Marabouts, talibes en het team van Ndanghane

Hopla, het veldwerk in de unie van Mbadakhoune zit er op tot in augustus. In het passeren langs de dorpjes ook Ngathie Fall aangedaan alwaar er in the middle of nowhere een megahuis en een mercedes te voorschij kwam. Het dorpje is immers de thuishaven van een ‘Marabout’, weinig bekend in het Vlaamse land maar wereldberoemd in Senegal. Even tijd voor schooltelevisie.

Marabouts zijn spirituele islamitische leiders, aanwezig in het dagelijkse leven van elke senegalees en met ongelooflijk veel macht. Er zijn maar enkele (4 denk ik) marabout-families in Senegal, waarvan de Mourides diegenen zijn die achter de huidige president staan (Wade). Omwille van hun impact op de mening van de gemiddelde senegalees krijgen de marabouts behoorlijke sommen van de politieke leiders.

Een ander gerelateerd fenomeen zijn de ‘Talibe’. Dat zijn kinderen die door hun ouders naar een ‘dara’ ofte koran-school gestuurd worden en onder de hoede van een Marabout geplaatst worden. Ze krijgen hierbij geen steun van hun ouders (sommigen weten zelfs niet wie hun ouders zijn of zijn kinderen van de marabout en één van zijn tientallen vrouwen) en moeten zich redden met het bedelen voor voedsel en geld. Dagelijks moeten ze dan een deel afstaan aan de marabout, die het kan investeren in een extra vrouw of woonkamer. Een hard leven dus en vaak zijn de talibes, eenmaal opgegroeid, goede commercanten die elke frank (doe mij toch maar sabine) omdraaien, zoals de eigenaar van het boetiekske in mijn straat.

De marabout heeft ook rasta-volgelingen, de Baye Fall, die hun stem weleens durven verheffen als ze weer eens een religieus lied aanheffen. Onlangs ben ik nog door enkelen uitgenodigd op een religieus zangfeest, maar de financiële bijdrage die daarbij verwacht wordt en mijn huidskleur zal daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Of ze moeten op de hoogte zijn dat ik mijn haar sinds aankomst nog niet gekamd heb en ze verwachten een spoedige spontane rasta-vorming.

De twee marabouts die ik tot dusver ontmoet heb zijn laaiend enthousiast over België. Hetzij om het grote potentieel aan tweedehands auto’s (want ook daarin verdienen ze geld, net zoals ze een groot aandeel hebben in het publieke transport) hetzij om het ‘mooiste station van de wereld’ en een viersterrenhotel daar recht tegenover. Ik vermoed dat hij Antwerpen bedoelde, want in Mechelen was hij nog niet geweest.

Voor de rest was ik ook uitgenodigd op een (katholieke) trouw verleden week. Maar omdat het mijn enige vrije dag tussen veldwerkperiodes was, de vermoeidheid toesloeg en ik liever naar vrouwen(basket) ging kijken, heb ik maar de kat gestuurd. Een goede beslissing zowaar, want het bevriende team van Ndanghane (zoals in de tekstomelet “ze spelen in een ploeg van vijf, gedurende vier maal tien minuten en dan ghane ze douchen”) werd kampioen van de ‘quartiers’ na een spannende finale. Een beetje vergelijkbaar met het verpletteren van de tegenstand -ook met quartiers overigens- tijdens West-Vlaamse 3-on-3 tornooien (www.bbcmoorsele3on3.tk). Zondag is het de kampioenenviering, maar ik zal voor de tweede maal een kat uit mijn afslankende voorraad moeten sturen. Ik zit dan immers tussen Noel Slangen en Brousse Springsteen, samen met een senegalese student.

Leve de juli-verjaardagen en de gentse, Vlaamse en nationale feesten!