadelen, zoals een beperkte graad van onder-de-indruk-zijn wanneer ik in chronologische volgorde het traject aan ploegen waarvoor Nwankwo Kanu speelde citeer. Anderzijds heb ik bijzonder veel bijgeleerd over vrouwenzaken, die altijd van pas komen bij toekomstige pogingen om een koningin schaakmat te zetten met mijn loper. Ik geef u enkele citaten van gesprekken waarbij ik wakker ben gebleven (voor moesten de dames dit ooit lezen, jullie waren echt wel de max):
“Het moet ook niet te lang duren, want op een bepaald moment begint het pijn te doen”
“Mijn borsten zitten vól knobbeltjes”
“Je moet een man duidelijke taken geven”
“Als ik verliefd ben moet ik braken”
“Soms krijg ik maar na 3 maanden mijn maandstonden”
U begrijpt, af en toe was een noodkreet “SOS Piet” niet ongepast. Want vanaf maart komen piet en olivier het vrijwillige team vervoegen, gevolgd door nog 5 onbekende vrijwilligers in juni. Trouwens je kan alles vrijwilligers van BTC-VDOS alsook hun blogberichten bewonderen op www.blogcooperation.be.
Goed, na een weekje vol uitnodigingen, powerpoint-voorstellingen over de Btc en verkenningen van de hoofdstad zit ik ondertussen al een weekje in het verre Noorden tussen olifanten en schorpioenen, waarover later meer.
Maar dus de eerste dagen. Ik weet niet hoe het komt, maar waarom ben ik het altijd die heel zijn zakken moet leegmaken bij elke controlepost. Ok, dat de bewakers mij er altijd uitpikken voor een grondige fouillering kan ik nog begrijpen aangezien ze simpelweg mijn goddelijk lichaam wensen te betasten. Maar ik zie niet in hoe tandenborstels en leesboeken er verdacht kunnen uitzien op een scan. Toch is ook mijn eerste vriendje inclusief opgeslagen telefoonnummer een douanier, altijd handig voor moesten jullie speciale meebreng-wensen hebben bij terugkomst.
Over de ontvangst in Cotonou valt weinig verkeerd te zeggen, iedereen op de BTC-hoofdzetel was zeer verwelkomend (waarschijnlijk omdat wij de eerste lichting vrijwilligers zijn), met de landenverantwoordelijke (en enige Belg: Sven) voorop. Dat sommige wijken in Cotonou meer luchtvervuiling vertonen als in New Mexico (volgens een recent onderzoek) was snel op te merken en dat lag dus niet enkel aan de aanpassing van de spijsvertering van de gearriveerde vrijwilligers. Die was trouwens niet nodig want aangezien we gelogeerd waren in een echte ex-pat wijk was er aan goed eten en drinken (Duvel!) niets tekort.
Trouwens zoals je al kon opmaken uit het voorgaande reisde ik niet alleen. Neen, ik had het genoegen met twee aantrekkelijke medevrijwilligsters te reizen en lief en leed te delen. Nu heeft dat enerzijds wel enkele nadelen, zoals een beperkte graad van onder-de-indruk-zijn wanneer ik in chronologische volgorde het traject aan ploegen waarvoor Nwankwo Kanu speelde citeer. Anderzijds heb ik bijzonder veel bijgeleerd over vrouwenzaken, die altijd van pas komen bij toekomstige pogingen om een koningin schaakmat te zetten met mijn loper. Ik geef u enkele citaten van gesprekken waarbij ik wakker ben gebleven (voor moesten de dames dit ooit lezen, jullie waren echt wel de max):
“Het moet ook niet te lang duren, want op een bepaald moment begint het pijn te doen”
“Mijn borsten zitten vól knobbeltjes”
“Je moet een man duidelijke taken geven”
“Als ik verliefd ben moet ik braken”
“Soms krijg ik maar na 3 maanden mijn maandstonden”
U begrijpt, af en toe was een noodkreet “SOS Piet” niet ongepast. Want vanaf maart komen piet en olivier het vrijwillige team vervoegen, gevolgd door nog 5 onbekende vrijwilligers in juni. Trouwens je kan alles vrijwilligers van BTC-VDOS alsook hun blogberichten bewonderen op www.blogcooperation.be.
Goed, na een weekje vol uitnodigingen, powerpoint-voorstellingen over de Btc en verkenningen van de hoofdstad zit ik ondertussen al een weekje in het verre Noorden tussen olifanten en schorpioenen, waarover later meer.
Bien entendu au Benin
Hallokes
Vanaf nu geen verhalen meer over Senegal, maar over Benin. Ik mag nog steeds de boer uithangen en organisaties ondersteunen die zulke mensen verenigen maar deze keer is het voor BTC in Benin. En om alvast met de goede noot te starten, een gezegde (nota bene over nootjes), toepasbaar op alle ex-pats met een te groot ego:
"Si tu te lèves un matin avec deux paires de couilles, te prends pas pour un surhomme, mais t'est sûrement en train de te faire enculer"
Binnenkort meer verhalen over concentraties aan blanken, quotes van vrouwengesprekken en parkbezoeken!
Vanaf nu geen verhalen meer over Senegal, maar over Benin. Ik mag nog steeds de boer uithangen en organisaties ondersteunen die zulke mensen verenigen maar deze keer is het voor BTC in Benin. En om alvast met de goede noot te starten, een gezegde (nota bene over nootjes), toepasbaar op alle ex-pats met een te groot ego:
"Si tu te lèves un matin avec deux paires de couilles, te prends pas pour un surhomme, mais t'est sûrement en train de te faire enculer"
Binnenkort meer verhalen over concentraties aan blanken, quotes van vrouwengesprekken en parkbezoeken!
Inscription à :
Articles (Atom)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
