Zou je wel eens op kosten van de staat op reis willen gaan? Denk je nog steeds dat BTC staat voor Blote –Tetten-Controleurs en zegt het je wel iets zo een bedrijf eens te bezoeken? Zoek je nog een uitvlucht om op 5 oktober niet met je schoonfamilie naar de eerste voorstelling van ‘Twee mannen onder één dak’ met Nonkel André te hoeven gaan zien?
Driewerf hoera! Want dat wil zeggen dat je maar wat graag zou deelnemen aan de open bedrijvendag op 5 oktober waaraan BTC deelneemt. Zo weet je o.a. waarvoor ik ‘vrijwillig’ werk, hoe de bilaterale ontwikkelingssamenwerking in elkaar zit (voor het programma klik hiernaast in de lijst met links) maar nog belangrijker kom je ook in aanmerking om een reis naar Afrika te winnen!!! Jaja, want één winnaar zal worden uitgekozen om samen met een fotograaf en nog iemand in een Afrikaans Partnerland van Btc rondgeleid te worden tussen de verschillende projecten. Dus rep u op 5 oktober naar de BTC-zetel te Brussel!
Openingsweekend: competities op alle vlakken
Het openingsweekend is dan wel iets minder indrukwekkend verlopen dan dat van Peking 2008 maar het was toch wel de moeite. Er was immers een openings- en sluitingsceremonie op dezelfde dag en er kon live een voetbal-interland van échte jeugdploegen gevolgd worden.
Maar eerst dus de ceremonie. Vermits er enkele werknemers het BTC-Universum verlieten (waaronder mijn oude coach wegens het aflopen van het project PAMRAD) en er enkele nieuwe bijgekomen zijn (waaronder mijn nieuwe coach waarmee ik in het project FAFA zal vliegen), werd er een diner georganiseerd in een idyllisch plekje temidden van de mangrove net buiten Cotonou. Ideaal om iedereen ineens terug te zien en de vrijwilligers hadden een wedstrijdje georganiseerd: de drie vertrekkers speelden tegen de drie nieuwkomers een zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet-spel. Huh? Awel, er werd een tekst voorgelezen waarbij de link tussen ontwikkelingssamenwerking en de Tour de Frans gelegd werd. Elke deelnemer kreeg een belletje en moest dit gebruiken wanneer hij een achternaam, voornaam of naam van een project meende te horen (bijvoorbeeld “competit-Yves”) in de voorgelezen tekst. Altijd riskant zo een ludieke activiteit, maar het moet gezegd het was ambiance. Voor de statistieken: de nieuwelingen haalden het verrassend met het kleinste verschil!
De volgende dag werd naar dezelfde plek getrokken om met enkele families te gaan relaxen in de mangrove (en afscheid te nemen van mijn coach & family). Ook hier een kleine competitie, namelijk water-volleybal tussen de ‘ouderen’ en ‘jongeren’. Tot mijn constellatie behoorde ik tot de eerste groep maar ondanks een zware handicap (die pols remember) werden de broekventjes toch afgedroogd op sambapieten-wijze (het gebrek aan technisch vernuft compenseren met organisatie en ervaring). Bijkomend geluk was dat de eigenaars van die mangrove-hotspot Belgen zijn. Na een korte conversatie, die onvermijdelijk in het onderwerp ‘Mechelen’ uitmondde wist de vrouw te vertellen dat ze een oude Knack had liggen waarin een heel artikel aan de Trots van Vlaanderen gewijd was. Ideaal moment dus om de Waalse, Franse en Canadese vriendjes (nog maar eens) op de hoogte te brengen van de troeven van onze Metropool. En ze hebben het eindelijk begrepen want bij terugkomst in Belgenland is er een rendez-vous georganiseerd in de Parel aan de Dijle (alhoewel die meegenomen Keizer Karel-cuvee van brouwerij Het Anker er ook wel voor iets kan tussen gezeten hebben).
De jeugd-interland dan. Om zich te kwalificeren voor de CAN (Africa Cup) moesten de -21 jarigen (dus in Afrikaanse termen, de -25 jarigen) van Benin een 2-0 achterstand uit de heenmatch ophalen tegen de Nigerianen, tot nader order wereldkampioen en Afrikaans kampioen bij de jeugd en zilveren medaille winnaar in Peking. Vergelijkbaar dus met de KV die een soortgelijke opdracht zou voorgeschoteld krijgen tegen pakweg FC Chelsea. Net als achter de kazerne was er enthousiasme alom, met een groepje percussionisten die werkelijk bléven doorgaan (enkel tijdens het volkslied lieten ze hun stokjes onberoerd). Nadeel was dat ze natuurlijk net achter ons hadden postgevat en dat er waarschijnlijk blijvende gehoorschade zal toegericht zijn, maar zoals onze vriend Cruyff al wist te vermelden “heb elk nadeel zijn voordeel”. In dit geval werd zo noodgewongen het zwijgen opgelegd aan Timoun.
Nu, wie is Timoun? Timoun is een wandelende encyclopedie en is (of beter ‘was’) in Natitingou mijn enige reddingsboei wanneer ik eens over voetbal, sport in het algemeen of muziek wilde zeveren tijdens een tooghang-sessie. Nu, zelf kwam ik er eigenlijk niet veel aan te pas, want eenmaal Timoun vertrokken is krijg je er werkelijk geen speld meer tussen. Zo is hij bijvoorbeeld fan van Fidel Castro om de reden dat die “De enige is die meer babbelt als ik”. Maar soit, hij was zelf tijdens zijn jeugd een begenadigd speler die tijdens de jeugdreeksen nog tegen Desailly, Deschamps en consorten speelde en houdt zich ook al sinds lang bezig met de jeugd in Natitingou. Hij kende dus enkele spelers van de -21 jarigen waardoor we na afloop van de wedstrijd op de grasmat konden voor een fotootje met de ster uit de verdediging (een zekere Kamarou waarvan we nog wel zullen horen).
Want ja, de wedstrijd werd dus met 3-0 gewonnen. Al had het evengoed 5-0 of 6-0 kunnen zijn. Zo werden verschillende kansen vakkundig de nek omgewrongen en werd een goal afgekeurd wegens Fair-Play! Ja, want na het buitentrappen van de bal door de Nigerianen bij een kwetsuur werd de bal niet teruggegeven volgens de ongeschreven wetten van de fair play en werd een –in principe rechtmatig doelpunt- dus afgekeurd. Als deelnemer aan de lzv-cup kan ik zulke gebeurtenissen enkel aanmoedigen, maar als je weet dat het op dat moment beslissend was, kan je die beslissing enkel zeer moedig noemen van de scheidsrechter. Het publiek was het trouwens verrassend genoeg met hem eens. Zoals tijdens een soortgelijk incident (FC Sambapieten-FC Bitox alsook FC Lyon-Fiorentina) geschiedde er uiteindelijk toch gerechtigheid en viel de 3-0 op wondermooie wijze in de allerlaatste minuut binnen. Een waar volksfeest kon starten, een mens kan zich een openingsweekend niet beter voorstellen…
Maar eerst dus de ceremonie. Vermits er enkele werknemers het BTC-Universum verlieten (waaronder mijn oude coach wegens het aflopen van het project PAMRAD) en er enkele nieuwe bijgekomen zijn (waaronder mijn nieuwe coach waarmee ik in het project FAFA zal vliegen), werd er een diner georganiseerd in een idyllisch plekje temidden van de mangrove net buiten Cotonou. Ideaal om iedereen ineens terug te zien en de vrijwilligers hadden een wedstrijdje georganiseerd: de drie vertrekkers speelden tegen de drie nieuwkomers een zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet-spel. Huh? Awel, er werd een tekst voorgelezen waarbij de link tussen ontwikkelingssamenwerking en de Tour de Frans gelegd werd. Elke deelnemer kreeg een belletje en moest dit gebruiken wanneer hij een achternaam, voornaam of naam van een project meende te horen (bijvoorbeeld “competit-Yves”) in de voorgelezen tekst. Altijd riskant zo een ludieke activiteit, maar het moet gezegd het was ambiance. Voor de statistieken: de nieuwelingen haalden het verrassend met het kleinste verschil!
De volgende dag werd naar dezelfde plek getrokken om met enkele families te gaan relaxen in de mangrove (en afscheid te nemen van mijn coach & family). Ook hier een kleine competitie, namelijk water-volleybal tussen de ‘ouderen’ en ‘jongeren’. Tot mijn constellatie behoorde ik tot de eerste groep maar ondanks een zware handicap (die pols remember) werden de broekventjes toch afgedroogd op sambapieten-wijze (het gebrek aan technisch vernuft compenseren met organisatie en ervaring). Bijkomend geluk was dat de eigenaars van die mangrove-hotspot Belgen zijn. Na een korte conversatie, die onvermijdelijk in het onderwerp ‘Mechelen’ uitmondde wist de vrouw te vertellen dat ze een oude Knack had liggen waarin een heel artikel aan de Trots van Vlaanderen gewijd was. Ideaal moment dus om de Waalse, Franse en Canadese vriendjes (nog maar eens) op de hoogte te brengen van de troeven van onze Metropool. En ze hebben het eindelijk begrepen want bij terugkomst in Belgenland is er een rendez-vous georganiseerd in de Parel aan de Dijle (alhoewel die meegenomen Keizer Karel-cuvee van brouwerij Het Anker er ook wel voor iets kan tussen gezeten hebben).
De jeugd-interland dan. Om zich te kwalificeren voor de CAN (Africa Cup) moesten de -21 jarigen (dus in Afrikaanse termen, de -25 jarigen) van Benin een 2-0 achterstand uit de heenmatch ophalen tegen de Nigerianen, tot nader order wereldkampioen en Afrikaans kampioen bij de jeugd en zilveren medaille winnaar in Peking. Vergelijkbaar dus met de KV die een soortgelijke opdracht zou voorgeschoteld krijgen tegen pakweg FC Chelsea. Net als achter de kazerne was er enthousiasme alom, met een groepje percussionisten die werkelijk bléven doorgaan (enkel tijdens het volkslied lieten ze hun stokjes onberoerd). Nadeel was dat ze natuurlijk net achter ons hadden postgevat en dat er waarschijnlijk blijvende gehoorschade zal toegericht zijn, maar zoals onze vriend Cruyff al wist te vermelden “heb elk nadeel zijn voordeel”. In dit geval werd zo noodgewongen het zwijgen opgelegd aan Timoun.
Nu, wie is Timoun? Timoun is een wandelende encyclopedie en is (of beter ‘was’) in Natitingou mijn enige reddingsboei wanneer ik eens over voetbal, sport in het algemeen of muziek wilde zeveren tijdens een tooghang-sessie. Nu, zelf kwam ik er eigenlijk niet veel aan te pas, want eenmaal Timoun vertrokken is krijg je er werkelijk geen speld meer tussen. Zo is hij bijvoorbeeld fan van Fidel Castro om de reden dat die “De enige is die meer babbelt als ik”. Maar soit, hij was zelf tijdens zijn jeugd een begenadigd speler die tijdens de jeugdreeksen nog tegen Desailly, Deschamps en consorten speelde en houdt zich ook al sinds lang bezig met de jeugd in Natitingou. Hij kende dus enkele spelers van de -21 jarigen waardoor we na afloop van de wedstrijd op de grasmat konden voor een fotootje met de ster uit de verdediging (een zekere Kamarou waarvan we nog wel zullen horen).
Want ja, de wedstrijd werd dus met 3-0 gewonnen. Al had het evengoed 5-0 of 6-0 kunnen zijn. Zo werden verschillende kansen vakkundig de nek omgewrongen en werd een goal afgekeurd wegens Fair-Play! Ja, want na het buitentrappen van de bal door de Nigerianen bij een kwetsuur werd de bal niet teruggegeven volgens de ongeschreven wetten van de fair play en werd een –in principe rechtmatig doelpunt- dus afgekeurd. Als deelnemer aan de lzv-cup kan ik zulke gebeurtenissen enkel aanmoedigen, maar als je weet dat het op dat moment beslissend was, kan je die beslissing enkel zeer moedig noemen van de scheidsrechter. Het publiek was het trouwens verrassend genoeg met hem eens. Zoals tijdens een soortgelijk incident (FC Sambapieten-FC Bitox alsook FC Lyon-Fiorentina) geschiedde er uiteindelijk toch gerechtigheid en viel de 3-0 op wondermooie wijze in de allerlaatste minuut binnen. Een waar volksfeest kon starten, een mens kan zich een openingsweekend niet beter voorstellen…
Wie blijft die schrijft
Na een uitgebreide herinnering aan slechte zomers, herhalingen van de kampioenen, stijgende bierprijzen, radioactieve ongevallen, olympische teleurstellingen en stijgend flamingantisme werd om een nakende depressie te vermijden de knoop doorgekakt om nog een jaartje langer te blijven in het land van eeuwigdurende zonneschijn met lage bierprijzen en een minderheid aan Vlamingen want -buiten dan net voor het binnenrijden van Tsjernobyl- het gras is altijd groener aan de andere kant van de heuvel nietwaar? Dus dat wil zeggen dat er wederom in de pen moet gekropen worden.
De terugreis is in ieder geval niet helemaal vlekkeloos verlopen. Want om nog inderhaast het laatste kwartier van de Belgische triomf (een gelijkspel zowaar!) tegen de Turken mee te pikken werd fietsgewijs een borduur -ook wel stoeprand genoemd door mensen die gootsteen zeggen tegen pompbak- verkeerd ingeschat. Het gevolg laat zich raden: een sliding waar zelfs een Rutyens in zijn beste jaren trots op zou zijn en een blitz-bezoekje aan spoed de volgende ochtend om plakken –ook wel röntgenfoto’s genoemd door mensen die paardenoog zeggen tegen spiegelei– te laten nemen van de pols.
Niks gebroken echter, enkel zalfjes smeren en een steunverband dragen. Dit laatste heeft het voordeel dat er al eens medelijden kan opgewekt worden bij nietsvermoedende dames. Bovendien is het een geldig excuus om de afwas niet te hoeven doen en komt het van pas bij de Michael Jackson imitaties (Nic en Han wezen gewaarschuwd). Nadeel is wel dat het niet handig (!) is in een land waar zelfs de achterste nicht, verste verwant en zatste nonkel een handje moet geschud worden. Vrouwen ‘moeten’ dus onvermijdelijk gezoend worden en gecombineerd met het medelijden-effect ligt het dan ook voor de hand (!) dat het vrijgezellenbestaan spoedig zal afgelopen zijn (wat uiteraard niet helemaal ongelegen komt bij verstuiking van de rechterpols).
Net voor mijn vertrek is er hier ter plekke echter ook iets uit de hand (man toch, ge zijt terug man!) gelopen. Minder grappig misschien en niet om aan de grote klok te hangen, maar aangezien het bezoekersaantal van deze blog dat van een dementerende ex-nazi met open doorligwonden op een schorsenerendieet uit rusthuis ‘Den laetsten adem’ benadert ben ik er gerust op dat dit nieuwtje de volgende Goedele niet zal halen. Wat een reeks eufemismen om te verdoezelen dat ik geen vriendjes heb. Verder reken ik uiteraard op de discretie van de verdwaalde lezer.
Maar het verhaal dus. U moet eerst weten dat Benin hét land is van de Voodoo. En aangezien elke vorm van religie wel kan dienen als excuus voor de homo sapiens sapiens om zijn goesting te doen wordt ook de Voodoo al eens aangewend om iemand een loer te draaien. Dat kan gaan van het onschuldig beheksen van Knappe Natasha om haar proberen in de bedstee te krijgen (terwijl dat veel makkelijker gaat met een steunverband om de pols) tot het sturen van je eigen vrouw of lastige buur naar de eeuwige jachtvelden door middel van het juiste gifmengsel in de Coq au vin te draaien (onder het mom van een slechte gri-gri of fetisj uiteraard).
Zo ook geschiedde bij twee jonge bevriende blanken alhier. Gastvrij als ze waren hadden ze een vriend uitgenodigd om eens lekker te komen eten. Na het nuttigen van de Coq au vin en/of Gentse Waterzooi bleek de bevriende man als dank nog enkele yoghurt’jes meegebracht te hebben. Bleek echter dat er naast een vanille-aroma eveneens een Benzodiazepine werd toegevoegd waardoor de twee gastheren een 36-uren in slaap zijn gesukkeld alvorens gewekt te worden door hun ongeruste buurman. Tegen dan was de yoghurt-man natuurlijk al gaan vliegen, maar hij was gelukkig zo vriendelijk geweest om het huis op te ruimen voor vertrek (inclusief aanwezige portables, gsm’s en bewijsmateriaal). Ondertussen kan er al eens mee gelachen worden maar het had evengoed minder goed kunnen aflopen (enkele jaren terug werd een gelijkaardig scenario met enkele Beninese dames van plezier twee franse toeristen fataal). De dader is instussen spoorloos, maar afgaande op de analyse van het gifmengsel lijden de eerste sporen richting de Lentestraat in Gent…
Binnenkort meer over razend-spannende voetbalmatchen, afscheidsspeeches vol zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet’ten, de nakende openbedrijvendag in België en cumulatieve peterschappen…
De terugreis is in ieder geval niet helemaal vlekkeloos verlopen. Want om nog inderhaast het laatste kwartier van de Belgische triomf (een gelijkspel zowaar!) tegen de Turken mee te pikken werd fietsgewijs een borduur -ook wel stoeprand genoemd door mensen die gootsteen zeggen tegen pompbak- verkeerd ingeschat. Het gevolg laat zich raden: een sliding waar zelfs een Rutyens in zijn beste jaren trots op zou zijn en een blitz-bezoekje aan spoed de volgende ochtend om plakken –ook wel röntgenfoto’s genoemd door mensen die paardenoog zeggen tegen spiegelei– te laten nemen van de pols.
Niks gebroken echter, enkel zalfjes smeren en een steunverband dragen. Dit laatste heeft het voordeel dat er al eens medelijden kan opgewekt worden bij nietsvermoedende dames. Bovendien is het een geldig excuus om de afwas niet te hoeven doen en komt het van pas bij de Michael Jackson imitaties (Nic en Han wezen gewaarschuwd). Nadeel is wel dat het niet handig (!) is in een land waar zelfs de achterste nicht, verste verwant en zatste nonkel een handje moet geschud worden. Vrouwen ‘moeten’ dus onvermijdelijk gezoend worden en gecombineerd met het medelijden-effect ligt het dan ook voor de hand (!) dat het vrijgezellenbestaan spoedig zal afgelopen zijn (wat uiteraard niet helemaal ongelegen komt bij verstuiking van de rechterpols).
Net voor mijn vertrek is er hier ter plekke echter ook iets uit de hand (man toch, ge zijt terug man!) gelopen. Minder grappig misschien en niet om aan de grote klok te hangen, maar aangezien het bezoekersaantal van deze blog dat van een dementerende ex-nazi met open doorligwonden op een schorsenerendieet uit rusthuis ‘Den laetsten adem’ benadert ben ik er gerust op dat dit nieuwtje de volgende Goedele niet zal halen. Wat een reeks eufemismen om te verdoezelen dat ik geen vriendjes heb. Verder reken ik uiteraard op de discretie van de verdwaalde lezer.
Maar het verhaal dus. U moet eerst weten dat Benin hét land is van de Voodoo. En aangezien elke vorm van religie wel kan dienen als excuus voor de homo sapiens sapiens om zijn goesting te doen wordt ook de Voodoo al eens aangewend om iemand een loer te draaien. Dat kan gaan van het onschuldig beheksen van Knappe Natasha om haar proberen in de bedstee te krijgen (terwijl dat veel makkelijker gaat met een steunverband om de pols) tot het sturen van je eigen vrouw of lastige buur naar de eeuwige jachtvelden door middel van het juiste gifmengsel in de Coq au vin te draaien (onder het mom van een slechte gri-gri of fetisj uiteraard).
Zo ook geschiedde bij twee jonge bevriende blanken alhier. Gastvrij als ze waren hadden ze een vriend uitgenodigd om eens lekker te komen eten. Na het nuttigen van de Coq au vin en/of Gentse Waterzooi bleek de bevriende man als dank nog enkele yoghurt’jes meegebracht te hebben. Bleek echter dat er naast een vanille-aroma eveneens een Benzodiazepine werd toegevoegd waardoor de twee gastheren een 36-uren in slaap zijn gesukkeld alvorens gewekt te worden door hun ongeruste buurman. Tegen dan was de yoghurt-man natuurlijk al gaan vliegen, maar hij was gelukkig zo vriendelijk geweest om het huis op te ruimen voor vertrek (inclusief aanwezige portables, gsm’s en bewijsmateriaal). Ondertussen kan er al eens mee gelachen worden maar het had evengoed minder goed kunnen aflopen (enkele jaren terug werd een gelijkaardig scenario met enkele Beninese dames van plezier twee franse toeristen fataal). De dader is instussen spoorloos, maar afgaande op de analyse van het gifmengsel lijden de eerste sporen richting de Lentestraat in Gent…
Binnenkort meer over razend-spannende voetbalmatchen, afscheidsspeeches vol zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet’ten, de nakende openbedrijvendag in België en cumulatieve peterschappen…
Inscription à :
Articles (Atom)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
