Het sociale leven

Zoals eerder vermeld mag er ook al eens gelachen worden. Het sociale leven is hier niet wat het is in België (vergeet de kwisjes, sambapietenavonden met Champions League achteraf, spelletjes of urenlang tooghangen alvorens in een te kleine zetel te crashen). Edoch we doen ons best om soortgelijke ervaringen op te bouwen en vermits Lokossa iets dichter bij de bewoonde wereld is dan Natitingou, kan er al eens naar de hoofdstad of het strand afgezakt worden. Enkele voorbeelden van vrijetijdsbesteding:

Grand-Popo is zowat het Oostende van Benin: plage, toeristen en makkelijk te bereiken vanuit Mechelen (ook wel het Lokossa van België genoemd). Gelukkig nog geen enkel spoor van De Decker, maar het is wel de thuis van een andere Verlosser. In Grand Popo vinden we immers de Zion terug, wat naast de achtertuin van Jezus tevens een befaamde reggae-bar is in de parel aan de Beninese Kust. Een hele avond dansen op enkel reggae-muziek stond dus geprogrammeerd, voor alles een eerste keer. Daarvoor was wel drank nodig, lots of it en helaas kan je je dan wel eens vergissen. Want nu heb ik niets tegen rokers, maar is het echt nodig om de peuken te droppen in lege bierflesjes? U voelt hem al komen, jaja, ik ben er tot tweemaal toe in geslaagd om een stevige teug peukenwater tot mezelf te nemen. Bovendien ging het tweemaal om hetzelfde flesje. Soit, voor alles een eerste keer zeker? Alles went (tja de clichés waren in aanbieding) gelukkig, aangezien de tweede keer het kokhalzen al aanzienlijk minder fel was.

Het feeërieke Grand Popo was eveneens de locatie voor een weekendje onder volontaires. Bucky volledig gehoorzamend werd er tijdens dat weekend ook stevig gewerkt, zo hadden we ineens een excuus om van de diensten van een chauffeur te genieten. Van het verhoopte feest was echter geen spoor, van woordenwisselingen en meningsverschillen des te meer.

Voor ventenavonden met voetbal wordt er afgezakt naar Comé, alwaar drie andere mannelijke vrijwilligers zich gevestigd hebben en alwaar er een Café Sport met reuzenscherm aanwezig is. Vier mannen dus, doe er een boek kaarten bij, een flesje rum en het resultaat is een avond ontspanning zonder geblaat over relaties, gevoelens of kinderwensen die uitmondt in een crash op een matje.

Ook voor het echte voetbalwerk werd een oplossing gevonden, zij het niet de ideale. Plaats van het gebeuren is immers Cotonou, dus ik kan me slechts sporadisch uitleven in wonderbaarlijke dribbels en Braziliaanse passeerbewegingen. Ploegmaats van dienst zijn een bende blanken, waarvan de overgrote meerderheid Libanezen (die noemen ze hier dus ook blanken). Als Mechelaar vertrok ik met het vooroordeel dat voetballers met een licht gebruinde huidskleur wel eens hun zelfbeheersing kunnen verliezen. En ik werd niet teleurgesteld, elke sessie is er wel een uitbarsting na een zoveelste mislukte pas of gemiste kans (uiteraard van een speler uit de verliezende ploeg). Na enkele minuten gesticuleren en discussiëren met verheven stem wordt dit echter steevast met een gemoedelijke handdruk opgelost om na de match even goede vrienden te blijven. Dat is even anders dan in het Mechelse, alwaar er ook al eens een handdruk kan uitgedeeld worden, zij het iets minder wederzijds, eerder in het gebied van het aangezicht en steevast door een (extreem) rechtse. Ah en om in het Mechelse te blijven, het hotel waar we spelen noemt zonder te zwanzen Hotel Marina, vermoedelijk om rechtstreeks te concurreren met de Hilton-keten.

Naast voetbalfanaten zijn Libanezen ook supergastvrij. Zo werden we tijdens een dagje strand te Cotonou (enkele vriendjes van Cotonou delen een strandhuisje alwaar in de weekends al eens een barbecue wordt gehouden) uitgenodigd om de schapen te bewonderen die door onze buren geslacht werden om vervolgens uitgenodigd te worden op een braspartij in het aanpalende strandhuisje. Een vijftiental strontzatte ontblote libanezen, allen in Benin ‘voor zaken’, dansend op de tafel, Arabische liederen zingend. Het ene aanwezige meisje (met enkel het aangezicht dat het daglicht mocht aanschouwen) leek zich maar weinig te amuseren en had haar dan maar op de waterpijp gestort.

Een ander recent feest was de begrafenis van de moeder van een collega, Lazare. Jawel een begrafenis is hier werkelijk een feest! Aangezien Lazare één of andere koning van zijn dorp/quartier is werden kosten noch moeite gespaard om de zeer talrijke aanwezigen (ik schat een honderd à honderdvijftig) te voorzien van brood, drank en spelen. Zo zou ik ook wel willen begraven worden. Je moet er echter niet naartoe gaan et een enorme kater (zoals ondergetekende). Immers, aangezien elke zoon apart iets organiseert komt het voor dat er tegelijkertijd twee concerten plaatsvinden op een tiental meter van elkaar, terwijl op hetzelfde moment de plaatselijke percussie-groep letterlijk voor je neus je trommelvliezen op de proef komt stellen (hun enige doel is werkelijk dat je ze zo snel mogelijk wat kleingeld toestopt waarop ze je met rust laten alvorens hun kans te wagen bij je buurman/vrouw). Niet echt bevorderend voor pijnlijke haarwortels, dat lijkt me duidelijk.

In Lokossa beperkt het sociale leven zich tot terrasjes doen met de chauffeurs en de enige andere blanke van ’t stad (een sympathieke Duitse). Als er bevriende mensen passeren kan er al eens doorgezakt worden (zeker als het toevalliggewijs mijn verjaardag betreft) met een Belgisch biertje of een flesje champagne.

U ziet, we doen ons best om ook in Benin af en toe eens door te zakken en eventueel te sofasurfen. Wat dat laatste betreft is er -in vergelijking met de heimat- wel vaker een bed beschikbaar dan een zetel. Zo ook in Cotonou, alwaar ik bij Veerle steeds welkom ben. Veerle is een sympathieke (tja ze leest nu eenmaal mijn blog) Oost-Vlaamse van Sinaï (bekend van de woestijn waarnaar kwajongens uit Belsele en omstreken na hun zoveelste scheve schaats verbannen werden ter bezinning) met een voorkeur voor de goede zaken in het leven zoals nespresso, witloof met hesp in den oven, vlaamse weekbladen en recente westerse muziek. Een oase in de culturele woestijn met andere woorden.

En dan heb ik het nog niet gehad over de discotheekbezoeken te Cotonou en Lokossa. Daar zijn immers telkens straffe verhalen aan verbonden die best uitgesteld worden tot net voor de terugkeer naar België (27 dec-12 jan) om de mama niet te hard te verontrusten…(wat een povere poging tot een cliffhanger moet voorstellen)