Senegal-Benin: 1-0

‘België! Jaja, daar spreken ze Engels he?’
‘Hoe jullie kennen elkaar niet? Jullie zijn toch blanken? Kennen alle blanken elkaar dan niet?’
‘Ja maar ik zie vaak naar series en da is daar allemaal zo mooi in Europa’ – terwijl het blijkt om Zuid-Amerikaanse tele-novelas te gaan

Dagelijks blijkt dat voor sommige beninezen (verre van allemaal uiteraard) de westerse wereld één grote uniforme koek is. Maar dat is andersom niet noodzakelijk anders natuurlijk, want op menig familiefeest wordt al eens een uitspraak opgevangen als
‘En ga je dan in tenten leven en zo?’
‘Amma jij spreekt al wat Afrikaans zekerst.’
‘Ah ik had uwen brief naar Afrika gestuurd, kwas er vergeten Benin bij te zetten, tzal daarmee zijn dat hij niet is aangekomen…’

Om maar te zeggen dat er in Afrika net als in Europa wel degelijk verschillen zijn tussen de landen. In Cotonou zit een hele hoop Italianen die voordien in Senegal gevestigd waren. Ideaal moment dus om eens te discussiëren over het verschil met Benin (ervan uitgaande dat wij als blanke buitenstaanders met beperkte verblijfsduur de verschillen kunnen waarnemen).

Blijkt toch dat net zoals bij de luidruchtige Hollanders, chauvinistische Fransen en dikke Duitsers (vooral de plaatselijke delegaties van de twee laatstgenoemde landen blijken bijna unaniem aan de vooroordelen te voldoen) ook een hele hoop waarheid zit in de clichés over de verschillende Afrikaanse landen. Toen ik immers in Senegal vertelde dat het volgende avontuur richting Benin zou zijn, werd me terstond op het hart gedrukt om toch maar voorzichtig te zijn. ‘Zeker met de meisjes, want die doen iets in uw drankje en kunnen u betoveren’. De vergiftiging-ervaringen (zie onder) bevestigen dit alleen maar en ook de Beninezen beamen zelf. ‘Hier is veel te veel wantrouwen en jaloezie monsieur Klaas’. ‘Moi, je n’ai pas d’amis, ma famille ça me suffit’. ‘Allez ge hebt die gewoon uitgenodigd ofwa en je hebt zelf samen gegeten, dat zou ik nu eens nooit doen’.

En inderdaad, zelf ben ik hier nog niet één keer bij een landelijke collega en/of vriend uitgenodigd om te komen eten. Terwijl ik in Senegal standaard 5 excuses kon opsommen om vriendelijk een uitnodiging te weigeren (niet dat er één van hielp) aangezien je daar nog maar iemand in de ogen moest kijken of er stond een bord voor je klaar. Even dacht ik indertijd dat het aan mijn fysiek lag, maar neenee de Italianen bevestigen. Senegal, pays du Teranga ofte land van de gastvrijheid. Ik moest er toen mee lachen, want zeggen ze dat niet in elk ontwikkelingsland? Ondertussen kan ik af en toe een nostalgisch gevoel van oververzadiging aan tcheebu djiens, yassa poulet en mafe niet onderdrukken…