Openingsweekend: competities op alle vlakken

Het openingsweekend is dan wel iets minder indrukwekkend verlopen dan dat van Peking 2008 maar het was toch wel de moeite. Er was immers een openings- en sluitingsceremonie op dezelfde dag en er kon live een voetbal-interland van échte jeugdploegen gevolgd worden.

Maar eerst dus de ceremonie. Vermits er enkele werknemers het BTC-Universum verlieten (waaronder mijn oude coach wegens het aflopen van het project PAMRAD) en er enkele nieuwe bijgekomen zijn (waaronder mijn nieuwe coach waarmee ik in het project FAFA zal vliegen), werd er een diner georganiseerd in een idyllisch plekje temidden van de mangrove net buiten Cotonou. Ideaal om iedereen ineens terug te zien en de vrijwilligers hadden een wedstrijdje georganiseerd: de drie vertrekkers speelden tegen de drie nieuwkomers een zoek-de-vedet-in-de-tekstomelet-spel. Huh? Awel, er werd een tekst voorgelezen waarbij de link tussen ontwikkelingssamenwerking en de Tour de Frans gelegd werd. Elke deelnemer kreeg een belletje en moest dit gebruiken wanneer hij een achternaam, voornaam of naam van een project meende te horen (bijvoorbeeld “competit-Yves”) in de voorgelezen tekst. Altijd riskant zo een ludieke activiteit, maar het moet gezegd het was ambiance. Voor de statistieken: de nieuwelingen haalden het verrassend met het kleinste verschil!

De volgende dag werd naar dezelfde plek getrokken om met enkele families te gaan relaxen in de mangrove (en afscheid te nemen van mijn coach & family). Ook hier een kleine competitie, namelijk water-volleybal tussen de ‘ouderen’ en ‘jongeren’. Tot mijn constellatie behoorde ik tot de eerste groep maar ondanks een zware handicap (die pols remember) werden de broekventjes toch afgedroogd op sambapieten-wijze (het gebrek aan technisch vernuft compenseren met organisatie en ervaring). Bijkomend geluk was dat de eigenaars van die mangrove-hotspot Belgen zijn. Na een korte conversatie, die onvermijdelijk in het onderwerp ‘Mechelen’ uitmondde wist de vrouw te vertellen dat ze een oude Knack had liggen waarin een heel artikel aan de Trots van Vlaanderen gewijd was. Ideaal moment dus om de Waalse, Franse en Canadese vriendjes (nog maar eens) op de hoogte te brengen van de troeven van onze Metropool. En ze hebben het eindelijk begrepen want bij terugkomst in Belgenland is er een rendez-vous georganiseerd in de Parel aan de Dijle (alhoewel die meegenomen Keizer Karel-cuvee van brouwerij Het Anker er ook wel voor iets kan tussen gezeten hebben).

De jeugd-interland dan. Om zich te kwalificeren voor de CAN (Africa Cup) moesten de -21 jarigen (dus in Afrikaanse termen, de -25 jarigen) van Benin een 2-0 achterstand uit de heenmatch ophalen tegen de Nigerianen, tot nader order wereldkampioen en Afrikaans kampioen bij de jeugd en zilveren medaille winnaar in Peking. Vergelijkbaar dus met de KV die een soortgelijke opdracht zou voorgeschoteld krijgen tegen pakweg FC Chelsea. Net als achter de kazerne was er enthousiasme alom, met een groepje percussionisten die werkelijk bléven doorgaan (enkel tijdens het volkslied lieten ze hun stokjes onberoerd). Nadeel was dat ze natuurlijk net achter ons hadden postgevat en dat er waarschijnlijk blijvende gehoorschade zal toegericht zijn, maar zoals onze vriend Cruyff al wist te vermelden “heb elk nadeel zijn voordeel”. In dit geval werd zo noodgewongen het zwijgen opgelegd aan Timoun.

Nu, wie is Timoun? Timoun is een wandelende encyclopedie en is (of beter ‘was’) in Natitingou mijn enige reddingsboei wanneer ik eens over voetbal, sport in het algemeen of muziek wilde zeveren tijdens een tooghang-sessie. Nu, zelf kwam ik er eigenlijk niet veel aan te pas, want eenmaal Timoun vertrokken is krijg je er werkelijk geen speld meer tussen. Zo is hij bijvoorbeeld fan van Fidel Castro om de reden dat die “De enige is die meer babbelt als ik”. Maar soit, hij was zelf tijdens zijn jeugd een begenadigd speler die tijdens de jeugdreeksen nog tegen Desailly, Deschamps en consorten speelde en houdt zich ook al sinds lang bezig met de jeugd in Natitingou. Hij kende dus enkele spelers van de -21 jarigen waardoor we na afloop van de wedstrijd op de grasmat konden voor een fotootje met de ster uit de verdediging (een zekere Kamarou waarvan we nog wel zullen horen).

Want ja, de wedstrijd werd dus met 3-0 gewonnen. Al had het evengoed 5-0 of 6-0 kunnen zijn. Zo werden verschillende kansen vakkundig de nek omgewrongen en werd een goal afgekeurd wegens Fair-Play! Ja, want na het buitentrappen van de bal door de Nigerianen bij een kwetsuur werd de bal niet teruggegeven volgens de ongeschreven wetten van de fair play en werd een –in principe rechtmatig doelpunt- dus afgekeurd. Als deelnemer aan de lzv-cup kan ik zulke gebeurtenissen enkel aanmoedigen, maar als je weet dat het op dat moment beslissend was, kan je die beslissing enkel zeer moedig noemen van de scheidsrechter. Het publiek was het trouwens verrassend genoeg met hem eens. Zoals tijdens een soortgelijk incident (FC Sambapieten-FC Bitox alsook FC Lyon-Fiorentina) geschiedde er uiteindelijk toch gerechtigheid en viel de 3-0 op wondermooie wijze in de allerlaatste minuut binnen. Een waar volksfeest kon starten, een mens kan zich een openingsweekend niet beter voorstellen…