Et la santé?

De palu tiert hier welig. Terwijl de twee meiden waarmee ik vertrokken ben het allebei al vlaggen hadden, is nu ook één van de nieuwelingen geveld na één weekje ter plaatse (en hij nam Lariam). De inzetten zijn inmiddels geopend wanneer mijn eerste malaria een feit zal zijn en ik mezelf eindelijk een echte coöperant mag noemen. Maar momenteel doe ik waarvan Jenna Jameson en Hot Marijke hun beroep hebben gemaakt: hout vasthouden! In het Noorden is het immers niet beter, de mede-vrijwillig(st)ers vallen hier ook bij bosjes (onder hen ook die malarone namen, niets lijkt dus te werken) en wat erger is, hier komt er bij hen telkens een amoebe bij. Wat wij enkel kennen als het broertje van het pantoffeldier van tijdens de biologie-les, is hier wel degelijk een ongewenste gast in menig Retie, Kontich, Aarsschot en Darmstadt. En naar verluidt zijn de gevolgen desatreus: menig toiletmuur is tot op heden getooid met een expressieve wandschildering ten gevolge van de feesjes/faeces die onze bevriende eencellige er op nahoudt ter hoogte van de duodenum. Bovendien zorgen zijn pseudo-podia ervoor dat elk bezoek aan het kleinste kamertje tot een luid concert wordt omgetoverd.

Met twee dagen op het veld voor de boeg ben ik alvast gewaarschuwd…