Borsten, lingerie en het eerste Toubab-moment

Even van het wereldwijde web geweest, wegens twee brousse-tweedaagsen en een weekendje Dakar ertussen. Donderdag en vrijdag was het respectievelijk enquêteurs opleiden en een dagje vorming rond vermenigvuldigen van zaaigoed (dit gaat niet over de nieuwste technieken ivm in vitro fertilisatie, maar over zaden voor aardnootproductie). En dan dus het eerste uitstapje sinds het openeningsweekend richting twee broederlijk delende collega-vrijwilligersters in Dakar. De heenrit in de sept-place was een behoorlijke martelgang, aangezien ik de slechtste plaats van al had, in het midden vanachter. Om een beeld te schetsen: moest ik rechtop zitten dan zou het dak ter hoogte van mijn bovenlip komen. Helaas is er geen open dak waar ik dus het bovenste gedeelte van de tronie kan doorsteken, zodat ik vier uur gebukt door het leven ben gegaan. Zaterdag was het relaxen, met een dagje op het strand van het eiland van Ngor. ’s Avonds was er optredentje van een bekend bandje, de Senegalese versie van de Buena Vista Social Club. Er was ook een mode-défilé, waarvan een gedeelte in lingerie, voor het eerst mogen kennismaken met de mooie Sengalese vrouwen waar iedereen over sprak voor vertrek. Zondag de borsten van Dakar gezien. Helaas gaat het niet over de modellen van de avond voordien, maar over twee heuvels waarvan je een mooi uitzicht hebt over de hoofdstad. In de namiddag was het dan tijd voor echt bloot vlees, namelijk in een volgepakt stadion de nationale sport van Senegal bewonderen: worstelen. De voorbereidingen met dansen, optredens en het zich wassen met gewijd water duren ongeveer drie uur, het gevecht hooguit een minuut. De ambiance is er daarom niet minder om. Omdat ik nog terug moest richting Kaolack ben ik net voor de grote massa het stadion uitgegaan en daar was het tijd voor het eerste echte blanke-moment.

Voor de gesloten deuren van het stadion stonden een hoderdtal jongeren. Nadat de poort werd geopend en ik naar buiten ging verwachtte ik in alle naïviteit dat ze wel plaats zouden maken en dat ik rustig zou kunnen wegwandelen. Niets was minder waar. Ze sloten zich in een dichte massa als een hoop mieren rond een net ontdekte suikerpot en gingen volop voor de inhoud van mijn zakken. Ik had dit net op tijd door en sloot daarop krampachtig mijn zakken met de handen, terwijl er aan alle kanten aan mij(n kleren) getrokken werd. Het zou tevergeefs geweest zijn, moest die behulpzame militair niet naar buiten gestormd zijn, in het wilde weg zwaaiend met de matrak. Het had iets weg van een rambo-moment, want alhoewel het één tegen honderd was, ging de jongeren-menigte helemaal uiteen zodat ik alsnog kon doorwandelen en lichtelijk onder de indruk in een taxi kon springen. De vreugde was van korte duur want ook op de terugtocht bleek de enige vrije plaats op de sept-place in het midden vanachter te zijn. Maar soit, ik had tenminste mijn kleren nog aan.

Na een geslaagd weekendje in de drukte, maandag en dinsdag in het volledige andere uiterste gevallen. Twee dagen veldwerk (enquêtes), inclusief overnachting in de brousse. Achterop een brommertje rondhossen in het zand en bij aankomst in de afgelegen dorpjes genieten van de extreme gastvrijheid van de lokale boeren, vree de max.

Helaas van de verdere verrechtsing en drang naar conservatieve hoek in Vlaanderen. Van hieruit is dat nog zorgwekkender natuurlijk. Maar bon, om de teleurstelling te verwerken een zoek de (filmster)vedet in de tekst-omelet: "Wie zonder mineraalwater naar de brousse wil, is niet goed snik".