Spijsvraag en Prijsvraag

Over het weer hebben we het al gehad, dus rest nog de andere vraag die doorgaans gesteld wordt door de bomma bij thuiskomst: ‘En het eten? Ge zijt precies wa vermagerd, he?’ Zodus, het eten in Senegal for dummies:

-) Dé nationale plat is, jawel: rijst. In Madagascar stopte het daarbij, maar hier zitten er altijd groenten, vis/vlees, sausje, maniok etc etc bij. Behoorlijk lekker dus.
-) Eten op zijn Senegalees gebeurt met zijn allen rond één grote pot. Ikzelf gebruik een lepel, maar de oudere en rurale mens gebruikt zijn handen. ‘Als we eten hebben voor twee, hebben we er ook voor drie’ geldt de spreuk hier, je kan dus altijd je stoeltje bijschuiven.
-) ’s Avonds kook ik vaak zelf. Omdat ze hier geen geitenkaasjes en spek hebben moet ik mijn specialiteit zo laten, maar mijn gamma bestaat tot dusver uit omelet, stoofpotje van kip, pasta met groentjes, en vleesgrillade met wortelstomp of appelmoes.
-) Het aanbod en de prijs van fruit is hier te doen, maar niet belachelijk overdreven en goedkoop zoals in sommige andere zuiderse landen. Met uitzondering van één fruitsoort, zoek de vedet in de tekstomelet: “Als je man goed koken kan, voorzie hem dan van een bedpan” (een gratis zakje authentiek Saloum-zout voor de eerste beller)
-) Wanneer ze twee potten saus op de tafel zetten als je (een vergeefse poging tot evenaren van de Belgische) frieten bestelt is dat niet mayonaise en ketchup, maar mosterd en een zeer pikante rode saus. Het eerste had ik door afgaande op de kleur. Het tweede, helaas voor de papillen, door de trial-and-error methode.